کاربر فعال
نپرس بعد شكستن چرا صدا نرسيد
سكوت اگرچه صدا بود، تا شما نرسيد
دلم شبيه خودش بود –يك غريبه لال-
كه آشناي شما شد به عاشقانه رسيد
و موج آبي چشم تو اتفاق افتاد
دلم – غريق تو- كارش به دست و پا...نرسيد
چقدر توي خودش ابر ربخت، باران شد
چقدر جاده شد اما به هيچ جا نرسيد
هزار مرتبه من «تو» شدم تو اما ...نه
دريغ از آن همه «من» كه به «تو» به «ما» نرسيد
سلام نقطه پايان آشنايي بود
چه خوب مي شد از اول به انتها نرسيد
كلاغ قصه من – عشق- در ته شب ماند
به خانه اش، به سپيده، به روشنا نرسيد
سيد وحيد سمناني
کاربر فعال
برف ها
کم کم آب می شود
شب
ذره ذره آفتاب می شود
و دعای هر کسی
رفته رفته توی راه
مستجاب می شود ...
عرفان نظر آهاری
کاربر فعال
چگونه درختان را آب داده اند
که جای میوه ، تخم کبوتر بار می دهند
چگونه خیابان ها را جارو کرده اند
که کسی دیگر در خیابان ها پیدا نیست
چگونه به من گفته اند
چهار شعر دیگر اگر بنویسم می آیی
و کسی اکنون می گوید
باید برگردم
و ابتدای همین شعر ها
با تو قراری بگذارم .
بر نمی گردم
تو خلاصه شبی یا روزی می آیی
و بسا از تخم پرنده ای سیمرغی در آید
و حکایت منطق الطیر را بگوید
که چگونه
سی مرغ پریشان به مرغ نمونه بدل می شوند
و ما
که یکی بودیم
این همه تکثیر می شویم
شمس لنگرودی
کاربر فعال
اینک منم
یگانه فرصت این جهان !
فرمان می دهم
دوستم بداری
ای تنها امتم !
اگر سعادت امروز و رستگاری رستخیزت را
در خانه ی من می خواهی .
شمس لنگرودی
کاربر فعال
نها شدم ، به جاست که بر خیزم
با خود چو گردباد بیاوزیم
راهی برم به جایی و آنگاه چون نسیم
خاموش وار از همه بگریزم
سیاوش کسرایی
کاربر فعال
آمپار !
با جامه ی سپیدت ،
در خانه چه تنهایی !
استوای یاس و سنبل رومی !
جهش شگفت آب نما های باغ و آواز زرد قناری را می شنوی ،
در هر غروب
رقص سرو ها و پرندگان را نظاره می کنی ،
و حروف را یک به یک
بر چلوار سفید سوزن می زنی !
آمپار !
با جامه ی سپیدت ،
در خانه چه تنهایی !
آمپار !
چه دشوار است که بگویم :
دوستت می دارم !
فدریکو گارسیا لورکا
کاربر فعال
بر دفاتر دبستانم ،
بر نیمکتم ،
بر درختان ، بر ماسه
بر برف ،
نام تو را می نویسم !
بر برگ ها سفید ،
بر برگ ها ی خوانده شده ،
بر سنگ و خون ،
بر کاغذ و خاکستر
نام تو را می نویسم
بر تصاویر مطلا ،
بر سلاح مردان جنگ ،
بر تاج شاهان
نام تو را می نویسم !
بر جنگل و کویر ،
بر آشیانه ،
گل ها ی طاووسی ،
بر انعکاس کودکی ام
نام تو را می نویسم !
بر شگفتی شب ،
بر نان سفید روز ،
بر هفته های دل دادگان
نام تو را می نویسم !
بر پاره های لاجوردی آسمان ،
بر خورشید کپک زده ی مرداب ،
بر ماه زنده ی دریاچه
نام تو را می نویسم !
بر دشت ، بر افق ،
بر بال مرغان ، بر آسیاب سایه ها
نام تو را می نویسم !
بر هر دم سحری ،
بر زورق دریا ، بر کوه مجنون
نام تو را می نویسم !
بر کف ابرها ،
بر خوی کردن طوفان ،
بر قطره های گس باران
نام تورا می نویسم !
بر اجسام نورانی ،
بر زنگ رنگ ها ،
بر طبیعت جسم
نام تو را می نویسم !
بر کوره راه ها ی بیدار ،
بر جاده های هر ور آزاد ،
بر میادین طوفانی
نام تو را می نویسم !
بر هر چراغ روشن ،
بر هر چراغ خاموش ، بر تمامی خانه ها
نام تو را می نویسم !
بر میوه های قاچ شده به تساوی ،
بر آینه ی اتاق خویش ،
بر بسترم _ای صدف خالی !_
نام تو را می نویسم !
بر سگ طماع مهربانم ،
بر گوش تیز او ، بر پاهای ناتوانش
نام تو را می نویسم !
بر درگاه و اشیای آشنا ،
بر موج مقدس آتش
نام تو را می نویسم !
بر اندام بخشوده شده ،
بین دوستانم ،
بر هر سپیده که دست می گشاید
نام تو را می نویسم !
بر شیشه های مات ،
بر لب های آماده ی دقیق ، بر فراز سکوت
نام تو را می نویسم !
بر جان پناه های ویران شده ،
بر فانوس های سرنگون ،
بر چارچوب دل تنگی خویش
نام تو را می نویسم !
بر غیبت نا خواسته ،
بر تنهایی عریان ،
بر پلکان مرگ
نام تو را می نویسم !
بر سلامت باز آمده ،
بر آسیب گم شده ،
بر امید بی خاطره
نام تو را می نویسم !
و به نیروی یکی واژه
زندگی را از سر می گیرم !
من برای شناختن و نامیدن تو
پا به این جهان نهاده ام !
ای آزادی !
پل الوار
کاربر فعال
بر پلک ها ی من ایستاده است !
مودر موی من
هم شکل دست ها ی من
همرنگ چشمانم ...
چون سنگی پرتاب شده به آسمان ،
در سایه ی من محو می شود !
چشمانش همیشه بازند ،
تا من نخوابم !
رویاهایم در چشمه ای روشن
خورشید را تبخیر می کنند !
مرا می خنداند ،
می گریاند و می خنداند ،
به گفتنم وا می دارد
بی که حرفی
برای گفتن داشته باشم !
پل الوار
کاربر فعال
سیاوش کسرایی
محروم ز مِهر تو و در ابر ِغمم
پژمرده ستاره ی تک ِصبحدمم
شمعم که به ته رسیده ام در شب عمر
می سوزم و از خویشتن خویش کمم
کاربر فعال
بر گلوی صاف اسمان
پلکان!
پلکانی که مرا چونان صدایی
به تو میرساند
ضرباتی که مرا
در تو میپیچد
با طنینش
در طاقی تصویر
کلاغی در باد
بر اخرین دانه نوک میزند
و تلخی اش را
ماندگار
به کام میسپارد...
*
پلکان
پلکانی که مرا چونان سایه ای
از کنارت
عبور خواهد داد
*
بالا میروم
بالا
لاله های گوش زمین
از تنفس پرنده
پر میشود
بالا میروم
دندانهای شیری شکوفه
در دهان بهار
بالا
قطرات چکیده ی ابر
بر گلوی صاف اسمان
*
پلکان
پلکانی که مرا به تو میرساند
مرا
از تو میرهاند
و ضرباتی که با ابشاری
در پیچاپیچ رودخانه ای
گم خواهد شد...
افسانه افروز...برگ و باد
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)