شعر نو

بابک صحرانورد

بر مزارم لحظه های حسرت و ماتم بکارید
با غروب کاذب این گریه ها شادی بیارید
عکس رویش دیرگاهی مانده در قاب دل من
نشکند روی خوشش آرام در گورم گذارید .

امشب تمام عاشقان را دست به سر کن
یک امشبی با من بمان، با من سحر کن
بشکن سر من، کاسه ها و کوزه ها را
کج کن کلاه، دستی بزن، مطرب خبر کن
گل های شمعدانی همه شکل تو هستند
رنگین کمان را، به سر زلف توبستند ...

تو میرِ عشقی، عاشق بسیار داری
پیغمبری، با جان عاشق كار داری
امشب تمام عاشقان را دست به سر كن
یک امشبی با من بمان، با من سحر کن ...

محمد صالح اعلاء

دیدار تلخ : فروغ فرخزاد

این چه عشقی ست که در دل دارم
من از این عشق چه حاصل دارم
می گریزی ز من و در طلبت
باز هم کوشش باطل دارم

باز لبهای عطش کرده ی من
عشق سوزان ترا می جوید
می تپد قلبم و با هر تپشی
قصه ی عشق ترا می گوید
بخت اگر از تو جدایم کرده
می گشایم گره از بخت چه باک
ترسم این عشق سرانجام مرا
بکشد تا به سراپرده ی خاک
به زمین می زنی و می شکنی
عاقبت شیشه ی امیدی را
سخت مغروری و می سازی سرد
در دلی آتش جاویدی را

نمیرسند به هم دست اشتیاق من وتو
که تو همیشه همانی_که من همیشه همینم
(محمد علی بهمنی)

مولانا جلال الدين :

آسمان شو، ابر شو، باران ببار آب اندر ناودان، نايد به كار

چون دوستت می دارم

حتا آفتاب هم که بر پوستت بگذرد

من می سوزم

پاییز از حوالی حوصله‌ات که بگذرد

من زرد می شوم

روسری زردت که از کوچه عبور می‌کند

عاشق می شوم

و تا کفش های رفتنت ‌جفت می شوند

غریب می‌مانم

و تنها وقتی گریه ای گمان نمی برم در تو

من سبز می‌مانم...

که نیلوفرانه دوستت می دارم

نه ماننده‌ی مردمانی که دوست داشتن را

به عادتی که ارث برده‌اند

با طعم غریزه نشخوار می کنند

من درست مثل خودم

هنوز و همیشه دوستت می دارم





" بهمن قره داغی "

در را پشت سرت ببند
پنجره را باز گذاشته ام
چقدر به هوا محتاجم
هوا در سرنگی کوچک

+

دلم گرفته و
باز نمی شود
در این قوطی

سرانجام
قرص ها را خواهم خورد..

" گروس عبدالملکیان"

آرام باش عزیز من
آرام باش
گاهی درخشش آفتاب ،برق و بوی نمک،ترشح شادمانی
گاهی هم فرو می رویم،چشم های مان را می بندیم
همه جا تاریکی ست.
آرام باش عزیز من
آرام باش
دوباره سر از آب بیرون می آوریم
و تلالو آفتاب را می بینیم
زیر بوته ای از برف
که این دفعه
درست از جایی که تو دوست داری طالع می شود.

شمس لنگرودی

شكپوي

　
　
بر آبي چين افتاد.سيبي به زمين افتاد.
گامي ماند.زنجره خواند.

　
　
همهمه اي: خنديدند.بزمي بود،برچيدند.
خوابي از چشمي بالا رفت.اين رهرو تنها رفت،بي ما رفت.

　
رشته گسست :من پيچم ،من تابم .كوزه شكست:من آبم.
اين سنگ،پيوندش با من كو؟آن زنبور ،پروازش تا من كو؟

　
نقشي پيدا ،آيينه كجا؟اين لبخند،لب ها كو؟ موج آمد،دريا كو؟

مي بويم،بوآمد.از هر سو،هاي آمد ،هو آمد.من رفتم، ((او))آمد،((او))امد.

