سکوت و فریاد عشق | عباس خیر خواه

صفحه 64 و 65


خودش هم هميشه ليواني به همراه داشت. ماالشعير را دقيقا به طور مساوي در ليوان مي ريخت و در حالي که چشم هايش از شادي برق مي زد، تبسمي روي لبانش مي بست. ليوانش را بلند مي کرد و به من اشاره مي کرد که يعني ليوانت را بردار. تا ليوان ها را به هم نمي زد، محتوي ليوان را نمي خورد و جالب اين هميشه سعي داشت ليوانش را به پايين ليوان بزند و در اين چند سالي که به اصطلاح خودش با من آبجو مي خورد، هيچ گاه اجازه نمي داد که من ليوانم را پايين تر بزنم. هر وقت هم که ليوان ها را به هم مي زديم، مي گفت: به سلامتي پروردگار.من از او مي پرسيدم: چرا همه ش به سلامتي پروردگار مي خوري؟ قيافه اي جدي به خودش مي گرفت، ابروهايش را بالا نگه داشت و چشمانش را به اندازه نعلبکي باز مي کرد و با باور و يقيني غير قابل انکار مي گفت: خيلي قهاره. عين شير مي مونه.
ليوان را معمولا يک باره و يک نفس مي خورد و وقتي آن را روي ميز مي گذاشت، مي گفت: طاهر خيلي چسبيد، گيرايي اي داره. طاهر، تونم گرفت؟ براي رضايت خاطرش مي گفتم: آره مي گفت: بگو خدا شاهده .
بارها و بارها اين موضوع را تکرار مي کرد و مي گفت: مو به خاطر دو چيز آبجو مي خوروم. يکي به خاطر گيرايي ش، يکي به خاطر اين که دوا و درمونه. اگه نخوروم از پشتم خون مي آد.
ممل غير از مشکل روحي دو بيماري مزمن ديگر هم داشت که او را رنج مي داد. يکي هموروييد و ديگري فتق. تقريبا مي شود گفت که قسمت قابل توجهي از روده اش در بيضه اش جمع شده بود و راه رفتن او را با اشکال مواجه کرده بود. روزي من و تعدادي از همکاران به قدري از دست او خنديديم که از شدت خنده روده بُر شديم. داستان از اين قرار بود که ما داشتيم داخل بخش با پزشک کشيک، راجع به ممل گفت و گو مي کرديم.



موضوع هموروييد او مطرح شد و پزشک کشيک از روي دلسوزي و براي اين که بداند وضعش چگونه است، خواست از او معاينه اي به عمل آورد. دکتر سوال کرد که ژل و دستکش توي بخش هست؟ پاسخ مثبت دادم. گفت: خب بگين بياد، ببينم چه وضعي داره، اگه احتياج به عمل داره با خونوادش صحبت کنيم.
ممل را صدا کردم. آمد و طبق معمول مثل نضامي ها با دست احترام گذاشت. دکتر از او خواست که لخت بشود. با حالت تعجب گفت: لُخت بشوم؟ اين جو زشته.
دکتر گفت: مي خوام معاينه ت کنم.
با اکراه لباسش را در آورد. در همين حال دکتر دستکش به دست، انگشتش را به زلآغشته کرد و در پشت سر او قرار گرفت. سپس گفت:خب حالا دولا شو. ممل دولت شد. دکتر انگشتش را به منظور توشه کردنبه رکتوم ممل فرو کرد. ممل ناگهان راست شد و برگشت و در عين عصبانيت دکتر را مورد خطاب قرار داد و گفت: مرتيکه پدر سوخته بي پدر و مادر، خجالت بکش. اين چه کاريه که مي کني؟ بي تربيت بي ادب. تو دکتري، با سوادي مگه تو ناموس نداري که انگشت به ..... من مي کني. و بلافاصله شلوارش را بالا کشيد و از در خارج شد.
ما و دکتر از عکس العمل ممل و حرف هايي که به دکتر زد روده بر شديم. ممل تا مدت ها هر وقت دکتر را مي ديد، به او با غضب نگاه مي کرد و چشم غره مي رفت و زير لب فحش و ناسزا مي گفت. هر چه خواستم او را توجيه کنم که اين عمل يک شيوه معاينه است، قبول نمي کرد و به باور خودش بود.
وضع فتقش هم يم شب او را تا مرز مرگ پيش برد. روده اش پيچ خورده بود و از درد نمي توانست قد راست کند. به خودش مي پيچيد.

