اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

غزل 81

سوز تب فراق تو درمان پذير نيست
تا زنده ام چو شمع ازينم گريز نيست
هر درد را كه مي نگري هست چاره اي
درد محبت است كه درمان پذير نيست
هيچ از دل رميده ما كس نشان نداد
پيدا نشد عجب كه به دامي اسير نيست
بر من كمان مكش كه از آن غمزه ام هلاك
بازو مساز رنجه كه حاجت به تير نيست
رفتي و از فراق تو از پا در آمدم
باز آ كه جز تو هيچ كسم دستگير نيست
سهل است اگر گهي گذرد در ضمير تو
وحشي كه جز تو هيچ كسش در ضمير نيست

غزل 82

كس به بزم دلبران از دور گردان بيش نيست
قرب نزديكان مجلس حرف و صوتي بيش نيست
در صلات عاشقان دوري و تنهايي است ركن
گو قضا كن طاقت خود هر كه اينش كيش نيست
ما نكو دانيم طور حسن دور افتاده دوست
قرب ، ارزاني به مشتاقي كه دور انديش نيست
بر سر خوانند نزديكان و ليكن لطف شاه
منتظر جز بر ره در يوزه درويش نيست
تو نياز آور اگر چه حسن مستغني زيد
ناز چون زور آورد هم خود حريف خويش نيست
انگبين زهر هلاك توست با دوري بساز
اي مگس مرگ تو در نوش است اندر نيش نيست
دلبران وحشي حكيمانند ضايع كي كنند
مرهم خود را بر آن دل كز محبت ريش نيست

غزل 83

دلتنگم و با هيچ كسم ميل سخن نيست
كس در همه آفاق به دلتنگي من نيست
گلگشت چمن با دل آسوده توان كرد
آزرده دلان را سر گلگشت چمن نيست
از آتش سوداي تو و خار جفايت
آن كيست كه با داغ نو و ريش كهن نيست
بسيار ستمكار و بسي عهدشكن هست
اما به ستمكاري آن عهد شكن نيست
در حشر چو بينند بدانند كه وحشي است
آن را كه تني غرقه به خون هست و كفن نيست

غزل84

وقت برقع ز رخ كشيدن نيست
رخ بپوشان كه تاب ديدن نيست
بر من خسته بين و تند مران
كه مرا قوت دويدن نيست
با كه گويم غمت كه در مجلس
زهره گفتن و شنيدن نيست
من خود از حيرت تو خاموشم
حاجت منع و لب گزيدن نيست
مي رمد وحشي آن غزال از من
هرگزش ميل آرميدن نيست

غزل85

جز غير كسي همره آن عربده جو نيست
بد مي رود اين راه و روش هيچ نكو نيست
دوري نگزيند ز رقيبان سر مويي
با ما كشش خاطر او يك سر مو نيست
پيش تو سبب چيست كه ما كم ز رقيبيم
آيين وفاداري ما خود كم ازو نيست
گويي سخن از مهر به هر بي ره و رويي
هيچت ز هم آوازي اين طايفه رو نيست
زين در برود گر غرضت رفتن وحشي است
حاجت به تغافل زدن و تندي خو نيست

غزل86

يك التفات ز فرماندهان نازم نيست
ز دور رخصت يك سجده نيازم نيست
منه به گوشه طاق بلند استغنا
كليد وصل ، كه دستي چنان درازم نيست
خلاف عادت پروانه خواهد از من شمع
و گرنه ز آتش سوزنده احترازم نيست
مرا به كنگره وصل او صلا مزنيد
كه آن پري كه شما ديده ايد بازم نيست
حديث ترك وفا گو زبان به صرفه بگو
كه اعتماد بر اين صبر حيله سازم نيست
صلاح كار در انكار عشق بينم ليك
تحملي كه بود پرده پوش رازم نيست

غزل87

چه لطفها كه در اين شيوه نهاني نيست
عنايتي كه تو داري به من بياني نيست
كرشمه گرم سئوال ، لب مكن رنجه
كه احتياج به پرسيدن زباني نيست
رموز كشف و كرامات سالكان طريق
وراي رمز شناسي و نكته داني نيست
به هر كه خواه نشين گرچه اين نه شيوه توست
كه از تو در دل ما راه بدگماني نيست
مرا ز كيش محبت همين پسند افتاد
كه گرچه هست صد آزار سرگراني نيست
تو خون مرده وحشي چرا نمي ريزي
بريز تا برود ، آب زندگاني نيست