من گیاهی ریشه در خویشم
من سکون آبشاران بلورین زمستانم
من شکوه پرنیان روشن دریای خاموشم
من سرود تشنه ی بیمار خیزان بهارانم
مهر دوزختاب افسونسوز شبکوشم
مرغ زرین بال دریا راز مهتابم
چشمه سار نیلی خوابم
چنگ خشم آهنگ پاییزم
بانگ پنهان خیز توفانم
بام بیدار گل انگیزم
سایه سروم که می بالد
نای چوپانم که می نالد
آهوی دشتم که می پوید
من گیاهی ریشه در خویشم که در خورشید می روید

م-آزاد (محمود مشرف تهرانی)

چون پاره سنگی
عاشقم به گنجشکی هراسان
و هر بار
نومید برمی گردم به خاک
بر می گردم به خویش
جدا شده از نخ نگاهم
چون بادکنک ماه !

سالهاست از کرشمه باران تو می گذرد
بی چتر و بارانی

در سایه پنهان می شوم
در گریه پیدا
هر چه هستم از تو دورم
دور ...

" عبدالجبار کاکایی "

مي نويسم چنان زيبايي
كه صخره ها سر راهت آب مي شوند
تا با تو راهي دريا شوند
كرجي ها به صخره پناه مي برند تا پيشت بمانند و به بستر دريا نيفتند
مي نويسم چنان زيبايي
كه تمامي آب ها دهانه ي دريا جمع مي شوند تا ورود تو را ببينند
اي رود!
انگشتت را به من ده
به ساحل شعرهاي من قدم نه
نمي توانم از تو چنان بگويم كه دفتر اشعارم تر شود
انگشتت را به من ده
بر پله هاي دفتر من قدم نه
مي خواهم گل هايي در شعرم برويد
كه كرك ملتهبش را
زير سرانگشتانم حس كنم

محمد شمس لنگرودي

قھر از آنجا آغاز شد :
تو خواستي عشقت را با کس دیگری قسمت کنم
نتوانستم
سھمت را پس دادم
حالا بی عشق نشسته ام در چله طولانی قھر تو


ژیلا مرادی

آن گونه كه مه جا نمي گذارد
لكه اي بر تپه سبز
تن من نيز جا نمي گذارد
اثري بر تن تو.

زماني كه باد و باران همديگر را مي يابند
ديگر چه مي ماند براي نگه داشتن؟

من و تو همديگر را مي يابيم
بعد پشت به هم مي خوابيم

آن گونه كه بسياري از شب ها
سر مي كنند بي ماه و ستاره
من و تو نيز بي هم سر خواهيم كرد
آن گاه كه يكي از ما در دوردست ها ست.

لئونارد کوهن/ احمد پوری

مي نويسم چنان زيبايي
كه صخره ها سر راهت آب مي شوند
تا با تو راهي دريا شوند
كرجي ها به صخره پناه مي برند تا پيشت بمانند و به بستر دريا نيفتند
مي نويسم چنان زيبايي
كه تمامي آب ها دهانه ي دريا جمع مي شوند تا ورود تو را ببينند
اي رود!
انگشتت را به من ده
به ساحل شعرهاي من قدم نه
نمي توانم از تو چنان بگويم كه دفتر اشعارم تر شود
انگشتت را به من ده
بر پله هاي دفتر من قدم نه
مي خواهم گل هايي در شعرم برويد
كه كرك ملتهبش را
زير سرانگشتانم حس كنم

محمد شمس لنگرودي

دم رفتن
آفتاب را هم بردی انگار

حالا
همهء روزهایم
ابری و بارانی ست.

" پژمان الماسی نیا "

ننفسهايت را

پُک می زنم !

ريه هايم

غرق بوسه می شوند...


نغمه افشار

چلچراغ دل من
دیدنت خاطره بود
مثل لبخند بهار
مثل آهنگ نسیم
مثل آن نور امیدی که به من بخشیدی
دیدمت ساقه ناز
مثل یک شاخه سرو
مثل یک حله ابر
مثل یک هاله ماه
مثل آن چشمه نوری که به من
روح دگر بخشید

چلچراغ دل من
رفتنت خاطره بود

کریمه ولی نادری

ناز کن تا روز و شب غرق تمنايت شوم
تا قيامت شاعر چشمان زيبايت شوم
از ازل زيباترين تصوير دنيا بوده ای
کاش می شد تا ابد محو تماشايت شوم
دوست دارم لحظه ای که دل به دريا می زنم
قايقم را بشکنی تا غرق دريايت شوم
ای تمام آرزو و جملگی اميد من
آرزو دارم يکی از آرزو هايت شوم
ای تمام هستی من ای همه دنيای من
کاش من هم گوشه ای از کل دنيايت شوم
در تمام لحظه ها اميد فردايم تويی
دوست دارم لحظه ای اميد فردايت شوم
شعرهايم را اگر قابل بدانی بعد از اين
قصد دارم شاعر چشمان زيبايت شوم
نادر صهبا

