اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 160

گر ديده به در يوزه ديدار نيايد
دل در نظر يار چنين خوار نيايد
ور دعوي جانبازي عشقي نكند دل
بر جان كسي اين همه آزار نيايد
فرماندهي كشور جان كار بزرگي است
نو دولت حسني ، ز تو اين كار نيايد
ندهد دل ما گوشه هجر تو به صد وصل
عادت به قفس كرده به گلزار نيايد
با بوي بسازم كه گل باغچه وصل
بيش از بغل و دامن اغيار نيايد
ناپخته ثمر اين همه غوغاي خريدار
نوباوه اين باغ به بازار نيايد
بس ذوق كه حاصل كند از زمزمه عشق
از وحشي اگر يار مرا عار نيايد

[sorna]

غزل 161

گرچه مي دانم كه مي رنجي و مشكل مي شود
گر نكوبي حلقه صدجا بر در دل مي شود
همچو فانوسش كسي بايد كه دارد پاس حسن
زانكه لازم گشت و جايش شمع محفل مي شود
يك رهش خاص از براي جان ما بيرون فرست
آن نگه كش تا به ما صدجاي منزل مي شود
رخنه بند ديده اميد خواهد شد مكن
خاك كويت كز سرشك اشك ما گل مي شود
آنچه كردي انفعالش عذرخواهد باك نيست
چشمها روزي اگر با هم مقابل مي شود
ديده را خونبار خواهد كرد از ديدار زود
گر تغافل در ميان زين گونه حايل مي شود
دست بر هم سودني دارد كزو خون مي چكد
در كمين صيد صيادي كه غافل مي شود
عشوه هاي چشم كان را غمزه مي خوانند و ناز
من گرفتم سحر شد آخر نه باطل مي شود
گل طراوت دارد اما گو به بلبل خوش تو را
كاب و رنگ صبحگاهش چاشت زايل مي شود
دل اگر ديوانه شد دارالشفاي صبر هست
مي كنم يك هفته اش زنجير و عاقل مي شود
عشق و سودا چيست وحشي مايه بي حاصلي
غير ناكامي ز خودكامان چه حاصل مي شود

[sorna]

غزل 162

شهر بيم است كزين حسن پر آشوب شود
اين قدر نيز نبايد كه كسي خوب شود
در زميني كه به اين كوكبه شاهي گذرد
سر بسيار گدايان كه لگد كوب شود
نشود هيچ كم از كوكبه شاهي حسن
يوسف از ملتفت سجده يعقوب شود
خاك بادا به سر آن مژه گرد آلود
كسي در آن كو نپسندد كه جارو شود
طلبش گر بكشد نيز مبارك طلبي است
طالبي را كه كسي مثل تو مطلوب شود
من خود اين مطلب عال ز خدا مي طلبم
زين چه خوشتر كه محب كشته محبوب شود
برو اي وحشي و بگذار صف آرايي صبر
شوق لشكر كشي نيست كه مغلوب شود

[sorna]

غزل 163

شكل مستانه و انكار شرابش نگريد
تا ندانند كه مست است ، شتابش نگريد

آنكه گويد نزدم جام و زد آتش به دلم
چهره افروختن و ميل كبابش نگريد

صد گل تازه شكفته است ز گلزار رخش
گل گل افتاده بر او از مي نابش نگريد

تا نپرسيم از آن مست كه كي مي زده اي
چين بر ابرو زدن و ناز و عتابش نگريد

آنكه مي گفت به وحشي كه منم زاهد شهر
گو بياييد به ميخانه ، خرابش نگريد

[sorna]

غزل 164

اين دل كه دوستي به تو خون خواره مي كند
خصمي بخود نه ، با من بيچاره مي كند
بد خويي ات به آخر ديدن گذاشته است
حالا نظر به خوبي رخساره مي كند
اين صيد بي ملاحظه غافل از كمند
گردن دراز كرده چه نظاره مي كند
اين شيشه ضعيف كه صد جا شكسته بيش
اين اختلاط چيست كه با خاره مي كند
فردا نمايمش كه سوي جيب جان رود
وحشي كه جيب عاريتي پاره مي كند

[sorna]

