اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

غزل 120

چشم او قصد عقل و دين دارد
لشكر فتنه در كمين دارد
عالمي را كند مسخر خويش
هر كه او لشكري چنين دارد
مست و خنجر به دست مي آيد
آه با عاشقان چه كين دارد
هيچ كس را به جان مضايقه نيست
اگر آن شوخ قصد اين دارد
ساعد او مباد رنجه شود
داغ بر دست نازنين دارد
هر كه را هست تحفه اي در دست
پيش جانان در آستين دارد
نيم جاني است تحفه وحشي
چه كند بينوا همين دارد

غزل 121

جانان نظري كو ز وفا داشت ندارد
لطفي كه از اين پيش به ما داشت ندارد
رحمي كه به اين غمزده اش بود نمانده است
لطفي كه به اين بي سر و پا داشت ندارد
آن پادشه حسن ندانم چه خطا ديد
كان لطف كه نسبت به گدا داشت ندارد
گر يار خبردار شود از غم عشاق
جوري كه به اين قوم روا داشت ندارد
وحشي اگر از ديده رود خون عجبي نيست
كان گوشه چشمي كه به ما داشت ندارد

غزل 122

كار خوبي نه به گفت دگران بايد كرد
هر چه فرمان بدهد حسن ، چنان بايد كرد
تيغ تيز و دل بيرحم چرا داده خدا
جوي خون بر در بيداد روان بايد كرد
گاه باشد كه مروت ندهد رخصت جور
چون بود مصلحت ناز همان بايد كرد
سنت ملت خوبي است كه با صاحب عشق
دوستي از دل و خصمي به زبان بايد كرد
گو زبان درد سر عاشق و معشوق مده
چيست پوشيده از ايشان كه چنان بايد كرد
وحشي آزار حريفان كند از كم ظرفي
دفع بد مستي اش از رطل گران بايد كرد

غزل 123

خوش آن نياز كه رفع حيا تواند كرد
نگاه را به نگاه آشنا تواند كرد
خوش آن نگاه كه در آشنايي اول
شروع در سخن مدعا تواند كرد
خوش آن غرور كه وام دو صد جواب سلام
به يك كرشمه ابرو ادا تواند كرد
خوش آن ادا كه هزاران هزار وعده ناز
به نيم جنبش مژگان روا تواند كرد
خوش آن فريب كه در عين تيغ راندنها
علاج دعوي صد خونبها تواند كرد
خوش است طرز اداهاي خاص با وحشي
خوش آن كه پيروي طرز ما تواند كرد

غزل 124

كي ديدمش كه قصد دل زار من نكرد
ننشست با رقيبي و آزار من نكرد
يك شمه كار در فن ناز و كرشمه نيست
كز يك نگاه چشم تو در كار من نكرد
گفتم مرنج و گوش كن از من حكايتي
رنجش نمود و گوش به گفتار من نكرد
خندان نشست و شمع شبستان غير شد
رحمي به گريه هاي شب تار من نكرد
وحشي نماند هيچ سياست كه هجر يار
با جان خسته و دل افگار من نكرد

غزل 125

چه گويمت كه چه با جانم اشتياق نكرد
چه كارها كه به فرموده فراق نكرد
زمان وصل تو را صد سبب مهيا ساخت
ولي چه سود كه اقبالم اتفاق نكرد
هزار نقش وفاقم نمود ظاهر بخت
وليك باطن خود ساده از نفاق نكرد
كليد دار عنايت وسيله ها انگيخت
وليك بخت بدم با تو هم وثاق نكرد
چه ذوق از اين همه تنگ شكر كه بخت گشود
چو دفع تلخي هجر تو از مذاق نكرد
شد از فراق به يك ذره صبر راضي و نيست
كسي كه طاقت او را غم تو طاق نكرد
مذاق وحشي و اين درد و غم كه ساقي وقت
نصيب ساغر ما باده رواق نكرد

غزل 126

دگر آن شب است كه ز پي سحر ندارد
من و باز آن دعاها كه يكي اثر ندارد
من و زخم تيز دستي كه زد آنچنان به تيغم
كه سرم فتاده بر خاك و تنم خبر ندارد
همه زهر خورده پيكان خورم و رطب شمارم
چه كنم كه نخل حرمان به از اين ثمر ندارد
ز لبي چنان كه بارد شكرش ز شكرستان
همه زهر دارد اما چه كند شكر ندارد
به هواي باغ مرغان همه بالها گشوده
به شكنج دام مرغي چه كند كه پر ندارد
بكش و بسوز و بگذر منگر به اين كه عاشق
به جز اينكه مهر ورزد گنهي دگر ندارد
مي وصل نيست وحشي به خمار هجر خو كن
كه شراب نااميدي غم دردسر ندارد

غزل 127

تاب رخ او مهر جهانتاب ندارد
جز زلف ، كسي پيش رخش تاب ندارد
خواب آورد افسانه و افسانه عاشق
هر كس كه كند گوش دگر خواب ندارد
پهلوي من و تكيه خاكستر گلخن
ديوانه سر بستر سنجاب ندارد
سيل مژه ترسم كه تن از پاي در آرد
كاين سست بنا طاقت سيلاب ندارد
گر سجده كند پيش تو چندان عجبي نيست
وحشي كه جز ابروي تو محراب ندارد

غزل 128

تاب رخ او مهر جهانتاب ندارد
جز زلف کسی پیش رخش تاب ندارد
خواب آورد افسانه و افسانه‌ی عاشق
هر کس که کند گوش دگر خواب ندارد
پهلوی من و تکیه‌ی خاکستر گلخن
دیوانه سر بستر سنجاب ندارد
سیل مژه ترسم که تن از پای در آرد
کاین سست بنا طاقت سیلاب ندارد
گر سجده کند پیش تو چندان عجبی نیست
وحشی که جز ابروی تو محراب ندارد

غزل 129

هر چند ناز کردی ، نیازم زیاده شد
دردم فزود و سوز و گدازم زیاده شد
هر چند بیش کشت به ناز و کرشمه‌ام
رغبت به آن کرشمه و نازم زیاده شد
باز آمدی و شعله‌ی شوقم به جان زدی
کم گشته بود سوز تو بازم زیاده شد
درد تو کم نشد ز سفر بلکه سد الم
از رنج راه دور و درازم زیاده شد
وحشی به فکر چشم غزالی به هر غزل
انگیز طبع سحر طرازم زیاده شد