غزل 116

شام هجران تو تشريف به هر جا ببرد
در پس و پيش هزاران شب يلـدا ببرد
دود آتشكده از كلبه عاشق خيزد
گر به كاشانه خود آتش موسي ببرد
مي جهد برق جمالي كه دهد اجر فراق
كيست تا مژده به يعقوب و زليخا ببرد
عشق چون بر سر كس حمله بيداد آرد
اولش قوت بگريختن از پا ببرد
هر كه را با در نازك بدنان خواند عشق
دل و جايي كه بود ز آهن و خارا ببرد
آنكه سود سر بازار محبت خواهد
بايد آنجا همه سرمايه سودا ببرد
در برو باز زنم بي رخ او رضوان را
گر به گلزار بهشتم به تماشا ببرد
ندهد طوف صنمخانه به صد حج قبول
شيخ صنعان كه دلش را بت ترسا ببرد
با چنين درد كه وحشي به دعا مي طلبد
بايدش كشت اگر نام مداوا ببرد