اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 170

ملك دل را سپه ناز به يغما آمد
ديده را مژده كه هنگام تماشا آمد
تا چه كرديم كه چون سبزه ز كويي ندميم
گل به گلزار شد و لاله به صحرا آمد
پرتو طلعت يوسف مگرش خواهد عذر
آنچه بر ديده يعقوب و زليخا آمد
غمزه اش كرد طمع در دل و چونش ندهم
خاصه اكنون كه تبسم به تقاضا آمد
مژده عمر ابد مي رسد اكنون ز لبش
صبر كن يك نفس اي دل كه مسيحـا آمد
منع دل زين ره پر تفرقه كردم نشنيد
رفت با يك حشر طاقت و تنها آمد
باش آماده فتراك ملامت وحشي

[sorna]

غزل 171

اغيار را آسان كشد عاشق چو ترك جان كند
هر كس كه از جان بگذرد بسيار خون آسان كند
اي دل به راه سيل غم جان را چه غمخواري كني
اين خانه اندوه را بگذار تا ويران كند
جان صرف پركاري كه او چون رو به بازار آورد
بازار خوبان بشكند نرخ بالا ارزان كند
از بي سر و سامانيم ياران نصيحت تا به كي
او مي گذرد تا كسي فكر سر و سامان كند ؟
شد كعبه دل از بتان بتخانه ، وحشي چون كنم
داغ رقيبانش اگر آتشگه گبران كنم

[sorna]

غزل 172
خوش آن روزي كه زنجير جنون بر پاي من باشد
به هر جا پا نهم از بيخودي غوغاي من باشد
خوش آن عشقي كه در كوي جنونم خسروي بخشد
جهان پر لشكر از اشك جهان پيماي من باشد
هوس دارم دگر در عشق آن شب زنده داري ها
كه در هر گوشه اي افسانه سوداي من باشد
خوش آن كز خار خار داغ عشق لاله رخساري
جهاني لاله زار چشم خون پالاي من باشد
مرا ديوانه سازد اين هوس وحشي كه از ياري
مهي را گوش بر افسانه شبهاي من باشد

[sorna]

غزل 173

در اول عشق و جنون آهم ز گردون بگذرد
آغاز كارم اين چنين ، انجام آن چون بگذرد
ليلي كه شد مجنون از او دور از خرد صد مرحله
كو تا ز عشق روي تو صد ره ز مجنون بگذرد
اي آن كه پرسي حال من وه چون بود حال كسي
كز ديده هر دم بر رخش صد جدول خون بگذرد
از دل برآيد شعله اي كاتش به عالم در زند
هر گه كه در خاطر مرا آن جامه گلگون بگذرد
وحشي كه شد گوهر فشان در وصف عقد گوهرش نبود
نبود عجب كز نظم او از در مكنون بگذرد

[sorna]

غزل 174

نشانم پيش تيرش كاش تيرش بر نشان آيد
كه پيشم از پي تير خود آن ابرو كمان آيد
مگوييدش حديث كوه درد من كه مي ترسم
چو گوييد اين سخن ناگه بر آن خاطر گران آيد
از آنم كس نمي پرسد كه چون پرسد كسي حالم
به او گويم غم دل آنقدر كز من به جان آيد
بيا اي باد خاكم بر سر هر رهگذر افكن
كه دامانش بگيرم هر كجا دامن كشان آيد
ز شوق او نرفتم سوي بوستان ، بهر آن رفتم
كه شايد نخل من روزي به سوي بوستان آيد
تو دمساز رقيباني چنين معلوم مي گردد
كه چون خواني مرا ، نام رقيبم بر زبان آيد
صبوحي كرده مي آمد ، بسي خون كرده رفتارش
بلي خونها شود جايي كه مستي آنچنان آيد
مگو وحشي چرا از بزم او غمناك مي آيي
كسي كز بزم او بيرون رود چون شادمان آيد

[sorna]

غزل 175


هم مگر فيض توام نطق و بياني بدهد
در خور شكر عطاي تو زباني بدهد
آن جواهر كه توان كرد نثار تو كم است
هم مگر همت تو بحري و كاني بدهد
چشمه فيض گشا خاطر فياض شماست
وه چه باشد كه به ما طبع رواني بدهد
وحشي از عهده شكر تو نيايد بيرون
عذر اين خواهد اگر عمر اماني بدهد

[sorna]

غزل 176


غم هجوم آورده مي دانم كه زارم مي كشد
وين غم ديگر كه دور از روي يارم مي كشد
مي كشد صد بار هر ساعت من بد روز را
من نمي دانم كه روزي چند بارم مي كشد
گريه كن بر حسرت و درد من اي ابر بهار
كين چنين فصلي غم آن گلعذارم مي كشد
شب هلاكم مي كند انديشه غمهاي روز
روز فكر محنت شبهاي تارم مي كشد
گفته خواهم كشت وحشي را به صد بيداد زود
دير مي آيد مگر از انتظارم مي كشد

[sorna]

غزل 177


كجا در بزم او جاي چو من ديوانه اي باشد
مقام همچو من ديوانه اي ، ويرانه اي باشد
چو مجنون تازه سازم داستان عشق و رسوايي
كه اين هم در ميان مردمان افسانه اي باشد
من و شمعي كه باشد قدر عاشق آنقدر پيشش
كه چون خود را بسوزد كمتر از پروانه اي باشد
ميان آشنايان هر چه مي خواهي بكن با من
ولي خوارم مكن چندين اگر بيگانه اي باشد
مگو وحشي كجا مي باشد اي سلطان مهرويان
كجا باشد مقامش ، گوشه ميخانه اي باشد

[sorna]

غزل 178


باغ تو را نظارگياني كه ديده اند
گفتند سبزه هاي خوشش بر دميده اند
در بوستان حسن تو گل بر سر گل است
در بسته بوده اي و گلش را نچيده اند
اي باد سرگذشت جدايي به گل بگوي
زين بلبلان كه سر به پر اندر كشيده اند
آيا چگونه مي گذرد تلخي قفس
بر طوطيان كه بر شكرستان پريده اند
شكرت به خون رقم شود از سر بري به جور
عشاق را زبان شكايت بريده اند
از بي حقيقتي است شكايت ز مردي
كز بهر ما هزار حكايت شنيده اند
وحشي بيا كه آمده آن بلهوس گداز
زرهاي كم عيار به آتش كشيده اند

[sorna]

غزل 179


عشق گو بي عزتم كن ، عشق و خواري گفته اند
عاشقي را مايه بي اعتباري گفته اند
كوه محنت بر دلم نه منتت بر جان من
عاشقي را ركن اعظم بردباري گفته اند
پاي تا سر بيم و اميدم كه طور عشق را
غايت نوميدي و اميدواري گفته اند
پيش من هست احتراز از چشم و دل از غير دوست
آنچه اهل تقويش پرهيزگاري گفته اند
راست شد دل با رضاي يار و رست از هجر و وصل
آري آري راستي و رستگاري گفته اند
من مريد عشق گر ارشاد آن شد حاصلم
آن صفت كش نام ، موت اختياري گفته اند
زيستن فرع است وحشي ، اصل پاس دوستي است
جان و سهل است اول حفظ ياري گفته اند