صفحه 66 و 67


حالت چهره اش عوض شده بود. عزق سردي روي پيشاني اش نشسته بود و رنگ صورتش داشت ساه مي شد. من که شاهد اين صحنه بودم، بلافاصله به پزشک کشيک اطلاع دادم و با برادرش هم تماس گرفتم و از او خواستيم که هر چه سريع تر خودش را به بيمارستان برساند. برادرش به همراه يکي از بستگان سريعا خودشان را به بيمارستان رساندند. پزشک کشيک نظرش اين بود که بيمار بايد بلافاصله به اتاق عمل منتقل شود بدون فوت وقت مورد عمل جراحي قرار بگيرد. برادر ممل از اينکه در آن وقت شب چنين کاري انجام شود، اکراه داشت و از پزشک خواست که به فردا صبح موکول شود. من شاهد اين گفت و گو بودم، برادرش را مورد خطاب قرار دادم و با تغير و لحني تند گفتم : مگه شما برادر اين مريض نيستين؟ اون داره از دست مي ره. پزشک تشخيص داده که بايد در اسرع و قت جراحي بشه. شما اون قدر خونسرد و بي اعتنا با موضوع برخورد مي کنين که انگار نه انگار . فردا صبح ديگه ايشون ديگه وجو نخواهد داشت. اگه همين الان اقدام نکنين و بيمار از بين بره، شما قاتل هستين. با اين تهديد، و تاکيد مجدد پزشک کشيک، برادر ممل جا خورد و ترسيد و همان لحظه در مورد انتقال برادرش به بيمارستان اقدام کرد.
شبي ديگر هم ممل نزديک بود از بين بره که باز نجات پيدا کرد. او از روز قبل بيرون روي شديدي پيدا کرده بود ولي موضوع را به پرستار اطلاع نداده بود. يک افت شديد فشاري پيدا کرد و در راهرو به زمين خورد. وقتي بالاي سر او رسيدم رنگ به چهره نداشت و حرف نمي زد. با کمک دو نفر از بيماراني که دورش جمع شده بودند، او را روي تختش خوابانديم و پزشک کشيک را در جريان قرار داديم. پزشک کشيک او را معاينه کرد و دستور دارويي لازم را داد. دستور دارويي پزشک اجرا شد تا اين که بعد از چند ساعت به تدريج حالش بهتر شد و خطر رفع گرديد.

صبح ها که شيفت کاري من تمام مي شد و مي خواستم بروم، مي آمد جلو و مي گفت: طاهر، مي خواي بري؟
مي گفتم: آره.
مي گفت: بگو خدا شاهده.
باز مي گفتم: خدا شاهده.
طاهر نرو، شيش ماه ديگه بمون، برات اضافه کار مي گيرم.
ممل جان، کار دارم بايد برم.
بگو خدا شاهده.
خدا شاهده.
طاهر کي مي آي؟
دو روز ديگه.
خيلي خب، رفتي؟
آره.
به خدا سپردوم... طاهر واقعا رفتي؟
آره بابا رفتم.
طاهر روز رو با خودت ببردي.
ممل بيمار جالبي بود و شخصيت منحصر به فردب داشت. تقريبا همه علاقه مند بودند به نوعي با او ارتباط ايجاد کنند. با همه مي جوشيد و حرکات و گفتاري دات که براي هر کي به ويژه کسان يکه در برخورد اول او را مي ديدند و حرف هايش را مي شنيدند، جالب بود. پرونده اس را که مطالعه کردم، ديدم که پزشک بيماري اش را اسکيزوفرني مزمن تشخيص داده است. معمولا اين گونه بيماران به افکار و عوالم غير واقع فرو مي روند و تدريجا از واقعيت دور مي شوند. شروع اين بيماري با گوشه نشيني، تمايل به خيالبافي، طغيان و تهاجم در برابر افراد خانواده به بهانه هاي کم اهميت جلوه مي کند.

صفحه 68 و 69


گاهي اوقات هم با اضطراب، ترس، تفکرات زيبا پسندانه و نگاه هاي مستمر در آينه تجلي پيدا مي کند و زماني هم دچار توهم بينايي و شنوايي مي شوند. اين گونه بيماران معمولا بهبود ندارند و بايد با دز دارويي مناسبي نگهداري و کنترل شوند.
ممل بيمار آزادي بود که هميشه موجب شادي ديگران مي شد. من تا زماني که در بيمارستان بودم، هميشه به همه بيماران خصوصا به ممل توجه ويژه اي داشتم و علي رغم اين که بعضي مواقع با خشونت و تحريکات آنها مواجه مي شدم، سعي مي کردم با اسلحه محبت و يا تزريق دارو موجب آرامش آنها شوم چون باور داشت عده زيادي از آنها محبت را مي فهمند. بعضي از همکاران من در پاره اي موارد در برابر رفتار ناهنجار آنها عنان اختيار از دست مي دادند و با آنها برخورد فيزيکي مي کردند ولي من هميشه سعي داشتم که در اين گونه موارد از برخورد پرهيز کنم.
کار من در بيمارستان با همين روش تا آذر 1379 ادامه داشت. از ان تاريخ بنا به ملاحظاتي بيمارستان را ترک کردم. چند روز بعد به منظور تسويه حساب به حسابداري بيمارستان مراجعه کردم، بعد از سلام و احوالپرسي با مسئول حسابداري که خانوم جواني بود، جوياي حال ممل شدم. خانم حسابدار چند لحظه با شکوت به من نگاه کرد، سپس تبسم تلخي روي لبانش نقش بست و با لحني اندوهگين گفت: ممل مرد.
من که انتظار شنيدن چنين خبري را نداشتم و تصورش هم برايم غير ممکن بود، حرف او را نشنيده گرفتم و سوال کردم: چي گفتي؟
خانم حسابدار گفت: باورش براي ما هم مشکل بود ولي متاسفانه سه روز پيش بر اثر خونريزي معده مرد و به رخمت خدا رفت.