غزل88

طاير بوستان پرستم ليكنم پر باز نيست
گلشنم نزديك اما رخصت پرواز نيست
در قفس گر ماند بلبل باغ عيشت تازه باد
رونق گلزار از مرغ نواپرداز نيست
دهشتم در سنگلاخ هجر فرمايد درنگ
ورنه شوقم جز به راه وصل توسن تاز نيست
صعوه كم زهره ام من وين دليري از كجا
رخصت پروازم اندر صيدگاه باز نيست
مير مجلس را چه بگشايد ز من جز دردسر
زانكه چنگ من به قانون حريفان ساز نيست
آنكه من من شيشه دارد بار ، به سود آنگه كند
كو بساط خود نهد جايي كه سنگ انداز نيست
در بيان حال خود وحشي سخن سربسته گفت
نكته دان داند كه هر كس محرم اين راز نيست

غزل89

تا به آخر نفسم ترك تو در خاطر نيست
عشق خود نيست اگر تا نفس آخر نيست
اثر شيوه منظور كند هر چه كند
ميل اين فتنه نخست از طرف ناظر نيست
عيب مجنون مكن اي منكر ليلي كه درو
حالتي هست كه آن بر همه كس ناظر نيست
ديده گستاخ نگاه است بر آن مست غرور
در كمينگاه نظر غمزه مگر حاضر نيست
همه جا جلوه حسن تو و مشتاق وصال
همه تن ديده و بر نيم نظر قادر نيست
وحشي آن چشم كزو نيست تو را پاي گريز
بست چون پاي تو بي سلسله گر ساحر نيست

غزل 90

عاشق يكرنگ را يار وفادار هست
بنده شايسته نيست ورنه خريدار هست
مي رسدت اي پسر بر همه كس ناز كن
حسن و جمال تو را ناز تو در كار هست
گر چه لبت مي دهد مژده حلواي صبح
مانده همان زهر چشم تلخي گفتار هست
لازمه عاشقي است رفتن و ديدن ز دور
ورنه ز نزديك هم رخصت ديدار هست
وحشي اگر رحم نيست در دل او گو مباش
شكر كه جان تو را طاقت آزار هست

غزل 91

پر گشت دل از راز نهاني كه مرا هست
نامحرم راز است زباني كه مرا هست
با كس نتوان گفتن و پنهان نتوان داشت
از درد همين است فغاني كه مرا هست
اي دل سپري ساز ز پولاد صبوري
با عربده سخت كماني كه مرا هست
مشهور جهان ساخت بر آواز عزيزش
در كوي تو رسواي جهاني كه مرا هست
بادي است كه با بوي تو يك بار نياميخت
اين محرم پيغام رساني كه مرا هست
محروم كن گردنم از طوق دگرها
از داغ وفاي تو نشاني كه مرا هسته
يك خنده رسمي ز تو ننهاده ذخيره
اين چشم به حسرت نگراني كه مرا هست
زايل نكند چين جبين و نگه چشم
بر لطف نهان تو گماني كه مرا هست
وحشي تو بده جان كه نيايد به عيادت
اين يار خوش قاعده داني كه مرا هست

غزل 92

مي نمايد چند روزي شد كه آزاريت هست
غالبا دل در كف چون خود ستمكاريت هست
چوني از شاخ گلت رنگي و بويي مي رسد
يا به اين خوش مي كني خاطر كه گلزاريت هست
در گلستاني چو شاخ گل نمي جنبي ز جا
مي توان دانست كاندر پاي دل خاريت هست
عشقبازان رازداران همند از من مپوش
همچو من بي عزتي يا قدر و مقداريت هست
در طلسم دوستي كاندر تواش تاثير نيست
نسخه ها دارم اشارت كن اگر كاريت هست
چاره خود كن اگر بيچاره سوزي همچو توست
واي بر جان تو گر مانند تو ياريت هست
بار حرمان بر نتابد خاطر نازك دلان
عمر من بر جان وحشي نه اگر باريت است