گفتم ای عشق بیا تا که بسازی ما را
یا نه٬ ویرانه کنی ساخته ی دنیا را
گفتم ای عشق چه بر روز تو آمد امروز
که به تشویش سپردی شب عاشق ها را
چه شد آن زمزمه ی هر شبه ی ما ای دوست؟
چه شد آن صحبت هر روزه ی یاران یارا؟
چشمه ها خشک شد از بس نگرفتی اشکی
همتی تا که رهایی بدهی دریا را
حیف از امروز که بی عشق شب آمد ای عشق
کاش خورشید تو آغاز کند فردا را...
محمدعلی بهمنی

من ابراهیم زمان خویشتنم؛
و تو، اسماعیلم.
سال‌هاست خواب می‌بینم؛
سال‌هاست در راه قربانگاهم؛
با خنجری در دست؛
که می‌دانم این بار می‌برّد …

رضا احسان‌پور

از این جا
تا جایی كه تویی
قدم نمی رسد
دست دراز می كنم
چیزی می نویسم
دریایی
دلی
قابی
غمی
از بی نشان
تا نشانی كه تویی
مرهم نمی رسد
در این جا و این دَم
رونقی نیست
عطشناك آنم
آن دَم نمی رسد ...

"محمدرضا عبدالملکیان"

این وقتِ سال
قاصدک ها کمی دیر می آیند
نم گونه هایت را با آستین سبز من بگیر
تا تشنگی سالیان دست هایم
به شعرهایم سرایت نکند
امروز اولین روز از بقیهء زندگی من است
به خانه که رسیدی ...
این صفحه را دوباره بخوان
بگذار همه بدانند
درد ، رفتن تو نیست
درد ، ماندن من است ...

" سیروس جمالی "

هوا بارانی است و فصل پاییز
گلوی آسمان از بغض لبریز
به سجده آمده ابری که انگار
شد ه از داغ تابستانه سر ریز
هوای مدرسه بوی الفبا
صدای زنگ اول محکم و تیز
جزای خنده های بی مجوز
و شادیها و تفریحات ناچیز
برای نوجوانی ها ی ما بود
فرود خشم و تهمت های یکریز
رسیده اول مهر و درونم
پر است از لحظه های خاطرانگیز
کلاس درس خالی مانده از تو
من و گلهای پزمرده سرمیز
هوا پاییزی و بارانی ام من
درون خشم خود زندانی ام من
چه فردای خوشی را خواب دیدیم
تمام نقشه ها بر آب دیدیم
چه دورانی چه رویای عبوری
چه جستن ها به دنبال ظهوری
من و تو نسل بی پرواز بودیم
اسیر پنجه های باز بودیم
همان بازی که با تیغ سر انگشت
به پیش چشمهای من تو را کشت
تمام آرزو ها را فنا کرد
دو دست دوستیمان را جدا کرد
تو جام شوکران را سر کشیدی
به ناگه از کنارم پر کشیدی
به دانه دانه اشک مادرانه
به آن اندیشه های جاودانه
به قطره قطره خون عشق سوگند
به سوز سینه های مانده در بند
دلم صد پاره شد بر خاک افتاد
به قلیم از غمت صد چاک افتاد
بگو ـ بگو آنچا که رفتی شاد هستی
در آن سوی حیاط آزاد هستی
هوای نوجوانی خاطرت هست
هنوزم عشق میهن در سرت هست
بگو آنجا که رفتی هرزه ای نیست
تبر تقدیر سرو و سبزه ای نیست
کسی دزد شعورت نیست آنجا
***** به غرورت نیست آنجا
خبر از گورهای بی نشان هست
صدای زجه های مادران هست
بخوا ن همدرد من هم نسل و همراه
بخوان شعر مرا با حسرت و آه
دوباره اول مهر است و پاییز
گلوی آسمان از بغض لبریز
من و میزی که خالی مانده از تو
و گلهایی که پزمرده سر میز


هیلا صدیقی

تنها نشسته ای
و چای می نوشی
و سیگار می کشی

هیچ کس تو را به یاد نمی آورد

این همه آدم روی کهکشان به این بزرگی
و تو
حتی
آرزوی یکی نبودی !

