Printable View
فريادهاي امروزم را
به سکوت تمام ِروزهايي که گذشت،
ببخش.
و تلخي ِکلامم را
به شعرهاي گرم و صميمي ِگذشته.
مي دانم،
از پس ِاين همه سنگيني ِنگاه و کلام
بر نمي آيي.
اما،
طعم ِيک لحظه شکسته شدن را بچش.
حتي اگر بعد از اين همه سيلي هايي که
از من خوردي،
بگويي: دردم نيامد
من لجم نمي گيرد!
پس دلخوش به شکستن ِمن نباش.
سکوت یعنی انتهای خاموشی...........
بیا خط بکش بر سکوت دلم
بیا بغض این ابر را پاره کن
بیا یک سفر پا به پایم بیا
سکوت دلم را بیا چاره کن
بیا خسته ام از شب و گریه ها
از این قصه تلخ و بی انتها
بیا خط بکش بر سکوت دلم
هنوز فرصتی هست اما بیا
رها کن سکوتی رو که بین ماست
بیا لحظه لحظه منو تازه کن
که من زنده می شم به لبخند تو
بیا عشقتوبا دل اندازه کن
بیا عاشقم باش و باور بکن
که با تو کس عقده هامو ندید
هنوز اول راه خوشبختیه
بیا آخر این ترانه رسید
چقدر حرف بود و من ...
فقط سکوت کردم ...
چقدر حرف هست و من ...
فقط سکوت می کنم
آمدنت را سکوت کردم ...
داشتنت را سکوت کردم ...
رفتنت را سکوت کردم...
انتظار باز گشتت را هم ...
حالا نوبت توست باید در سکوت به تماشا بنشینی...
سوختنم را....
نه !
شکايت نکن
کوه هم که باشد
گاهي
دم غروب که مي شود
...انگار دلش مي لرزد ...
به خدا قسم
اصلا انگار طور ديگري ست !
انگار ايستاده مي افتد
ايستاده مي گريد
و ايستاده مي ميرد ...
پس گلايه نکن !
...
از تو چه پنهان
با تمام بي پناهي ام
گاهي ايستاده
در پس همين وجود
در پس همين خنده هاي سرد
در پس همين گريه هاي گرم
هي مي ميرم و زنده مي شوم !
...
سخت است
صبور باشي ...
و در حجم اين سکوت
نـفـسـت بنـد نيـايـد ...!
این همه واژه
و من از سکوت لبریزم
انگار کابوس این روزهای خاکستری
سایه انداخته به خیال من...
حوالی این ساعت های بارانی
جای زیادی برای رفتن ندارم
غیر از
آغوش تو
یا
کوچه پس کوچه های این شهر غریب...
کسی با سکوتش
فریادم را سنگسار کرد
میان حنجره ام
هزار عاشقانه
سوگوارند
گاهی چه ساده عروسک میشویم
نه لبخند میزنیم
نه شکایت میکنیم
فقط احمقانه سکوت میکنیم ...
چقدر حرف بود و من فقط سکوت کردم
چقدر حرف هست و من فقط سکوت میکنم
آمدنت را سکوت کردم.داشتنت را سکوت کردم
رفتنت را سکوت کردم انتظار بازگشتت را هم.....
حالا نوبت توست...
باید در سکوت به تماشابنشینی
سوختنم را
سکوت کن دلم !این جا سکوت, اجباری ست
اگر چه حرف و غزل در نگاهمان جاری ست
همیشه عشق, برایم سکوت و ابهام است
شبیه دیدن او بین خواب و بیداری ست
چه قدر پیر شدم با مرور خاطره ها
به ذهن خاطره هایم, سکوت غمباری ست
دلم شکست و غزل مرد..اه, ای مردم !
چه قدر طعنه و زخم زبانتان کاری ست!
اگر چه حرف و غزل نا تمام مانده ولی
سکوت کن دلم!این جا سکوت اجباری ست