اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 21

ساكن گلخن شدم تا صاف كردم سينه را
دادم از خاكستر گلخن صفا آيينه را
پيش رندان حق شناسي در لباسي ديگر است
پر به ما منماي زاهد خرقه پشمينه را
گنج صبري بيش از اين در دل به قدر خويش بود
لشكر غم كرد غارت نقد اين گنجينه را
روز مردن درد دل بر خاك مي سازم رقم
چون كنم كسي نيست تا گويم غم ديرينه را
گر به كشتن كين وحشي مي رود از سينه ات
كرد خون خود بحل ، بردار تيغ كينه را

[sorna]

غزل 22

كسي نزد هرگز در غمخانه اهل وفا
گر بدو گويند بر در كيست ؟ گويد آشنا
چيست باز اين زود رفتن يا چنين ديرآمدن
بعد عمري كامدي بنشين زماني پيش ما
چون نمي آيد به ساحل غرقه درياي عشق
مي زند بيهوده از بهر چه چندين دست و پا
گفته اي هرجا كه مي بينم فلان را مي كشم
خوش نويدي داده اي اما نمي آري بجا
چهره خاك آلود وحشي مي رسد چون گردباد
از كجا مي آيد اين ديوانه سر در هوا

[sorna]

غزل 23

صد حيف از محبت بيش از قياس ما
با بي وفايي حق وفا ناشناس ما
بودي به راه سيل ، بسي به كه راه او
طرح بناي عشق محبت اساس ما
عيبش كنند ناگه و باشد به جاي خويش
گو دور دار اطلس خويش از پلاس ما
ما را به دست رشك مده خود بكش به جور
اين است از مروت تو التماس ما
كفران نعمتش سبب قحط وصل شد
زينش بتر سزاست دل ناسپاس ما
ترسم كه نايدش به نظر بند پاره نيز
دارد اگر نگاه تو زين گونه پاس ما
وحشي از اين عزا به در آييم ، تا به كي
باشد كهن پلاس مصيبت لباس ما

[sorna]

غزل 24

بسيار گام پيش منه در هلاك ما
انديشه كن ز حال دل دردناك ما
زهر ندامتي است كه برديم زير خاك
اين سبزه اي كه سر زده از روي خاك ما
مغرور حسن خود مشو و قصد ما مكن
كاين حسن توست از اثر عشق پاك ما
بيرون دويده ايم ز محنت سراي غم
معلوم مي شود ز گريبان چاك ما
وحشي رياض همت ما زان فروزنتر است
كاوراق سبز چرخ شود برگ تاك ما

[sorna]

غزل 25

از كاه كهربا بگريزد به بخت ما
خنجر به جاي برگ برآرد درخت ما
الماس ريزه شد نمك سوده حكيم
در زخم بستن جگر لخت لخت ما
با اين همه خجالت و ذلت كه مي كشم
از هم فرو نريخت زهي روي سخت ما
زورق گران و لجه خطرناك و موجه صعب
اي ناخدا نخست بينداز رخت ما
وحشي تو بودي و من و دل شاه وقت خويش
آتش فكند شعله گلخن به تخت ما

[sorna]

غزل 26

اي سرخ گشته از تو به خون روي زرد ما
ما را ز درد كشته و غافل ز درد ما
از تيغ بي ملاحظه آه ما بترس
اولي است اينكه كسي نشود هم نبرد ما
در آه ما نهفته خزان و بهار حسن
تاثيرهاست با نفس گرم و سرد ما
رخش اين چنين متاز كه پيش از تو ديگري
كرده است اين چنين و نديده است گرد ما
صد لعب بلعجب شد و صد نقش بد نشست
تا ريختيم با تو ، بد افتاد نرد ما
وحشي گرفت خاطر ما از حريم دير
رفتيم تا كجاست دگر آبخورد ما

[sorna]

غزل27

دلم را بود از آن پيمان گسل اميد ياري ها
به نوميدي كشيد آخر همه اميدواري ها
رقيبان را ز وصل خويش تا كي معتبر سازي
مكن جانا كه هست اين موجب بي اعتباري ها
به اغيار از تو اين اختلاطيها كه من ديدم
عجب نبود اگر چون شمع دارم اشكباري ها
به صد خواري مرا كشتي وفاداري همين باشد
نكردي هيچ تقصير ، از تو دارم شرمساري ها
شب غم كشت ما را ياد باد آن روز خوش وحشي
كه مي كرد از طريق مهر ما را غمگساري ها

[sorna]

غزل28

پاك ساز از غير ، دل وز خود تهي شو چون حباب
گر سبك روحي تواني خيمه زد بر روي آب
خودنمايي كي كند آنكه واصل شد به دوست
چون نمايد مه چو گردد متصل با آفتاب
كي دهد در جلوه گاه دوست عاشق راه ، غير
دم مزن از عشق اگر ره مي دهي بر ديده خواب
نيست بر ذرات يكسان پرتو خورشيد فيض
ليك بايد جوهر قابل كه گردد لعل ناب
وحشي از درياي رحمت گر دهندت رشحه اي
گام بر روي هوا آسان زني همچون سحاب

[sorna]

غزل 29

قصه مي خوردن شبها و گشت ماهتاب
همه حريفان تو مي گويند پيش از آفتاب
آگهم از طرح صحبت تا شمار نقل بزم
گر نسازم يك به يك خاطر نشانت بي حساب
مجلسي داري و ساغر مي كشي تا نيم شب
روز پنداري نمي بينيم چشم نيم خواب
باده گر بر خاك ريزي به كه در جام رقيب
مي خورد با او كسي ؟! حيف از تو و حيف از شراب
وحشي ديوانه ام در راستگوييها مثل
خواه را از من بگردان خواه رو از من بتاب

[sorna]

غزل 30

شد يار به اغيار دل آزار مصاحب
ديدي كه چه شد با چه كساني يار مصاحب
رنگين شدن بزم من از يار محال است
زين گونه كه گرديده به اغيار مصاحب
من رند گداپيشه و او پادشه حسن
با همچو مني كي شود از عار مصاحب
يكباره چرا قطع نظر مي كني از ما
بوديم نه آخر به تو يك بار مصاحب
وحشي شده دمساز سگان سر كويت
گرديده به ياران وفادار مصاحب