غزل 93

بردری ز آمد شد بسیار آزاریم هست
گر خدا صبری دهد اندیشه کاریم هست
صبر در می‌بندند اما نیستم ایمن ز شوق
خانه‌ی پر رخنه‌ی کوتاه دیواریم هست
گر شود ناچار و دندان بر جگر باید نهاد
چاره خود کرده‌ام جان جگر خواریم هست
کی گریزم از درت اما ز من غافل مباش
گر توام خواهی که بفروشی خریداریم هست
گر چه ناید بنده‌ای چون من به کار کس ولی
نقش دیوارم ولیکن پای رفتاریم هست
جز در دولتسرای وصل تو هر جا روم
در حسابی هستم و قدری و مقداریم هست
حرمت من گر نداری حرمت عشقم بدار
خود اگر هیچم دل و طبع وفا داریم هست
کوری چشم رقیبان زان گلستان امید
نیست گر دامان پر گل ، چشم پرخاریم هست
وحشی اظهار وفا کردست خون او مریز
ور مدد خواهی به خون ، دست آشنا یاریم هست

غزل 94

قرعه دولت زدم ، یاری و اقبال هست
خوبی و فرخندگی جمله در این فال هست
حال نکو بگذرد، بخت مددها کند
طالع خود دیده‌ام، شاهد این حال هست
داد منجم نوید، گفت که با اخترت
ذلت پارینه رفت ، عزت امسال هست
داد مریض مرا مژده‌ی صحت طبیب
گرچه هنوز اندکی مضطرب احوال هست
طایر اقبال من شهپر دولت دماند
رخصت پرواز نیست ورنه پر وبال هست
بخت ز دنبال چشم اشک مرا پاک کرد
مژده که این گریه را خنده ز دنبال هست
وحشی و اقصای دیر کز طرف میکده
دردسر قال نیست ، سر خوشی حال هست

غزل 94

می‌توانم بود بی تو ، تاب تنهاییم هست
امتحان صبر خود کردم شکیبایم هست
حفظ ناموس تو منظور است می‌دانی تو هم
ورنه سد تقریب خوب از بهر رسواییم هست
سوی تو گویم نخواهد آمد اما می‌شنو
ایستاده بر در دل سد تقاضاییم هست
نی همین داد تغافل می‌دهد خود رای من
اندکی هم در مقام رشک فرماییم هست
گر شراب اینست کاندر کاسه‌ی من می‌رود
پرخماری در پی این باده پیماییم هست
گرچه هیچم ، نیستم همچون رقیبان در به در
امتیازی از هوسناکان هر جاییم هست
وحشیم من کی مرا وحشت گذارد پیش تو
گر چه می‌دانم که در بزم تو گنجاییم هست

غزل 96

شکفتگیش چو هر روز نیست حالی هست

اگر غلط نکنم از منش ملالی هست
ز رشک قرب من ای مدعی خلاص شدی
ترا نوید که بر خاطرش خیالی هست
به رخصت تو که رفتیم و درد سر بردیم
ترا ملالی و مارا هم انفعالی هست
به بوستان تو گر مرغ ما نمی‌گنجد
گرش ز بال درستی شکسته بالی هست
تو بد مزاج چه بی اعتدال و بد خویی
طبیعتی و مزاجی و اعتدالی هست
سفارش دل خود با تو این زمان گفتم
ز گریه روز وداع توام مجالی هست
چو قصد رفتن آن کوی کرد وحشی گفت
که فکر باطل و اندیشه‌ی محالی است

غزل 97

تو جفاکن که از اینسوی وفاداری هست
طاقت و صبر مرا حوصله‌ی خواری هست
با دلم هر چه توان کرد بکن تا بکشد
کز من و جان منش نیز مددکاری هست
می‌خرم مایه هر شکوه به سد شکر ز تو
من خریدار، گرت جنس دل آزاری هست
گرد زنجیر به مژگان ادب پاک کند
آنکه در قید کسش ذوق گرفتاری هست
ما به دامان تو نازیم که پاکست چو گل
ورنه در شهر بسی لعبت بازاری هست
شکر جورش کن و خشنودی او جو وحشی
که درازست شب حسرت و بیداری هست

