اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 150

زان عهد ياد باد كه از ما به كين نبود
بودش گمان مهر و هنوزش يقين نبود
اقرار مهر كردم و گفتم وفا كني
كشتي مرا قرار تو با من چنين نبود
انكار مهر سد ره صد تغافل است
اما چه سود چون دل ما پيشبين نبود
من خود گره به كار خود انداختم كه تو
زين پيش با منت گرهي بر جبين نبود
افسانه اي است بودن شيرين به كوهكن
آن روز چشم فتنه مگر در كمين نبود
وحشي كسي كه چشم وفا داشت ازو
زود از نظر فكند مرا چشم اين نبود

[sorna]

غزل 151

هر دلي كز عشق جان شعله اندوزش نبود
گر سراپا آتش سوزنده شد سوزش نبود
عشق را آماده بود اسباب و جان مستعد
كار چون افتاد با دل بخت فيروزش نبود
خرمن من بود و خرمن سوز شوخي بود نيز
گرمي خاصي كه باشد شعله افروزش نبود
در كمان ناز آن تيري كه من مي خواستم
بود پركش ليك پيكان جگر دوزش نبود
طاقت آورديم چندين سال ازو بيگانگي
آشنايي شد ضرورت تاب يك روزش نبود
آنكه صد مرغ است در دامش اگر وحشي رمد
گو تصور كن كه يك مرغ نوآموزش نبود

[sorna]

غزل 152

يك ره سوال كن گنه بيگناه خود
زين چشم پر تغافل اندك گناه خود
زان نيمه شب بترس كه درتازد از جگر
تا كي عنان كشيده توان داشت آه خود
داديم جان به راه تو ظالم چه مي كني
سر داده اي چه فتنه چشم سياه خود
بردي دل مرا و به حرمان بسوختي
او خود چه كرده بود بداند گناه خود
درد سرت مباد ز فرياد دادخواه
گو داد مي زنيد تو ميران به راه خود
زان عهد ياد باد كز آسيب زهر چشم
مي داشت نوشخند توام در پناه خود
من صيد ديگري نشوم وحشي توام
اما تو هم برو مرو از صيدگاه خود

[sorna]

غزل 153

مرا وصلي نمي بايد من و هجر و ملال خود
صلا زن هر كه را خواهي تو داني و وصال خود
نخواهد بود حال هيچ عاشق همچو حال من
تو گر خود را گذاري با تقاضاي جمال خود
ز من شرمنده اي از بس كه كردي جور مي دانم
ز پركاري ز من پنهان نمايي انفعال خود
زبان خوب است اما بي زباني چون زبان من
كه گردد لال هر گه شرح بايد كرد حال خود
كدام از من بهند اين پاك دامان عاشقان تو
قراري داده خواهي بود ما را در خيال خود
چه ياري خوب پيدا كرد نزديك است كز غصه
به دست خود كنم اين چشم و سازم پايمال خود
نمي گفتم مشو پروانه شمع رخش وحشي
چو نشنيدي نصيحت اين زمان مي سوز بال خود

[sorna]

غزل 154

نيازي كز هوس خيزد كدامش آبرو باشد
نياز بوالهوس همچون نماز بي وضو باشد
ز مستي آنكه مي گويد اناالحق كي خبر دارد
كه كرسي زير پا يا ريسمانش در گلو باشد
نهم در پاي جان بندي كه تا جاويد نگريزد
از آن كاكل كه من دانم گرم يك تارمو باشد
به خون غلتيدم از عشق تو ، صد چون من نگرداند
به يك پيمانه آن ساقي كش اين مي در سبو باشد
نه صلحت باعثي دارد نه خشمت موجبي ، يارب
چه خواند اين طبيعت را كسي وين خو چه خو باشد
بدين بي مهري ظاهر مشو نوميد ازو وحشي
چه مي داني تو شايد در ته خاطر نكو باشد

[sorna]