بدون اختياراشک از چشمانم جاري شد. هر چه خواستم خودداري کنم نتوانستم. صداي گريه ام در فضاي اتاق پيچيد. خانم حسابدار که انتظار نداشت من تا اين حد متاثر بشوم، جلو آمد و گفت: ببخشين. اگه مي دونستم شما تا اين حد ناراحت مي شين، نمي گفتم. و بعد استکاني آب جوش از آبدار خانه آورد و به من داد. بغضم را فرو بردم و در حالي که از مرگ ممل غمگين و ناراحت بودم، بيمارستان را ترک کردم. شايد هيچ کس تا اين حد براي غم از دست رفتن ممل گريان و اندوهگين نبود. روحش شاد و يادش گرامي.

صفحه 70 و 71



فصل 4_ آغاز ماجرا

ميان عاشق و معشوق فرق بسيار است
چــو يــار نــاز نمــايد شما نياز کنيد

طبق قرار قبلي راس ساعت مقرر زنگ خانه شيوا خانم را به صدا در آوردم. شيوا خانم مثل هميشه با خوشرويي من را به داخل دعوت کرد. بعد از سلام و احوالپرسي و پذيرايي مختصري، شيوا خانم روبه روي من نشست و در حالي که تبسمي روي لبانش نقش بسته بود گفت: ديشب مامان رو عروس کردم، حتما منتظر شنيدن بقيه ماجراي عروس خانوم هستين.
همين طوره، من سراپا گوشم.
شيوا خانم دوباره به تعريف ماجرا پرداخت.



مامان با جشن باشکوهي که براش گرفتن به خونه شوهر رفت و مدت بيست و پنج سال زندگي کرد. زندگي خوبي داشت و کاملا از هر جهت در رفاه بود. خيلي ها حسرت زندگي اون رو مي خورن و تصور مي کردن که خوشبخت ترين زن دنياست اما واقعيت غير از اين بود و مامان از دست خواهران شوهرش که عمه هاي من بودن در عذاب بود و هميشه از دستشون شکايت داشت. اونها به شدت نسبت به مامان حسادت مي ورزيدن و نمي تونستن خوشبختي اون رو ببينن. علت حسادتشون هم اين بود که بابا به مامان بيش از حد توجه و علاقه داشت؛ همين طور همه افراد فاميل. مامان به خاطر خصوصيات اخلاقي خوبي که داشت، هميشه و همه جا اسمش سر زبون ها بود. به همين دليل خواهران شوهرش نمي تونست شاهد خوشبختي و محبوبيت اون باشن، از اين رو به عناوين مختلف باعث آزار و اذيت اون مي شدن و موجبات ناراحتي ش رو فراهم مي کردن.
مامان سه فرزند آورد؛ يه دختر که من باشم و دو پسر به نام هاي شايان و شادان که در حال حاظر هر دو خارخ از کشور زندگي مي کنن. شايان با يه دختر آلماني ازدواج کرده و شايان هم هنوز مجرده. وجود بچه ها به زندگي مامان و بابا گرمي خاصي بخشيده بود. اونها حداکثر سعي و تلاش خودشون رو در راه تعليم و تربيت و تحصيل ما به عمل آوردن و از هيچ کوششي در اين راه فروگذار نکردن.
مسئله مهم و حائز اهميتي که در زندگي مامان رخ داد، که به نظر من در بروز بيماري ش نقش مهم و تعيين کننده اي داشت، اشتباه بزرگ بابا بود. اين اشتباه باعث شد که خزان زندگي اونها آغاز بشه. اين اتفاق براي مامان دور از ذهن و غير قابل قبول بود. اون فکر مي کرد خودش خوشبخته و باعث خوشبختي بابا هم هست غافل از اين که چنين نبود.

صفحه 72 و 73


بابا و مامان رو دوست داشت ولي اون رو عامل خوشبختي زندگي خودش نمي دونست. مامان از نظر زيبايي، خونه داري و نجابت همتا نداشت ولي لوند نبود. نمي تونست نياز هاي روحي و جنسي بابا رو جوري که اون مي خواست تامين کنه. اين نقطه ضعف مامان باعث شد که بابا با منشي خودش که زني بيوه بود و ادا و اطوار و سر و زبون داشت و به اصطلاح اجتماعي بود، دوست بشه. و سرانجام اين دوستي بعد از مدتي منجر به ازدواج شد.
با وجود اين که بابا ازدواج کرده بود ولي هيچ تغيير در اخلاق و رفتار و علاقه اون نسبت به مامان ايجاد نشده بود. اين زندگي به صورت مخفي ادامه داشت تا اين که مامان از طريق يکي از همکاران بابا، اون هم به تحريک يکي از خواهر شوهرش که نسبت به اون حسادت مي ورزيد، متوجه موضوع مي شه. من روزي رو که مامان متوجه قضيه شده بود هرگز نمي تونم فراموش کنم. دلم خيلي براش سوخت. من شاهد مشاجره اونها بودم و شنيدم که مامان چه حرف هايي به بابا مي زد. قبل از اين که بابا بياد خونه، مامان چهره ش به کلي تغيير کرده بود. به نظر مي رسيد چندين بار گريه کرده و سعي داشت موضوع رو از من پنهون کنه. ولي من که متوجه آشفتگي و پريشاني اون شده بودم، سوال کردم: مامان چي شده؟ اتفاقي افتاده؟ تا گفتم چي شد، بغضش ترکيد و با صداي بلند شروع کرد به گريه و شيون، و گوله گوله اشک مي ريخت. هر چي بهش مي گفتم مامان تورو خدا بگو چي شده، گريه امونش نمي داد که حرف بزنه. شايد هم کسر شان خودش مي دونست که حتي به من که دخترش بودم موضوع رو يگه. من هم از همه جا بي خبر اول فکر کردم شايد کسي فوت يا تصادف کرده. همين طور دلم عين سيرو سرکه مي جوشيد و نگران بودم. هر مامان رو قسم مي دادم و ازش مي خواستم که بگه چي شده، حرف نمي زد و فقط گريه مي کرد.