غزل 98

اسير جلوه هر حسن عشقبازي هست
ميان هر دو حقيقت نياز و نازي هست
ز هر دري كه نهد حسن پاي ناز برون
بر آستانه آن در سر نيازي هست
اگر مكلف عشقي سر نياز بنه
كه هر كه هست به كيش خودش نمازي هست
چو نيك در نگري عشق ما مجازي نيست
حقيقتي پس هر پرده مجازي هست
ميان عاشق و معشوق كي دويي گنجد
برو برو كه تو پنداري امتيازي هست
وداع خويش كن اول اگر رفيق مني
كه اين رهي است خطرناك و تركتازي هست
نه احتراز از آن جانب است همواره
گهي ز جانب وحشي هم احترازي هست

غزل 99

از عرض نيازم چه بلا بي خبرش داشت
آن ناز نگه دزد كه پاس نظرش داشت
فرياد كه هر طاير فرخنده كه ديدم
صياد ز مرغان دگر بسته ترش داشت
بلبل گله مي كرد ز گل دوش به صد رنگ
گل بود كه هر دم به زبان دگرش داشت
اين عشق بلايي است ، شنيدي كه چه ها ديد
يعقوب كه دل در كف مهر پسرش داشت
بر هر كه شنيدم كه غضب كرد زمانه
ديدم كه به زندان تو بيدادگرش داشت
اين طي مكان بين كه ز هر جا كه برون تاخت
وحشي نگران بود و سر رهگذرش داشت

غزل 100

از پي بهبود درد ما دوا سودي نداشت
هر كه شد بيمار درد عشق بهبودي نداشت
بود روزي آن عنايتها كه با ما مي نمود
خوش نمودي داشت اما آنچنان بودي نداشت
دوش كامد با رقيبان مست و خنجر مي كشيد
غير قصد كشتن ما هيچ مقصودي نداشت
عشق غالب گشت اگر در بزم او آهي زدم
كي فروزان گشت جايي كاتشي دودي نداشت
جاي خود در بزم خوبان شمع سان چون گرم كرد
آنكه اشك گرم و آه آتش آلودي نداشت
داشت سوداي رخش وحشي به سر در هر نفس
ليك از آن سودا چه حاصل يك دمش سودي نداشت
وحشي از درد محبت لذتي چندان نيافت
هر كه جسمي ريش و جان درد فرسودي نداشت

غزل 101

رسيد و آن خم ابرو بلند كرد و گذشت
تواضعي كه به ابرو كنند ، كرد و گذشت
نوازشم به جواب سلام اگر چه نداد
تبسمي ز لب نوشخند كرد و گذشت
به جذبه نگهي كز پيش كشان مي برد
چه صيدها كه اسير كمند كرد و گذشت
كرشمه اي كه جنون آورد تعقل آن
بلاي دانش صد هوشمند كرد و گذشت
يكي قبول نكرد از هزار تحفه جان
بهانه غمزه مشكل پسند كرد و گذشت
كه بود اين ، كه ز چشم بدش گزند مباد
كه جان بر آتش شوقم سپند كرد و گذشت
رسيد و باز به اندك ترحمي وحشي
زبان شكوه به كام تو بلند كرد و گذشت

غزل 102

ز پيش ديده تا جانان من رفت
تو پنداري كه از تن جان رفت
اگر خود همره جانان نرفتم
ولي فرسنگها افغان من رفت
سر و سامان مجو از من چو رفتي
تو چون رفتي سر و سامان رفت
چه ديد از كه چون برهم زدم چشم
چو اشك از ديده گريان من رفت
از آن پيچم به خود چون مار وحشي
كه گنج كلبه ويران من رفت

غزل 103

به طوف كعبه من خاكسار خواهم رفت
ولي به ياد سر كوي يار خواهم رفت
اگر به باغ روم بهر ديدن گل و سرو
به ياد قامت آن گلعذار خواهم رفت
جدا ز يار چه باشم در اين ديار مقيم
چو يار كرد سفر زين ديار خواهم رفت
مرا به ميكده اي محتسب ! رجوعي نيست
اگر روم ، پي دفع خمار خواهم رفت
به رهگذارش اگر خاك ره شود سر من
كجا چو وحشي از آن رهگذار خواهم رفت

غزل 104

گرم آمد و بر آتش شوقم نشاند و رفت
آتش به جاي آّب ز چشمم فشاند و رفت
آمد چو باد و مضطربم كرد همچو برق
وز آتشم زبانه به گردون رساند و رفت
برخاستم كه دست دعايي برآورم
دشنام داد و راه دگر كرد و راند و رفت
از پي دويدمش كه عنان گيري كنم
افراشت تازيانه و مركب جهاند و رفت
وحشي نشد نصيبم از او تازيانه اي
چشمم به حسرت از پي او بازماند و رفت

