اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 140

ماه من گفتم كه با من مهربان باشد ، نبود
مرهم جان من آزرده جان باشد ، نبود
از ميان بي موجبي خنجر به خون من كشيد
اينكه اندك گفتگويي در ميان باشد ، نبود
بر دلم صد كوه غم از سرگراني هاي او
بود اما اينكه بر خاطر گران باشد ، نبود
خاطر هر كسي ازو مي شد به نوعي شادمان
شادمان گشتم كه با من همچنان باشد ، نبود
وحشي از بي لطفي او صد شكايت داشتيم
پيش او گفتم كه ياراي زبان باشد ، نبود

[sorna]

غزل 141

مرغ ما دوش سراينده بستاني بود
داشت گلبانگي و مشغوف گلستاني بود
ديده كز نعمت ديدار نبودش سپري
مگسي بود كه مهمان سر خواني بود
دست اميد كه يك بار نقابي نكشيد
بود دور از سر و نزديك به داماني بود
آنكه از تشنگي اش بود گذر بر ظلمات
تف نشان جگرش چشمه حيواني بود
ريشه تفسيده گياهي ز لب كوثر رست
كه ز ابرش هوس قطره باراني بود
خويش را ساخته آماده صد شعله خسي
گرم همصحبتي آتش سوزاني بود
بود وحشي كه ز رخسار تو شد قافيه سنجن
يا نواساز گلي مرغ خوش الحاني بود

[sorna]

غزل 142

آنچه كردي ، آنچه گفتي غايت مطلوب بود
هر چه گفتي خوب گفتي هر چه كردي خوب بود
من چرا در عشق انديشم ز سنگ طعن غير
آنكه مجنون بود اينش در جهان سركوب بود
چند گويي قصه ايوب و صبر او ، بس است
پيش از اين ما صبر نتوانيم آن ايوب بود
بود از مجنون به ليلي لاف يكرنگي دروغ
در ميان گر احتياج قاصد و مكتوب بود
من نمي دانم كه اين عشق و محبت از كجاست
اينقدر دانم كه ميل از جانب مطلوب بود
اين عجايب بين كه يوسف داشت در زندان مصر
پاي در زنجير و جايش در دل يعقوب بود
وحشي اين مژگان خون پالا كه گرد غم گرفت
ياد آن روزي كه در راه كسي جاروب بود

[sorna]

غزل 143

بود آن وقتي كه دشنام تو خاطرخواه بود
بنده بوديم و زبان ماجرا كوتاه بود
حق ياريهاي سابق گر نبستي راه نطق
در جواب اينكه گفتي نكته اي در راه بود
پيش از اينم جان فزودي لذت دشنام او
الله الله از چه امروز اين چنين جانكاه بود
گو مده فرمان كه ديگر نيست دل فرمان پذير
حكم او مي رفت چنداني كه اينجا شاه بود
سالها هم بگذرد وحشي كه سويش نگذرم
تا نپنداري كه خشم ما همين يك ماه بود

[sorna]

غزل 144

آن مستي تو دوش ز پيمانه كه بود
چندين شراب در خم و خمخانه كه بود
اي مرغ زود رام كه آورد نقل و مي
دام فريب آب كه و دانه كه بود
روشن به سان آتش حسنت مي كه شد
شمعت زبانه كش پي پروانه كه بود
آوازه ات به مستي و رندي بلند شد
افشاي آن ز نعره مستانه كه بود
وحشي چه پرسش است كه شد با كه آشنا ؟
خود گو كه او به غير تو بيگانه كه بود

[sorna]

غزل 145

دوش در كويي عجب بي لطفي در كار بود
تيغ در دست تغافل سخت بي زنهار بود
رفتن و ناآمدن سهل است با خود خوش كنيم
ديده را ناديده كرد و رفت اين آزار بود
رسم اين مي باشد اي دير آشناي زودسر
آن همه لاف وفا آخر همين مقدار بود
ياري ظاهر چه كار آيد خوش آن ياري كه او
هم به ظاهر يار بود و هم به باطن يار بود
بر نياوردن مروت بود خود انصاف ده
آرزوي خاطري گر دور يك دم دار بود
كرد وحشي شكوه بي التفاتي بر طرف
درد سر مي شد وگرنه درد دل بسيار بود

[sorna]

غزل 146

با غير دوش اين همه گرديدنش چه بود
وز زهر چشم جانب ما ديدنش چه بود
آن ناز چشم كرده سر صلح اگر نداشت
از دور ايستادن و خنديدنش چه بود
اظهار قرب اگر نه غرض بود غير را
از من ره حريم تو پرسيدنش چه بود
گر وعده وصل نبودش به ديگران
بي وجه تند گشتن و رنجيدنش چه بود
وحشي اگر نبود ز ما يار ما به تنگ
بي موجبي به جنگ رسانيدنش چه بود

[sorna]

غزل 147


چون تو مستغنی ز دل بودی دل آرایی چه بود
بر دل و جان ناز را چندین تقاضایی چه بود
در تصرف چون نمی‌آورد حسنت ملک دل
این حشر بردن به اقلیم شکیبایی چه بود
مشکلی دارم بپرسم از تو ، یا از یارتو
جلوه‌ی خوبی چه و منع تماشایی چه بود
بود چون در کیش خوبی عیب عاشق داشتن
جرم چشم ما چه باشد عرض زیبایی چه بود
گشته بودم مستعد عشق ، تقصیر از تو شد
آنچه باشد کم مرا زاسباب رسوایی چه بود
از پی رم کرده آهویی که پنداری‌پرید
کس نمی‌پرسد مراکاین دشت پیمایی چه بود
گر مرا می‌کرد بدخو همنشینیهای خاص
وحشی اکنون حال من در کنج تنهایی چه بود

[sorna]

غزل 148


چندین عنایت از پی چندین جفا چه بود
تغییر طور خویش چرا مدعا چه بود
ما کشته‌ی جفا نه برای وفا شدیم
سد جان فدای خنجر تو خونبها چه بود
بی شکوه و شکایت ما ترک جور چیست
دیدی چه ناصواب ، بفرما خطا چه بود
طبع تو هیچ خاطر ما در میان ندید
منع جفا و جور ز بهر خدا چه بود
چینندت این هوس ز کجا ای نهال لطف
بر ما ثمر فشانی شاخ وفا چه بود
با این غرور حسن که سد نخل سربلند
از پا فکند ، نرمی او با گیا چه بود
وحشی نیاز و عجز تواش داشت بر وفا
خود کرده‌ای چنین به خودش جرم ما چه بود

[sorna]

غزل 149

دوش از عربده یک مرتبه باز آمده بود
چشم پر عربده‌اش بر سر ناز آمده بود
چشمش از ظاهر حالم خبری می‌پرسید
غمزه‌اش نیز به جاسوسی راز آمده بود
بود هنگامه‌ی من گرم چنان ز آتش شوق
که نگاهش به تماشای نیاز آمده بود
غیر داند که نگاهش چه بلا گرمی داشت
زانکه در بوته‌ی غیرت به گداز آمده بود
چه اداها که ندیدم چه نظرها که نکرد
بنده‌اش من که عجب بنده نواز آمده بود
آرزو بود که هر لحظه به سویت می‌تاخت
داشت می‌دانی و خوش در تک و تاز آمده بود
وحشی از بزم که این مایه‌ی خوشحالی یافت
که سوی کلبه‌ی ما با می و ساز آمده بود