در همين حال بابا اومد و مامان رو در اون حال ديد. وحشتزده و با تعجب پرسيد: چي شده شيدا؟ جوابي نشنيد. رو به من کرد به من گفت: شيوا، چي شده بابا؟
گفتم: نمي دونم. من هم هر چي مي گم چي شده، هيچي نمي گه.
حرف من هنوز تموم نشده بود که يک مرتبه مامان مثل ببر خشمگين، در حالي که بابا رو مخاطب قرار داده بود، فرياد زد: نمي دوني چي شده؟ واقعا نمي دوني چي شده؟ خاک بر سر من و بچه هام. تف به روي شما شده. مجد، اين چه کاري که کردي؟ خجالت نکشيدي؟ خواستي خواهرت رو خوشحال کني؟ خواستي من رو جلوي خواهرت بشکني؟ حالا جواب مردم رو چي بدم؟ خودت جواب مردم رو چي مي خواي بدي؟ مگه من بد بودم، زشت بودم؟ مگه از دست من ناراحت بودي؟ چي تو زندگي ت کم داشتي؟ اون چي بيشتر از من داشت؟... مجد، چرا اين کار رو کردي؟ آخه چرا اين کار رو کردي؟
دوباره زد زير گريه و چند دقيقه به شدت گريه کرد و اشک ريخت. براي بار دوم رو کرد به بابا و اين دفعه و براي اولين بار بابا رو به فحش و ناسزا گرفت و فرياد زد: اي نامرد بي غيرت. اي بي شرف بي همه چيز، اي ج... خ... دار من رو شکستي، خرد کردي، من ديگه هيچي ندارم، همه چيز من رو ازم گرفتي، آبروم رو پيش دوست و دشمن بردي، سکه يه پولم کردي. خدا ازت نگذره، خدا ذليلت کنه.
بابا همين طور که نشسته بود، سرش رو پايين انداخته بود؛ بدون اينکه حتي يه کلمه حرف بزنه. از خجالت خيس عرق و عين لبو قرمز شده بود. دستمال سفيدي رو که هميه چشاش رو پاک کرد. تا اون لحظه من متوجه نبودم بابا گريه مي کنه. سپس بدون اين که حرفي بزنه، کفش هاش رو پوشيد و رفت.

صفحه 74 و 75


من که از ديدن اين صحنه و شنيدن اين حرف ها بهتم زده بود، بدون اين که حرفي بزنم کنار مامان نشستم و فقط دستش رو تو دستم گرفتم و تلاش کردم دلداري ش بدم. اين اولين مرتبه اي بود که از زبون مامان اين ناسزا رو نسبت به بابا مي شنيدم . مامان هميشه با احترام با بابا صحبت مي کرد. حتي هيچ وقت در حضور ديگرون اسم کوچيک اون رو صدا نمي کرد. هميشه مي گفت آقاي مجد، ولي اون روز عنان از اختيار از دست داده بود و هر چي به زبونش مي اومد، بي پروا مي گفت.
بعد از مدت کوتاهي تقريبا همه متوجه اين قضيه شدن و هر کس مي شنيد، از تعجب دهنش باز مي موند و بابا رو از اين بابت ملامت و سرزنش مي کرد. همه از اين موضوع ناراحت بودن. تنها کساني که خوشحال به نظر مي رسيدن، خواهرشوهرهاي مامان بودن که البته بعدها معلوم شد عامل اصلي اين وصلت و کار چاق کن اين ازدواج و لو دادن قضيه، همون ها بوده ن. اونها با اين نقشه و دسيسه نشون دادن که چه قدر پست و حقيرن و بدون اين که متوجه باشن، در اصل به برادرشون ظلم کردن.
بابا مدت سه روز اصلا معلوم نبود که کجاست. هيچ کسازش خبر نداشت. مامان هم بعد از اون پرخاشگري و اهانت به بابا، کاملا سکوت کرد و خاموش شد و همه ش توي فکر بود. با اصرار و خواهش و تمناقدري غذا مي خورد. حوصله هيچ کاري رو نداشت و من فکر مي کنم بيماري ش از همون روز آغاز شد. منتها ما متوجه نبوديم و فکر مي کرديم بعد از مدتي از اين حالت خارج مي شه. مخصوصا وقتي بابا اومد و اطمينان داد اون زن رو طلاق خواهد داد. چندين روز مرتبا با مامان صحبت مي کرد و به نحوي سعي داشت رضايت مامان رو جلب کنه. از گذشته اظهار ندامت و به اشتباه خودش اعتراف مي کرد. با وجود اين مامان هيچ گونه عکس العملي نشون نمي داد فقط خونسردانه نگاه مي کرد؛ بدون اين که حرفي بزنه. حتي وقتي ما هم باها حرف مي زديم همين حالت رو داشت.