غزل 105

ناز برگيرد كمان در وقت تركش بستنت
فتنه پاكوبان شود هنگام ابرش جستنت
لاله آتشناك روياند ز آب و خاك دشت
ز آب خوي رخساره از گرد سواري شستنت
پيش دست و قبضه ات ميرم كه خوش مردم كش است
در كمان ناز تير دلبري پيوستنت
تا چه آتشها كند بر هر سر كويي بلند
شوخي طبع تو و يك جا دمي ننشستنت
وحشيم من جاي من ميدانگه نخجير توست
نيستم صيدي كه بايد كشت و بايد خستنت

غزل 106

گرد سر تو گردم و آن رخش راندنت
وان دست و تازيانه و مركب جهاندنت
شهري به تركتاز دهد بلكه عالمي
تركانه بر نشستن و هر سو دواندنت
پيش خدنگ پر كش ناز تو جان دهم
وان شست باز كردن و تا پر نشاندنت
ميرم به آن عتاب كه گويا سرشته اند
صد لطف با اداي تعرض رساندنت
طرز نگاه نازم و جنبيدن مژه
وان دامن كرشمه به مردم فشاندنت
وحشي اگر تو فارغي از درد عشق ، چيست
اين آه و ناله كردن و اين شعر خواندنت

غزل 107

تو منكري و ليك به من مهرباني ات
مي بارد از اداي نگاه نهاني ات
ميرم به ملتفت شدنهاي ساخته
وان طرز باز ديدن و تقريب داني ات
يك خم شدن ز گوشه ابروي التفات
آيد برون ز عهده صد سرگراني ات
نازم كرشمه را كه صدم نكته حل نمود
بي منت موافقت و همزباني ات
شادي التفات تو كارم تمام كرد
بدا بقاي عمر تو و زندگاني ات
اي شاهباز دوري ما از تو لازم است
گنجشك را چه زهره هم آشياني ات
جنبيدت اين هوس ز كجا اي نهال لطف
كي اوفتاد رغبت ميوه فشاني ات
من از كجا و اين همه نوباوه اميد
يارب كه بر خورد ز درخت جواني ات
شاخ گلي كجاست بدين پاك دامني
بيهوده سالها نكنم باغباني ات
صد نوبهار را ز تو آبست و رنگ و بو
دارد خدا نگاه ز باد خزاني ات
وحشي پياله گير كه ديگر حريف توست
كز خم به شيشه رفت مي شادماني ات

غزل 108

نويد آشنايي مي دهد چشم سخنگويت
گرفته انس گويا نرمي با تندي خويت
بميرم پيش آن لب ، اين چنين گاهي تبسم كن
بحمدالله كه ديدم بي گره يك بار ابرويت
به رويت مردمان ديده را هست آنچنان ميلي
كه ناگه مي دوند از خانه بيرون تا سر كويت
شرابي خورده ام از شوق و زور آورده مي ترسم
كه بردارد مرا ناگاه و بيخود آورد سويت
ز آتش آب مي جويم ببين فكر محال من
وفاداري طمع مي دارم از طبع جفا جويت
فريب غمزه امروز آنقدر خوردم كه مي بايد
مجرب بود هر افسون كه بر من خواند جادويت
چه بودي گر به قدر آرزو جان داشتي وحشي
كه كردي صد هزاران جان فداي يك سر مويت

غزل 109

هرگزم يارب از آن ديدار مهجوري مباد
اين نگاه دور را از روي او دوري مباد
من كجا و رخصت آن بزم دائم جاي خويش
ديگران هم رخصت ار خواهند دستوري مباد
هر مرض كز عشق پيش آمد علاجش بر منست
ليك جانم را ز درد رشك رنجوري مباد
چشم غارت كرده را صعب است از ديدار دوخت
هيچ عاشقي را الهي هرگز اين كوري مباد
جوهر حسن تو كنج خانه آباد نيست
بر بناي جان وحشي نام معموري مباد