غزل 165

گر ريخت پر عقابي ، فر هما بماند
جاويد سايه او بر فرق ما بماند
رفت آنكه لشكري را در حمله اي شكستي
لشكرشكن اگر رفت كشور گشا بماند
ماه سپهر مند ، شد از صف كواكب
مهر ستاره خيل ، گردون لوا بماند
عباس بيك اعظم كز بار احترامش
تا انقراض عالم گردون دو تا بماند
خان ضعيف پرور كز بهر حفظ جانش
بر چرخ عالمي را دست دعا بماند
خورشيد خادم او ، گردون ملازم او
تا حشر اين بزرگي ، وين كبريا بماند
گردون ذخيره سازد گرد سم سمندش
كز بهر چشم گردون اين توتيا بماند
گر دست تيغ فتنه گردون بلند سازد
خشك از تهيب عدلش اندر هوا بماند
گر جان گذاشت خالي از نخل رسيده او
اين هر دو تازه نخلش او را به جا بماند
اين را به باغ دولت و آنرا به گلشن بخت
يارب كه تا قيامت نشو و نما بماند
تو جاودان بماني گر او نماند باقي
اقبال تو جهان را تا انتها بماند
وحشي هميشه ماند اين زبده زمانه
تا هيچ كس نماند تنها خدا بماند

[sorna]

غزل 166

المنته لله كه شب هجر سر آمد
خورشيد وصال از افق بخت برآمد
صد شكر كه زنجيري زندان جدايي
از حبس فراق تو سلامت بدر آمد
شد نوبت ديدار و زدم كوس بشارت
يعني كه دعاي سحري كارگر آمد
جان بود ز هجر تو مهياي عزيمت
اين بود كه ناگاه ز وصلت خبر آمد
بيخود شده بود از شعف وصل تو وحشي
زو در گذران گر به درت ديرتر آمد

[sorna]

غزل 167

يار دورافتاده مان حل مراد ما نكرد
مدتي رفتيم و او يك بار ياد ما نكرد
مجلس ما هر دم از يادش بهشتي ديگر است
گر چه هرگز ياد ما حوري نژاد ما نكرد
بر سر صد راه داد ما به گوش او رسيد
يك ره آن بيدادگر گوشي به داد ما نكرد
دل به خاك رهگذارش عمرها پلهو نهاد
او گذاري بر دل خاكي نهاد ما نكرد
اعتماد ما يكي صد شد به وحشي زين غزل
كيست كو صد آفرين بر اعتقاد ما نكرد

[sorna]

غزل 168

آن كس كه دامن از پي كين تو بر زند
بر پاي نخل زندگي خود تبر زند
گر كوه خصمي تو كند انتقام تو
آن تيغ را به دست خودش بر كمر زند
از لشكر توجه تو كمترين سوار
تازد برون و يك تنه بر صد حشر زند
قهر تو چون بلند كند گوشه كمان
هر تير را كه قصد كند بر جگر زند
شكر خدا كه خصم تو را بر جگر نشست
آن تيرها كه خواست تو را بر سپر زند
مرغي كز آشيانه خصم تو بر پريد
الا به خون خود نتواند كه پر زند
آنجا كه باطن تو كشد تيغ انتقام
از دور ايستد اجل و الحذر زند
تو در گلو فشاري خصمي و جان او
در بند فرجه اي است كه از تن به در زند
در راه سير كوكب اقبال تو سپهر
در ديده ستاره بد نيشتر زند
فتحي نموده اي دگر از نو كه بر فلك
اقبال ، طبل نصرت و كوس ظفر زند
وحشي كجاست منكر او تا چو ديگران
خود را به تيغ قهر قضا و قدر زند

[sorna]

غزل 169

بازم غم بيهوده به همخانگي آمد
عشق آمد و با نشاط ديوانگي آمد
اي عقل همانا كه نداري خبر از عشق
بگريز كه او دشمن فرزانگي آمد
خوش باش اگر كنج غمت هست كه اين دل
با رخنه ديرينه به ويرانگي آمد
دارد خبري آن نگه خاص كه سويم
مخصوص به صد شيوه بيگانگي آمد
اي شمع به هر شعله كه خواهيش بسوزان
مرغ دل وحشي كه به پروانگي آمد