خيره مي شد به دهن آدم. به نظر مي رسيد که داره حرف ها رو گوش مي کنه ولي کم ترين عکس العملي از خودش نشون نمي داد.
خانم مجد ديگه اون خانم مجد نبود. چهره زيبا و دوست داشتني ش درهم شکسته بود. چشم هايش ديگه برق شادي نداشت و صداي دلنشين ديگه شنيده نمي شد. هر وقت هم چند کلمه اي حرف مي زد پر از غم و اندوه بود. سعي و تلاش بابا موثر واقع نشد. چندين بار شاهد بودم که بابا گريه مي کرد و به مامان التماس مي کرد که اين گناه رو نديده بگيره و اون رو ببخشه. مامان همچنان مثل آدم هاي مسخ شده نگاهش مي کرد و حرف نمي زد. دوستان و آشنايان پادر ميوني کردن و با مامان وارد صحبت شدن و پاي بچه ها رو به ميون کشيدن، اما نتيجه اي نداشت و حريفش نشدن.
بعد از دو هفته که به حرف اومد، اولين درخواستش طلاق بود. هر چه بزرگ تر هاي فاميل سعي کردن تا اون رو متقاعد کنن که اين تصميم عاقلانه نيست، زير بار نمي رفت و مرتبا درخواستش رو مبني بر جدايي تکرار مي کرد. آخرين روزنه اميد خوانواده براي حل بحران، ما بچه ها بوديم چون همه مي دونستن که مامان تا چه حد به علاقه داره و يقين داشتن که درخواست ما رو رد نمي کنه، از اين رو از ما خواستن که با مامان صحبت کنيم و به هر شکلي که هست متقاعدش کنيم که دست از اين لجبازي برداره و بيش از اين باعث ناراحتي خودش و بقيه نشه. ما که در اين مدت از اين موضوع به شدت رنج مي برديم و غصه مي خورديم، خدا خدا مي کرديم که هر چه زودتر وضع عادي بشه و شادي و نشاط از دست رفته، دوباره به محيط خونه برگرده ولي سماجت مامان کار رو مشکل کرده بود و به هيچ وجه رضايت نمي داد.

صفحه 76 و 77


يادمه اون روز، ما مامان رو دوره کرديم و کلي قربون صدقه ش رفتيم و ناز و نوازشش کرديم. من گفتم: مامان والله، به خدا، بابا به اشتباه خودش پي برده و از اين بابت نادم و پشيمونه. به اندازه کافي توي اين چند روزه عذاب کشيده. بيش از اين زجرش نده. ما هم توي اين چند روز خيلي غصه خورديم. بغض توي گلومون مونده. تو رو خدا گذشت کن. بابا قول داده همه چيز رو جبران کنه.
در برابر اين همه التماس و ناله که من و برادرم کرديم، خيلي آروم و خونسرد گفت: من فقط طلاق مي خوام.
با شنيدن اين جمله و در نهايت نااميدي، بغضي که در اين چند روزه به گلومون چنگ انداخته بود ترکيد و مثل بچه هاي مادر مرده شروع کرديم به گريه. من در همون حال که گريه مي کردم، باز به مامان التماس کردم. اما مامان در برابر اين همه التهابي که ما از خودمون نشون داديم، هيچ گونه عکس العملي نشون نداد و همچنان به يک نقطه خيره شده بود. نمي دونم چي از خاطرش گذشت که يه مرتبه چشم هاش پر اشک شد و آرام روي گونه هاش جاري شد. من وقتي گريه مامان رو ديدم نه تنها ناراحت نشدم، خيلي هم خوشحال شدم چون فکر کردم بالاخره گريه و شيون ما موثر واقع شده و فکر کردم که ممکنه در تصميمش تجديد نظر کرده باشه. در حالي که اشک هاش رو پاک مي کردم، ار اون پرسيدم: مامان پس بابا رو بخشيدي؟
در نهايت تعجب و ناباوري گفت: فقط طلاق من رو آروم مي کنه. و باز سکوت کرد. ما متوجه شديم که تلاش ما بيهوده ست در نهايت نااميدي از اتاق بيرون اومديم.
وقتي که در رو باز کرديم، مادربزرگ و آقاجون رو ديديم که با بي صبري انتظار مي کشيدن. وقتي چششون به ما افتاد، سوال کردن: راضي شد؟
انتظار داشتن ما جواب مثبت بديم ولي وقتي ما سکوت ما رو ديدن، مادربزرگ گفت: وقتي در رو باز کردين و من چهره شما رو ديدم، فهميدم که قبول نکرده. خب حالا چي گفت؟



