اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 130


هلاکم ساز گر بر خاطرت باری ز من باشد
که باشم من که بار خاطر یاری ز من باشد
گذاریدم همانجایی که میرم بر مداریدم
نمی‌خواهم که بر دوش کسی باری ز من باشد
حلالی خواستم از جمله یاران قاتل من کو
که خواهم عذر او گر گاهش آزاری ز من باشد
ز اشک ناامیدی برد مژگان آب و می‌ترسم
که ناگه بر سر راه کسی خاری ز من باشد
به کویش گر ندارم صوت عشرت غم مخور وحشی
مرا این بس که آنجا ناله‌ی زاری ز من باشد

[sorna]

غزل 131
مهرم ز حرمان شد فزون شوقي ز حسرت كم نشد
هر چند حسرت بيش شد شوق و محبت مك نشد
تخم اميد ما ازو نارسته ماند از بي نمي
اما بكشت ديگران باران رحمت كم نشد
خوش بخت تو اي مدعي كاينجا كه من خوارم چنين
با يك جهان بي حرمتي هيچت ز حرمت كم نشد
عمري زدم لاف سگي اما چه حاصل چون مرا
با اين همه حق وفا ، خواري و ذلت كم نشد
وحشي از او بر خاطرم پيوسته بود اين گرد غم
ز آيينه من هيچ گه گرد كدورت كم نشد

[sorna]

غزل 132

ملول از زهد خويشم ساكن ميخانه خواهم شد
حريف ساغر و هم مشرب پيمانه خواهم شد
اگر بيند مرا طفلي به اين آشفتگي داند
كه از عشق پري رخساره اي ديوانه خواهم شد
شدم چون رشته اي از ضعف و دارم شادمانيها
كه روزي يار با آن گوهر يكدانه خواهم شد
به هر جا مي رسم افسانه عشق تو مي گويم
به اين افسانه گفتن عاقبت افسانه خواهم شد
مگو وحشي كجا مي باشد و منزل كجا دارد
كجا باشم مقيم گوشه ويرانه خواهم شد

[sorna]

غزل 133

اين است كزو رخنه به كاشانه من شد
تاراجگر خانه ويرانه من شد
اين است كه مي ريخت بر پيمانه اغيار
خون ريخت چو دور من و پيمانه من شد
اين است كه چشم تر من ابر بلا ساخت
سيل آمد و بنياد كن خانه من شد
اين است كه چون ديد پريشاني من ، گفت :
وحشي مگر اين است كه ديوانه من شد

[sorna]

غزل 134

خوش آن كو غنچه سان به گلعذاري همنشين باشد
صراحي در بغل جام مي اش در آستين باشد
ز دستت هر چه مي آمد به ارباب وفا كردي
نكردي هيچ تقصيري وفاداري همين باشد
رقيبا مي دهي بيمم كه دارد قصد خون ريزي ات
از اين بهتر چه خواهد يارب اين چنين باشد
كجا گفتن توان شرح غم محمل نشين خود
اگر همچون جرس ما را زبان آهنين باشد
به هر ويرانه كانجا وشي ديوانه جا گيرد
ز هر سو دامني پر سنگ ، طفلي در كمين باشد

[sorna]

غزل 135

گل چيست اگر دل ز غم آزاد نباشد
از گل چه گشايد چو دلي شاد نباشد
خواهم كه ز بيداد تو فرياد برآرم
چندان كه دگر طاقت فرياد نباشد
شهري كه در او همچو تو بيدادگري هست
بيدادكشان را طمع داد نباشد
پروانه كه و محرمي خلوت فانوس
چون در حرم شمع ره باد نباشد
سنگي به ره توسن شيرين نتوان يافت
كاش به دلش از غم فرهاد نباشد
وحشي چه كني ناله كه معمور نشد دل
بگذار كه اين غمكده آباد نباشد

[sorna]

غزل 136

به راز عشق زبان در ميان نمي باشد
زيان ببند كه آنجا بيان نمي باشد
ميان عاشق و معشوق يك كرشمه بس است
بيان حال به كام و زبان نمي باشد
دل رميده من زخم دار صيدگهي است
كه زخم صيد به تير و كمان نمي باشد
از آن روايي بازار كم عيارانست
كه در ميان محك امتحان نمي باشد
اگر به من نشوي مهربان در اين غرضي است
كسي به خلق تو نامهربان نمي باشد
زبان به كام مكش وحشي از فسانه عشق
بگو كه خوشتر از اين داستان نمي باشد

[sorna]

غزل 137

دوشم از آغاز شب جا بر در جانانه بود
تا به روزم چشم بر بام و در آن خانه بود
دي كه مي آمد ز جولانگاه شوخي مست ناز
نرگسش بر گوشه دستار خوش تركانه بود
بهر آن ناآشنا ميرم كه فرد از همرهان
آنچنان مي شد كه گويا از همه بيگانه بود
آن نصيحتها كه مي كرديم اهل عشق را
اين زمان معلوم ما شد كان همه افسانه بود
قرب تا حاصل نشد دودم ز خرمن برنخاست
اتحاد شمع برق خرمن پروانه بود
سوختن با آتش است و عشق با ديوانگي
عشق بر هر دل كه زد آتش چو من ديوانه بود
وحشي از خون خوردن شب دوش نتوانست خاست
كاين مي مرد افكن امشب تا لب پيمانه بود

[sorna]

غزل 138

امروز ناز را به نيازم نظر نبود
زان شيوه هاي خاص يكي جلوه گر نبود
چشم از غرور اگر چه نمي گشت ملتفت
عجز نگاه حسرت من بي اثر نبود
بس شيوه هاي ناز كه در پرده داشت حسن
اما تبسمي كه شود پرده در نبود
آن خنده ها كه غنچه سيراب مي نهفت
بيرون ز زير پرده گلبرگ تر نبود
من كشته كرشمه مژگان كه بر جگر
خنجر زد آنچنان كه نگه را خبر نبود
دل را كه نومقيد زندان حسرت است
جز عرض عشق هيچ گناه دگر نبود
وحشي نگفتمت كه غرور آورد نياز
اين سركشي و ناز چرا بيشتر نبود

[sorna]

غزل 139

چو شمع شب همه شب سوز و گريه زانم بود
كه سرگذشت فراق تو بر زبانم بود
شد آتش جگرم پيش مردمان روشن
ز خون گرم كه در چشم خونفشانم بود
به التفات تو دارم اميدواريها
ولي ز خوي تو ايمن نمي توانم بود
سنم گذشته ز اندوه ورنه كي با تو
كدام روزدگر اينقدر فغانم بود
زبان خامه من سوخت زين غزل وحشي
مگر زبانه اي از آتش نهانم بود