"فخری برزنده"

ای که به خون مردمان چشم سیاه کرده ای

کشته شده است عالمی تا تو نگاه کرده ای

دست به رخ نهادهای بهر حجاب از حیا

پنجه آفتاب را برقع ماه کرده ای

آخر عمر بر رخم داغ جفا کشیده ای

پیر سفید موی را نامه سیاه کرده ای

دوش هلالی این همه برق نبود بر فلک

باز مگر ز سوز دل ناله و آه کرده ای

*از هلالی جغتائی *

خداوند وعده نکرده است
که آسمان پیوسته آبی و آفتابی باشد .
خداوند وعده نکرده است
که راه زندگی تا پایان
گل و ریحان و سنبل و ضیمران باشد .
خداوند وعده نکرده است
آفتاب ِ بی باران
شادیِ بدون غم
و آسایش بی رنج را .
اما خداوند وعده کرده است
که هر روز نیرو بخشد
و با هر سختی آسانی و آسایش آورد
و در راه زندگی چراغ هدایت آویزد ،
بلاها را با لطافت در آمیزد
و از آسمان یاری فرستد
با شفقتی بی دریغ ،
و عشقی بی کرانه .

انی جانسون فلینت

اگر تمام خاک زمین باشی
تنها مشتی از تو کافی است
برای آنکه تا ابد بپرستمت

از میان صور فلکی
چشمهای تو
تنها نوری است که می شناسم

تنت به بزرگی ماه
و کلامت خورشیدی کامل
و قلبت آتشی است

برهنه پای
از تو عبور می کنم
و تنگ می بوسمت
ای سرزمین من !

نرودا

تا شنیدن صدای تو ، راهی نيست!
کافی ست به گوشهايم
کمی جرأت بدهم...
شروع کن!
باد
امشب
صدای تو را خواهد رساند...


"پری محمدی"

تو اون شام مهتاب کنارم نشستی
عجب شاخه گل‌وار به پایم شکستی

قلم زد نگاهت به نقش آفرینی
که صورتگری را نبود این چنینی

پریزاد عشق و مه‌آسا کشیدی
خدا را به شور تماشا کشیدی

تو دونسته بودی ، چه خوش باورم من
شکفتی و گفتی ، از عشق پرپرم من

تا گفتم کی هستی ، تو گفتی یه بی‌تاب
تا گفتم دلت کو ، تو گفتی که دریاب

قسم خوردی بر ماه ، که عاشق‌ترینی
تو یک جمع عاشق ، تو صادق‌ترینی

همون لحظه ابری رخ ماه و آشفت
به خود گفتم ای وای مبادا دروغ گفت

گذشت روزگاری از اون لحظه ناب
که معراج دل بود به درگاه مهتاب

در اون درگه عشق چه محتاج نشستم
تو هر شام مهتاب به پایت شکستم

تو از این شکستن خبرداری یا نه
هنوز شور عشق و به سر داری یا نه

تو دونسته بودی ، چه خوش باورم من
شکفتی و گفتی ، از عشق پرپرم من

تا گفتم کی هستی ، تو گفتی یه بی‌تاب
تا گفتم دلت کو ، تو گفتی که دریاب

قسم خوردی بر ماه ، که عاشق‌ترینی
تو یک جمع عاشق ، تو صادق‌ترینی

همون لحظه ابری رخ ماه و آشفت
به خود گفتم ای وای مبادا دروغ گفت

هنوزم تو شبهات اگه ماه و داری
من اون ماه و دادم به تو یادگاری

هنوزم تو شبهات اگه ماه و داری
من اون ماه و دادم به تو یادگاری

( مینا جلالی )

هر مرد که پس از من ببوسدت
بر لبانت
تاکستانی را خواهد یافت
که من کاشته ام!
*
در نامه ی آخر نوشته بودی
جنگ را بمن باخته ای!
تو جنگ نکردی تا ببازی!
خانم دن کیشوت!
در خواب به آسیابهای بادی حمله ور شدی
با باد جنگیدی!
بی انکه حتی یک ناخن مطلایت ترک بردارد
تاری از گیس بلندت کم شود،
یا قطره ای خون بر سفیدی پیراهنت شتک زند!
چه جنگی؟
تو با یک مرد نجنگیده ای!
نه لمس کرده یی بازو و سینه ی مردی حقیقی را،
نه با عرق یک مرد غسل کرده ای!
تو سازنده ی مردان اسبان کاغذی بودی!
با عشق رفاقتی کاغذی!
دن کیشوت کوچک!
بیدار شو
و به صورتت آبی بزن
فنجانی شیر بنوش
تا به کاغذی بودن مردانی که دوستشان میداشتی
پی ببری!