مي گه فقط طلاق آرومم مي کنه.
وقتي مادربزرگ و آقاجون فهميدن که ما هم نتونستيم کاري از پيش ببريم، قطع اميد کردن و اونها هم شروع به اشک ريختن. دلم خيلي براشون سوخت چون احساس کردم که دلشون شکست. بالاخره افراد فاميل در يک نشست خونوادگي به اين نتيجه رسيدن که بابا مامان رو طلاق بده و دو مرتبه بعد از مدتي گذشت، رجوع کنه.
اون روز ، روز غم انگيزي بود. آقا اومد بود منزل. تقريبا همه فاميل درجه يک حضور داشتن ، به غير از عمه ها، همه گرفته و ناراحت بودن. تنها کسي که به نظر مي رسيد ناراحت نيست و خيلي خونسرد و بي اعتناست، مامان بود. موقعي که صيغه طلاق خونده مي شد همه اشک در چشم داشتن و عده اي با صداي بلند گريه مي کردن. خود بابا چشم هاش به خون نشسته بود و مرتبا اشک مي ريخت. جو سنگيني حکمفرما شده بود. غم همه جا رو فرا گرفته بود
. بالاخره اون روز مامان بعد از بيست و پنج سال زندگي مشترکي که همه به اون غبطه مي خوردن، در عين ناباوري از بابا جدا شد.
همه فکر مي کردن مامان با اين کارش مي خواد بابا رو به خاطر اين خيانت متنبه کند و يا انتقام بگيره ولي بعدها با اين حقيقت رويه رو شدن که موضوع اين نبوده بلکه بر اثر ضربه سنگيني که بهش وارد شده ، دچار يه بحران شديد روحي گرديده. از روزي که مامان رسما از بابا جدا شد ، زندگي ما هم زير و رو شد. ديگه روز خوش نديديم و آب خوش از گلومون پايين نرفت. مامانِ شاد و پرجنب و جوشي که هر روز از خواب بيدار مي شد و کلي به سر و وضع خودش مي رسيد و با سليقه و وسواس خاصي تمام کارهاي خونه اعم از آشپزي و جمع و جور و شست و شو و نظافت و گرد گيري رو انجام مي داد، در گوشه اي افسرده و غمگين مي نشست و به يک نقطه خيره مي شد . کم حرف و کم غذا شده بود و اصلا تحرک نداشت و پيش از هر چيز بي خوابي اذيتش مي کرد.

صفحه 78 و 79


بابا براي اين که برادرانم از اين محيط نامساعد و غمزده و ناراحت کننده دور بشن، مقدمات کار اونها رو فراهم کرد تا براي ادامه تحصيل به لندن برن . من هم ضمن اين که به درس و مشق خودم مي رسيدم، از مامان پرستاري مي کردم.
مدتي به همين منوال گذشت ولي در وضع روحي مامان هيچ گونه تغييري حاصل نشد. تا اينکه بنا به توصيه پزشک اون روچند بار به مسافرت برديم. متاسفانه اين تلاش هم موثر واقع نشد. تازه يک مشکل هم به جمع مشکلات اضافه شد. مرتبا بهونه شايان و شادان رو مي گرفت و براي ديدن ا.نها احساس دلتنگي مي کرد. بابا به خاطر رفع اين دلتنگي و به نيت اين که در لندن توسط پزشکان مجرب معالجه بشه، مقدمات سفر من و مامان رو به لندن فراهم کرد. وقتي مامان شنيد که قراره به لندن، پيش شايان و شادان بره خيلي خوشحال شد و براي پرواز لحظه شماري مي کرد. من هم چون اولين بار بود که من به مسافرت خارج از کشور مي رفتم، خيلي خوشحال و هيجانزده بودم.
بالاخره روز پرواز فرا رسيد و من و مامان با شوق و اشتياق فراووني به سوي لندن پرواز کرديم. در فرودگاه شايان و شادان با دسته گل کوچک زيبايي به استقبال ما آمده بودن. مامان به محض اين که چشمش با شايان و شادان افتاد، چهره ش باز و متبسم شد و اشک شوق از گونه هاش جاري مي کردم ديگه شما رو نمي بينم. خدا رو شکر، خدا رو شکر.
به اتفاق هم به خونه برادرانم رفتيم. اونها از لندن تعريف مي کردن و ما هم از تهرون. در اولين فرصت مامان توسط يه روانپزشک حاذق معاينه شد و دستور دارويي گرفت. از روزي که داروها رو مصرف مي کرد حالش رو به بهبود رفته بود. خوابش تنظيم شده بود.



براي بچه ها آشپزي مي کرد و مي گفت: بچه هام مدت هاست که قورمه سبزي، فسنجون و قيمه نخورده ن . مي خوام هر روز يه غذايي رو که دوست دارن براشون بپزم. هر روز يه غذاي خوشمزه درست مي کرد و ما با ولع خاصي مي خورديم و وقتي از دست پختش تعريف مي کرديم، کيف مي کرد. بعد از ظهر ها به پارک هاي اطراف مي رفتيم، از خيابون ها و بوتيک هاي لندن و ساير جاهاي ديدني مثل موزه و نمايشگاه ديدن مي کرديم و روزهاي خوشي رو مي گذرونيم.
يه روز بعد از ظهر که از پارک بر مي گشتيم، شايان از روي کنجکاوي براي اين که از نيت مامان آگاه باشه ، رو کرد به اون و گفت: مامان راستش رو بگو، چرا اين قدر اصرار داشتي که از بابا جدا بشي؟ بعد از اين همه سال زندگي و با وجود داشتن بچه هاي بزرگي مثل ما فکر مي کني درست بود؟ البته اين سوال من نيست، شادان و شيوا هم همين سوال رو دارن.يه روز بعد از ظهر که از پارک بر مي گشتيم، شايان از روي کنجکاوي، براي اين که از نيت مامان آگاه بشه، رو کرد به اون گفت: مامان راستش رو بگو، چرا اين قدر اصرار داشتي که از بابا جدا بشي؟ بعد از اين همه سال زندگي و با وجود داشتن بچه هاي بزرگي مثل ما فکر مي کني درست بود؟ البته اين سوال من نيست، شادان و شيوا هم همين سوال رو دارن.
همين طور که شايان صحبت مي کرد من زير چشمي مامان رو مي پاييدم. بعد از اين که شايان صحبتش تموم شد، ناگهان چهره مامان درهم فرو ريخت و قيافه اي جدي به خودش گرفت و بعد از چند لحظه سکوت گفت: حالا حتما مي خواين بدونين؟
سه تايي گفتيم: آره.
بهتون بر نمي خوره؟
نه چرا بر بخوره؟
اگه بگم، باور مي کنين؟
چرا نکنيم.
قول مي دين حرف هاي من رو کسي در ميون نذارين؟
قول مي ديم.
من تعجب کرده بودم که چرا مامان اين جوري حرف مي زنه. ولي بخ روي خود نياورم و کنجکاو شدم که بدونم مامان چي مي خواد بگه.