غزل 110

هجران رفيق بخت زبون كسي مباد
خصمي چنين دلير به خون كسي مباد
يارب حريف گرم كني همچو آرزو
گرم اختلاط داغ درون كسي مباد
اين شعله هاي ظاهر و باطن گداز هجر
پيراهن درون و برون كسي مباد
آن گريه هاي شوق كه غلتيد كوه ازو
سيل بناي صبر و سكون كسي مباد
صد بند شوق پاره كند زور آرزو
يارب كه بخت شور و جنون كسي مباد
نعلم به نام جمله اجزا در آتش است
جادوي او به فكر فسون كسي مباد
وحشي هزار باديه دورم ز كعبه كرد
اين بخت بد كه راهنمون كسي مباد

غزل 111
خوش نیست هرزمان زدن از جور یار داد
ورنه ز دست تست مرا سد هزار داد
شد یار و غیر و داد قرار جفا به ما
یاران نمی‌توان به خود اینها قرار داد
رفت وز دست اهل تظلم عنان کشید
داد از عنان کشیدن آن شهسوار داد
آن ترک ظلم پیشه دگر می‌رود که باز
از خلق برخاست بر سر هر رهگذار داد
وحشی تو ظلم دیده و آن ترک تند خوست
ترسم که سر زند ز تو بی‌اختیار داد

غزل 112

عیاذباله از روزی که عشقم در جنون آرد
سر زنجیر گیرد و ز در عقلم درون آرد
من و رد و قبول بزم سلطانی که دربانش
به سد خواری کند بیرون به سد عزت درون آرد
به جرم عشق دربند یکی سلطان بی رحمم
که هرکس آید از دیوان او فرمان خون آرد
سر خسرو ز گل گردد گران فرهاد را نازم
که گلگون را به گردن گیرد و از بیستون آرد
کمند جذبه‌ی معشوق اگر در جان نیاویزد
کسی پروانه را در آتش سوزنده چون آرد
برو فارغ نشین وحشی که نخل آرزومندی
نیارد بار اگر هم آورد بار زبون آرد

غزل 113


باده کو تا خرد این دعوی بیجا ببرد
بی‌خودی آید و ننگ خودی از ما ببرد
خوش بهشتیست خرابات کسی کان بگذاشت
دوزخ حسرت جاوید ز دنیا ببرد
ما و میخانه که تمکین گدایی‌در او
شوکت شاهی اسکندر و دارا ببرد
جام می کشتی نوح است چه پروا داریم
گر چه سیلاب فنا گنبد والا ببرد
جرعه‌ی پیر خرابات بر آن رند حرام
که به پیش دگری دست تمنا ببرد
عرصه‌ی ما به مروت که ز عالم کم شد
هدهدی کو که به سر منزل عنقا ببرد
شاخ خشکیم به ما سردی عالم چه کند
پیش ما برگ و بری نیست که سرما ببرد
خانه آتش زدگانیم ستم گو میتاز
آنچه اندوخته باشیم به یغما ببرد
وحشی از رهزن ایام چه اندیشه کنیم
ما چه داریم که از ما نبرد یا ببرد

غزل 114

عياذاباالله از روزي كه عشقم در جنون آرد
سر زنجير گيرد وز در عقلم برون آرد
من و رد و قبول بزم سلطاني كه دربانش
به صد خواري كند بيرون به صد عزت درون آرد
به جرم عشق در بند يكي سلطان بي رحمم
كه هر كس آيد از ديوان او فرمان خود آرد
سر خسرو و لو ز گل گردد گران فرهاد را نازم
كه گلگون را به گردن گيرد و از بيستون آرد
كمند جذبه معشوق اگر در جان نياويزد
كسي پروانه را در آتش سوزنده چون آرد
برو فارغ نشين وحشي كه نخل آرزومندي
نيارد بار اگر هم آورد ، با زبون آرد

غزل 115

غمزه او حشر فتنه به هر جا ببرد
عافيت را همه اسباب به يغما ببرد
صبر ما پنجه مومي است چو عشق آرد زور
پنجه گر ساخته باشند ز خارا ببرد
گو تو خواهي كه گراني ببرد بندي عشق
كوه بر سر نهد و سلسله در پا ببرد
دل من كيست كه لطف از تو كند گستاخي
بر دهانش زن اگر نام تمنا ببرد
پيش ما نيست از اين جنس بفرماي كه ناز
صبر و آرام ز دلهاي شكيبا ببرد
از تو ايماني و از صيقل ابرو ميلي
زنگ صد ساله تغافل ز دل ما ببرد
ندهي عشق به خود ره كه چو فرصت يابد
قفل گنجينه جان پيچد و كالا ببرد
هر زبان كو سر بي جرم نخواهد بر دار
دعوي عشق كند كوته و غوغا ببرد
دشت پيمايي بسيار كند چون وحشي
هر كه را دل نگه آهوي صحرا ببرد

