زندگی ابرها به هم پیوستنی است و جدا شدنی .

اشکی است و لبخندی .

جان ها نیز چنین اند . از جهان پهناور روح دل می کنند و این جهانی می شوند.

آنگاه چون ابرها بر فراز کوه اندوها و جلگه شادی ها پر می کشند

و ،به نسیم مرگ که برخوردند ، به همان جایگاه نخست خویش باز می گردند ...

به سوی زیبایی و مهر ...

به سوی خدا ...