صفحه 80 و 81


هم چشم به دهن مامان دوخته بوديم تا حرفش رو بزنه. مامان همين طور که قيافه جدي خودش رو حفظ کرده بود گفت: باباتون لياقت من رو نداشت. نفهميد زنش کيه. نمي دونست با کي ازدواج کرده. و بعد در حالي که ما رو مخاطب قرار داده بود، گفت: به نظرم شما من چي کم داشتم که پدرتون به من خيانت کرد؟ خوشگل نبودم؟ خونه دار نبودم؟ نجيب نبودم؟ سليقه نداشتم؟ دوستش نداشتم؟ براش دختر نياوردم؟ پسر نياوردم؟ بچه هام رو تربيت نکردم؟ مقدس و معصوم نبودم؟ امام نبودم؟ اون موقع که هنوز بچه نداشتم، يکس از مردهاي فاميل که خيلي جوون تر و خوش تيپ تر و پولدار از پدرتون بود، به شکلي داشت خودش رو به من نزديک مي کرد. تا احساس کردم که به من نظر داره بهش گفتم: اگه جمال يوسف و گنج قانون هم داشته باشي، براي من ارزش ندادي. اين مرد با اون غرور و کبکبه و دبدبه اي داشت، با شنيدن اين جمله و عکس العمل من براي هميشه سکوت کرد. چون فهميد من تا چه حد به خونواده م طلاي وجودم اهميت مي دم.
همه حرف هاي مامان به نظرم منطقي و طبيعي بود جز سه کلمه آخر. قدري نگران شدم چون اون تا به حال خودش رو مقدس و معصوم يا امام خطاب نکرده بود . مي خواستم در اين مورد سوال کنم که شادان به خنده و شوخي گفت: ( خوب حالا که جدا شدي، بع عبارتي مجرد شدي ، خوشگل و جوون هم هستي. اين دفعه حواست رو جمع کن، کسي رو پذيرا باش که قَدرت رو بدونه و لياقت تورو داشته باشه. )
مامان در حالي که سرش رو پايين انداخته بود، خيلي جدي و بي پروا گفت: (پذيرا شده م ) و بلافاصله سرش رو بالا گرفت تا عکس العمل ما رو ببينه .
ما که از شنيدن اين کلمه جا خورده بوديم ، سه تايي ناخودآگاه همديگه رو با ناباوري نگاه کرديم و من با تعجب پرسيدم: پذيرا شدي؟



بله ، پذيرا شده م .
چي رو پذيرا شده ي؟
عشق رو پذيرا شده م .
مبارکه . طرف کي هست.
مامان ضمن اين که تبسم پر معنايي به لب داشت، گفت: ديگه به اونش کاري نداشته باشيد. فط بدونين اين عشق يه عشق مقدس و ملکوتيه . يه زن مقدس و معصوم مثل من ، عشقش هم بايد مقدس باشه.
دلم لرزيد و احساس بدي بهم دست داد و يه لحظه نگران سلامتي مامان شدم . حدس زدم بايد دچار مشکلي باشه که اين جوري صحبت مي کنه. تا به حال سابقه نداشت اين کلمات رو به زبون بياره. اصلا از زماني که از بابا جدا شد با هيچ کس روبه رو نشده بود و با کسي تماس نداشت تا عاشق شده باشه . تصميم گرفتم فردا در اولين فرصت با پزشک معالجش ملاقات و در اين مورد با اون صحبت کنم.
فرداي اون روز به اتفاق به پزشک مراجعه کرديم و پزشک بعد از مدتي سوال و جواب به اين نتيجه رسيد که مامان دچار يه سري توهمات بيمار گونه شده و لازمه که بستري بشه و تحت درمان قرار بگيره. با نامه اي اون رو به بيمارستان رواني معرفي کرد. معرفي نامه و يادداشت ديگه اي رو که روي اون کروکي و نشوني بيمارستان نوشته شده بود، گرفتم . دکتر از پشت ميزش بلند شد و تا دم در ما رو همراهي نمود و براي مامان آرزوي بهبود کرد. از دکتر خداحافظي کردم و به همراه مامان راهي بيمارستان شديم. بيمارستان تقريبا خارج از شهر و در محيطي آروم و خوش آب و هوا بود . در فاصله بين مطب و بيمارستان ، همه ش توي اين فکر بودم که عاقبت کار چه خواهد شد . وارد بيمارستان شديم، بيمارستاني نسبتا بزرگ و مجهز بود . مستقيما با راهنمايي يکي از پرشتاران به دفتر بيمارستان مراجعه کردم و نامه رو به مسئولش که خانمي نسبتا چاق و مسن بود ، دادم .

