دیوان اشعارانوری

ای دل ز فلک چرا نیوشی آزرم

هم بادم سرد ساز و با گریهٔ گرم


دلبر ز تو وز ناله کجا گردد نرم

آن را که هزار دیده باشد بی‌شرم

آخر ز تو چون روی به خون تر دارم

در عشق ز هیچ روی باور دارم


بردار ز روی پرده ورنه پس از این

من پرده ز روی راز دل بردارم

از غم صدف دو دیده پر در دارم

وز حادثه پوستین به گازر دارم


دردا که تهی دامنم از زر درست

وز دست شکسته آستین پر دارم

در کوی غمت هزار منزل دارم

وز دست تو پای صبر در گل دارم


در راه تو کار سخت مشکل دارم

دل نیست پدید و صد غم دل دارم

راز تو ز بیم خصم پنهان دارم

ورنه غم و محنت تو چندان دارم


گویی که ز دل نداریم دوست همی

آری ز دلت ندارم از جان دارم

نه در غم عشق یار یاری دارم

نه همنفسی نه غمگساری دارم


بس خسته نهان و آشکاری دارم

یارب چه شکسته بسته کاری دارم

ای دل ز وصال تو نشانی دارم

وی جان ز فراق تو امانی دارم


بیچاره تنم همه جهان داشت به تو

واکنون به هزار حیله جانی دارم

من با تو که عشق جاودانی دارم

یک مهر و هزار مهربانی دارم


با من صنما چو زندگانی نکنی

من بی‌تو بگو چه زندگانی دارم

نام تو نویسم ار قلم بردارم

کوی تو گذارم چو قدم بردارم


جز روی ترا نبینم ای جان جهان

در عمر خود ار دیده ز هم بردارم

در کار تو هر روز گرفتارترم

غمهای ترا به جان خریدارترم


هر روز به چشم من نکو روی‌تری

هرچند که بیش بینمت زارترم