غزل 155

ترسم در اين دلهاي شب از سينه آهي سر زند
برقي ز دل بيرون جهد آتش به جايي در زند
از عهده چون آيد برون گر بر زمين آمد سري
آن نيمه هاي شب كه او با مدعي ساغر زند
كوس نبرد ما مزن انديشه كن كز خيل ما
گر يك دعا تازد برون بر يك جان لشكر زند
آتشفشان است اين هوا ، پيرامن ما نگذري
خصمي به بال خود كند مرغي كه اينجا پر زند
مي بي صفا ، ني بي نوا ، وقت است اگر در بزم ما
ساقي مي ديگر دهد ، مطرب رهي ديگر زند
ما را در اين زندان غم من بعد نتوان داشتن
بندي مگر بر پا نهد ، قفلي مگر بر در زند
وحشي ز بس آزردگي زهر از زبانم مي چكد
خواهم دليري كاين زمان خود را بر اين خنجر زند

[sorna]

غزل 156

بتان كه اهل تعلق به قيدشان بندند
غريب سخت دلي چند سست پيوندند
تهيه سبب گريه هاي چون زهر است
شكرفشاني اينان كه در شكر خندند
در اين جريده افسوس رنگ معني نيست
چنين نگاشته مطبوع صورتي چندند
به رود نيل فكندند ديده پدران
جماعتي كه از ايشان بهينه فرزندند
فغان كه نغمه سرايان گل نيند آگه
كه هست رنگي و بويي بدانچه خرسندند
حقوق خدمت صدساله لعب اطفال است
به كشوري كه در آن كودكان خداوندند
ز شور اين نمكيان جز اين نيايد كار
كه بر جراحت وحشي نمك پراكندند

[sorna]

غزل 157

لب بجنبان كه سر تنگ شكر بگشايد
شكرستان تو را قفل ز در بگشايد
غمزه را بخش اجازت كه به خنجر بكند
ديده اي كو به تو گستاخ نظر بگشايد
ره نظارگيان بسته به مژگان فرما
كه به يك چشم زدن راه گذر بگشايد
در گلويم ز تو اين گريه كه شد عقده درد
گره اي نيست كه از جاي دگر بگشايد
شب ما را به در صبح نه آن قفل زدند
كه به مفتاح دعاهاي سحر بگشايد
همه را كشت ، بگوييد كه با خاطر جمع
اين زمان باز كند تيغ و كمر بگشايد
راه تقريب حكايت ندهي وحشي را
كه مبادا گله را پيش تو سر بگشايند

[sorna]

غزل 158

خرم دل آنكه ز بوستان تو آيد
گل در بغل از گشت گلستان تو آيد
ما با لب تفسيده ره باديه رفتيم
خوش آنكه ز سر چشمه حيوان تو آيد
خوش مي گذري غنچه گشاي چمن كيست
اين باد كه از جنبش دامان تو آيد
بر مائده خلد خورانم همه خونم
رشك مگسي كان ز سر خوان تو آيد
گو ماتم خود دار و به نظاره قدم نه
آنكه به راه سر ميدان تو آيد
سرلشكر هر فتنه كه آيد پي جاني
تازان ز ره عرضه جولان تو آيد
وحشي مرض عشق كشد چاره گران را
بيچاره طبيبي كه به درمان تو آيد

[sorna]

غزل 159

نزديك ما سگان درت جا نمي كنند
مردم چه احتراز كه از ما نمي كنند
رسم كجاست اين ، تو بگو ، در كدام ملك
دل مي برند و چشم به بالا نمي كنند
رحمي نمي كني ، مگر اين محرمان تو
اظهار حال ما به تو اصلا نمي كنند
ليلي تمام گوش و نديمان بزم خاص
ذكر اسير باديه قطعا نمي كنند
اين قرب و بُعد چيست نه ما جمله عاشقيم
آنها چه كرده اند كه اينها نمي كنند
عشق آن دقيقه نيست كه از كس توان نهفت
مردم مگر نگاه به سيما نمي كنند
پند عبث بلاست بلي زيركان عشق
بيهوده جا به گوشه صحرا نمي كنند
اين طرفه بين كه تشنه لبان را به قطره اي
صد احتياج هست و تمنا نمي كنند
وحشي چه كرده اي تو كه خاصان بزم او
هرگز عنايتي به تو پيدا نمي كنند