صفحه 82 و 83


اون با خوشرويي ما رو پذيرفت و نامه رو گرفت . به محض اين که نمه رو خوند، من رو به همراه پرستار جووني که آرايش ملايم و روپوش سفيد اتو زده اي به تن داشت، به اتاق دکتر روانپزشک راهنمايي کرد. پرستار فرم هاي چايي اي رو که به همراه آورده بود ، به دکتر داد و ما رو تنها گذاشت .مامان به زبون انگليسي تسلط داشت. دکتر مشخصات مامان رو که عبارت بود از اسم و فاميل و تاريخ تولد و شغل و مذهب و ميزان تحصيلات و آدرس و تلفن، در فرمي ثبت کرد.
وقتي از اون در مورد تاهل سوال کرد ، گفت: من ازدواج کردم. شوهرم رو دوست داشتم و از اون سه فرزند به دنيا آوردم ؛ دو پسر و يه دختر. ولي اون من رو نشناخت و قدرم رو ندونست ، بهم خيانت کرد و زن ديگه اي رو به من ترجيح داد و با اون ازدواج کرد . خواهرخاش با من بدرفتاري مي کردن و چون من خوشگل و زيبا بودم ، بهم حسادت مي ورزيدن و به عناوين مختلف آزارم مي دادن.
از روز جدايي از همسرم ، دوباره باکره شده م . من ديگه خانوم مجد نيستم . هيچ گس حق نداره به من خانوم مجد بگه. من دوشيزه شيدا هستم . من دختر بي گناه و مومني هستم . من مقدس هستم و به خاطر اين تقدس، خداوند من رو به مقام امامت منصوب کرده. من با امامان ديگه صحبت مي کنم و به غير از خدا، هيچ کس رو ندارم.مردم هم به خاطر اين توجهي که خداوند به من داره ، حسادت مي کنن و به عناوين مختلف باعث اذيت و آزار من مي شن . البته مردم انگلستان من رو دوست دارن و باهام مهربونن. من قدرت زيادي دارم و مي تونم دشمنانم رو از بين ببرم ولي اين کار رو نمي کنم . شما به اونها بگين که دست از اين کارشون بردارن.
من پايبد عشق مقدسي هستم و اين عشق افلاطوني و ملکوتيه . من کسي رو دوست دارم و دوست داشتن که گناه نيست . اون هم من رو دوست داره . من قدر اون رو مي دونم . اون هم قدر من رو مي دونه. خداوند اين عشق رو درون سينه ما شعله ور کرده و هيچ وقت هم خاموش نمي شه .



به اين جا که رسيد، دکتر رشته کلام اون رو قطع کرد و ازش خواست تا مشخصات مرد مورد نظرشش رو بگه . مامان در مورد اين سوال، از پاسخ دادن خودداري کرد و گفت: اگه اون رو معرفي کنم کردم مي شناسني و باعث اذيت و آزارش مي شن. يه شخص ديگه هست که خيلي نفوذ داره و مي خواد جلوي اين عشق رو بگيره . اون من رو اذيت مي کنه و به همه مردم گفته که من رو اذيت کنن.
دکتر پرسيد: اين شخص با نفوذ کيه؟
اون ساواکيه و خيلي بانفوذه. اون عاشق من شده ولي چون من بهش بي محلي کرده م از دست من خيلي عصبانيه و مي خواد اذيتم کنه . اون به من گفته که نمي زاره آب خوش از گلوم پايين بره. مي خواد ازم انتقام بگيره. من رو تعقيب مي کنه و مي خواد بهم ضربه بزنه. اون چندين نفر جاسوس رو مامور کرده تا عشق من رو شناسايي کنه . مي خواد رغيب خودش رو از سر راه برداره تا به من دست پيدا کنه . حالا شما مي خواين که من اون رو معرفي کنم؟ ابدا چنين کاري نخواهم کرد.
مامان اين حرف ها رو پشت سر هم زد و سکوت کرد. براي اولين بار بود که اين حرف ها رو از زبون مامان مي شنيدم . با شنيدن اين حرف ها يقين پيدا کردم که اون به بيماري روحي دچار شده. سخت اراحت شدم و در درونم آشوبي به پا شد و ديگه حال خودم رو نفهميدم. اون روز برام روز بسيار بدي بود. توي يه کشور غريب، دست تنها ، نمي دونستم چه کار بايد بکنم. گيج و منگ شده بودم و دلشوره عجيبي بهم دست داده بود . وقتي گذشته نه چندان دورش رو با موقعيتي که براش ايجاد شده بود ، مقايسه کردم خيلي دلم گرفت به طوري که چندين بار در تنهايي گريه کردم . ولي چه فايده ، چاره اي نبود و بايد واقعيت رو مي پذيرفتم و فقط فکر کردم که بايد با توکلبه خدا حداگثر سعي و تلاش خودم رو در اين مورد بکنم.