گزیده اشعار سنایی

[sorna]

حکایت



در مناجات ، پیر شبلی گفت :

که برون آی از حدیث نهفت

گفت : گر زان که نبودم دوری

بدهدم در حدیث ، دستوری

لمن الملک گوید او به صواب

بدهم مرو را به صدق ، جواب

گویم : الیوم مملکت آن راست

که ز دیّ و پریر می آراست

تیغ قهر تو سرفرازان را

سر برد ، پس به سر دهد جان را

نوش دان بهر سود و سودا را

حربه ی آفتاب حربا را

هر چه جز حق ، چو زان گرفتی خشم

جبرئیلت نیاید اندر چشم

زان که از حرف «لا» همی به «اله»

کس نداند که چند باشد راه

راه ، تا با خودی : هزاران سال

بروی روز و شب ، یمین و شمال

پس به آخر چو چشم باز کنی

کار بر خویشتن دراز کنی

بی خود ، ار هیچ آیی اندر کار

یابی اندر دو دم بدین در ، بار

زین مسافت دو دست عقل تهی است

وان مسافت ، خدای داند چیست

ای سکندر ! درین ره آفات

همچو خضر نبی درین ظلمات،

زیر پای آر ، گوهر کانت

تا به دست آید آب حیوانت

نقش را سال و ماه ، کوفته دار

مرده انگارش و به جا بگذار

چون تو فارغ شدی ز نفس لئیم

برسیدی به خلد و ناز و نعیم

پیش آنکس که عشق رهبر اوست

کفر و دین هر دو ، پرده ی در اوست

هستی دوست ، پیش دیده ی دوست

پرده ی بارگاه اویی اوست