نزار قبانی

نگذر.
از حرفهای زنجیری این دیوانه
که خیابانهای شهر
به پاهایش عادت کرده.
تو را امروز
آنقدر قدم می زنم
تا کفشهایم دهان باز کنند
و از تو بگویند. .


رضا صالحی

نه آن سنگی
که به سويم پرتاب شد
نه آن شلاقی
که بر پشتم فرود آمد
مرا دردی افزود
ولی؛
اين نگاه تماشاگران حادثه بود
که پيش از اصابت برتن
زخمم می زدند.

- کریمه ویدا -

اگر بپرسی‌:
به‌ چه‌ عشق‌ می‌ورزی‌؟
می‌شنوی‌: زندگی‌!

اگر بپرسی‌:
از چه‌ می‌ترسی‌؟
می‌شنوی‌: زند‌گی‌!

اگر بپرسی‌:
به‌ چه‌ می‌خندی‌؟
می‌شنوی‌: زندگی‌!

زند‌گی‌، دیوانه‌وارترین‌ تجربه‌یی‌ ست‌
که‌ امکانش‌ به‌ ما داده‌ شده‌!
فرصتی‌ برای‌ انسان‌ شُدن‌
وَ انسان‌ ماندن‌!

مارگوت بيكل

میشــــه اسـم پاکتو
رو دل خـــــدا نوشت
میشه با تو پر کشید
تــــوی راه سرنوشت
میشـــه با عطـر تنت
تا خــــود خـدا رسید
میشــه چشــم نازتو
رو تن گلهــــا کـشید
مادرم جـــــونم فـدات
برم قــــربــون چشات
تو اگــــــــه نگام کنی
جون میدم واس نگات
.................
شایان نجاتی

نگذر.
از حرفهای زنجیری این دیوانه
که خیابانهای شهر
به پاهایش عادت کرده.
تو را امروز
آنقدر قدم می زنم
تا کفشهایم دهان باز کنند
و از تو بگویند. .


رضا صالحی

حال و روز تو را
دلتنگی های سال به سال تو را
و تردید های تو را
که ضرب در عشق کنیم
وبه توان دلواپسی برسانیم
تازه می شود من

"مهدیه لطیفی"

ناآشنا

باز هم قلبی به پایم اوفتاد
باز هم چشمی به رویم خیره شد
باز هم در گیر و دار یک نبرد
عشق من بر قلب سردی چیره شد
باز هم از چشمه لبهای من
تشنه ای سیراب شد‚ سیراب شد
باز هم در بستر آغوش من
رهرویی در خواب شد‚ در خواب شد
بر دو چشمش دیده می دوزم به ناز
خود نمی دانم چه می جویم در او
عاشقی دیوانه می خواهم که زود
بگذرد از جاه و مال وآبرو
او شراب بوسه می خواهد ز من
من چه گویم قلب پر امید را
او به فکر لذت و غافل که من
طالبم آن لذت جاوید را
من صفای عشق می خواهم از او
تا فدا سازم وجود خویش را
او تنی می خواهد از من آتشین
تا بسوزاند در او تشویش را
او به من میگوید ای آغوش گرم
مست نازم کن که من دیوانه ام
من باو می گویم ای نا آشنا
بگذر از من‚ من ترا بیگانه ام
آه از این دل آه از این جام امید
عاقبت بشکست و کس رازش نخواند
چنگ شد در دست هر بیگانه ای
ای دریغا کس به آوازش نخواند

فروغ فرخزاد

من گمان میکردم
دوستی مثل سروی سرسبز هر فصلش همه آراستگیست
من چه میدانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه میدانستم
سبزه یخ میزند از سردی سبزه می پژمرد از بی آبی
من چه میدانستم
دل هر کس دل نیست قلبها صیقلی از آهن و سنگ
قلبها بی خبر از عاطفه اند !
سخن از مهر من و جور تو نیست
سخن از متلاشی شدن دوستی ست و
عبث بودن پندار سرور آور مهر!!!

حمید مصدق

در پایان
همه با هم برابرند
مو رنگ دیگری نمی شناسد
به جز سپیدی
گرچه سیاه بود
یا سرخ و بور
پایان که نه
همیشه دری باز می شود
حالا به هر کجا

ناهید عباسی