دیوان اشعارانوری

زلف تو از آن دم که دلم بربودست

از زیر کله روی به کس ننمودست

مانا به حکایت از لبت بشنودست

کز جمله‌ی عاشقان چشمت بودست

شاها به خدایی که ترا بگزیدست

گر ملک چو تو خدایگانی دیدست

الا تو که بودست که صد باره جهان

روزان بگرفتست و شبان بخشیدست

آن چهره که هرکه وصف او بشنیدست

بر چهره‌ی آفتاب و مه خندیدست

ماه نو عید دیده‌ام دوش بدو

بر ماه تمام کس مه نو دیدست

فرمان تو بر جهان قضای دگرست

کلک تو گره‌گشای بند قدرست

هر نامه که در نظم امور بشرست

توقیع برو ابوالمعالی عمرست

چون حسن تو رنج من به عالم سمرست

کارم چو سر زلف تو زیر و زبرست

دیدم ز غمت بسی جفاها لیکن

نادیدن تو ز هرچه دیدم بترست

در هر طرفی اگرچه یاری دگرست

واندر هر گوشه غمگساری دگرست

در سر ز غمت مرا خماری دگرست

معشوقه تویی و عشق کاری دگرست

دیدار تو در جهان جهانی دگرست

رخسار تو ماه آسمانی دگرست

گر جان بشود رواست اندر غم تو

ما را غم تو به نقد جانی دگرست

با رای تو صبح ملک بی‌گه خیزست

با عزم تو آب تیغ فتح آمیزست

چون خواجه توان گفت کسی را که به حکم

جمشید نشان و کیقباد انگیزست

دل در هوس شراب گلرنگ خوشست

با بربط و با نای و دف و چنگ خوشست

روزی ز کس فراخ نیکو نبود

روزی فراخم از در تنگ خوشست

آن چیست که مقصود جهانی آنست

آن طرفه که از جهانیان پنهانست

در دانش عقل و جان و تن حیرانست

آن به که چنان بود که بتوان دانست