غزل 116

شام هجران تو تشريف به هر جا ببرد
در پس و پيش هزاران شب يلـدا ببرد
دود آتشكده از كلبه عاشق خيزد
گر به كاشانه خود آتش موسي ببرد
مي جهد برق جمالي كه دهد اجر فراق
كيست تا مژده به يعقوب و زليخا ببرد
عشق چون بر سر كس حمله بيداد آرد
اولش قوت بگريختن از پا ببرد
هر كه را با در نازك بدنان خواند عشق
دل و جايي كه بود ز آهن و خارا ببرد
آنكه سود سر بازار محبت خواهد
بايد آنجا همه سرمايه سودا ببرد
در برو باز زنم بي رخ او رضوان را
گر به گلزار بهشتم به تماشا ببرد
ندهد طوف صنمخانه به صد حج قبول
شيخ صنعان كه دلش را بت ترسا ببرد
با چنين درد كه وحشي به دعا مي طلبد
بايدش كشت اگر نام مداوا ببرد

غزل 117
خواهم آن عشق که هستی ز سرما ببرد
بیخودی آید و ننگ خودی از ما ببرد
خانه آتش زدگانیم ستم گو میتاز
آنچه اندوخته باشیم به یغما ببرد
شاخ خشکیم به ما سردی عالم چه کند
پیش ما برگ و بری نیست که سرما ببرد
دوزخ جور برافروز که من تاقویم
نشنیدم که مرا اخگری از جا ببرد
جرعه‌ی پیر خرابات بران رند حرام
که به پیش دگری دست تمنا ببرد
وحشی از رهزن ایام چه اندیشه کنی
ما چه داریم که از ما ببرد یانبرد

غزل 118


دلم امروز از آن لب هر زمان شکری دگر دارد
زبان کز شکوه‌ام پر زهر بود اکنون شکر دارد
دگر راه کدامین کاروان صبر خواهد زد
که چشمش سد نگهبان در کمینگاه نظر دارد
به یک صحبت که با او داشت دل کز من بحل بادا
دگر نامد ز من یادش بلی صحبت اثر دارد
دعاهای سحر گویند می‌دارد اثر آری
اثر می‌دارد اما کی شب عاشق سحر دارد
ز هر کس بیشتر مهر تو دارم وین دلیلم بس
که هر کس را فزونتر مهر ، حسرت بیشتر دارد
عجب نبود ز وحشی گریه‌های تلخ ناکامی
که زهرآلوده پیکانهای حسرت بر جگر دارد

غزل 118

به زیر لب حدیق تلخ ، کان بیدادگر دارد
بود زهری که بهر کشتن ما در شکر دارد
بلای هجر و درد اشتیاق پیر کنعانی
کسی داند که چون یوسف عزیزی در سفر دارد
ندارد اشتیاق وصل شیرین، کوهکن، ورنه
به ضرب تیشه سد چون بیستون از پیش بردارد
عتاب آلوده آمد ، باده در سر، دست بر خنجر
کدامین بی‌گله را میکشد دیگر چه سر دارد
کسی دارد خبر از اشک و آه گرم من وحشی
که آتش در دل و داغ ندامت بر جگر دارد

غزل 119

به تنگ آمد دلم ، يك خنجر كاري طمع دارد
از آن مژگان قتال اينقدر ياري طمع دارد
نهاده است از نكويانش بسي غمهاي ناخورده
ازين خونخواره مردم هر كه غمخواري طمع دارد
سحر گل خنده مي زد بر شكايت گويي بلبل
كه اين نادان مگر كز ما وفاداري طمع دارد
گناه گل فروشان چيست گو بلبل بنال از خود
كه يكجا بودن از ياران بازاري طمع دارد
هواي باده ، ساقي ساده ، صاف عشرت آماده
كسي مست است وحشي كز تو هوشياري طمع دارد