mozhgan
03-28-2011, 06:28 AM
دیوان غزلیات
«آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است// با دوستان مروت، با دشمنان مدارا»
«آیین تقوا ما نیز دانیم// لیکن چه چاره,با بخت گمراه»
«از صدای سخن عشق نديدم خوش‌تر // يادگاری كه در اين گنبـد دوار بماند»
«از آن به دیر مغانم عزیز میدارند// که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست»
«بر در ميخانه رفتن كار يك‌رنگان بود// خودفروشان را به‌كوی می‌فروشان راه نيست»
«بشوی اوراق اگر هـم‌درس مايی// كه علم عشق در دفتر نباشد»
«به بانگ مطرب و ساقی اگر ننوشی می// علاج كی كنمت "آخرالدواء الكی"»
«به خُلق و لطف توان کرد صید اهل نظر// به بند و دام نگیرند مرغ دانا را»
«به كوی عشق منه بی‌دليل راه، قدم// كه من به‌خويش نمودم صد اهتمام نشد»
«به می‌پرستی از آن نقش خود بر آب زدم// که تا خراب کنم نقش خودپرستیدن»
«بی پير مرو تو در خرابات// هرچند سكندر زمانی»
«بی‌خار گل نباشد و بی‌نیش، نوش هم// تدبیر چیست؟ وضع جهان این‌چنین فتاد»
«پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت// آفرین بر نظر پاک خطا‌پوشش باد»
«پيوند عمر بسته به‌موئی است هوش دار// غم‌خوار خويش باش غم روزگار چيست؟»
«تو خود حجاب خودی حافظ، از میان برخیز// خوشا کسی که در این راه بی‌حجاب رود»
«حافظ! از باد خزان در چمن دهر مرنج// فکر معقول بفرما، گل بی‌خار کجاست؟»
«حسنت به‌اتفاق ملاحت جهان گرفت// آری به‌اتفاق، جهان می‌توان گرفت»
«در اين زمانه رفيقی كه خالی از خلل است// صراحی می ناب و سفينه غزل است»
«در بيابان گر به شوق كعبه خواهی زد قدم// سرزنش‌ها گر كند خار مغيلان غم‌مخور»
«در كوی ما شكسته‌دلی می‌خرند و بس// بازار خود‌فروشی از آن‌سوی ديگر است»
«دریغ و درد كه تا اين زمان ندانستم// كه كيميای سعادت رفيق بود، رفيق»
«دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند// گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند»
«زين سرزنش كه كرد تو را دوست حافظا// بيش از گليم خويش مگر پا كشيده‌ای؟»
«سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌كرد// آن‌چه خود داشت ز بيگانه تمنا می‌كرد»
«سخن به‌نزد سخندان ادا مكن حافظ// كه تحفه، كس دُر و گوهر به بحر و كان نبرد»
«سر و چشمی چنین زیبا,توگویی چشم ازو بردوز// برو کاین وعظ بی معنی مرا درسر نمیگیرد»
«شراب لعل می‌نوشم من از جام زمردگون// که زاهد افعی وقت است، می‌سازم به وی کورش»
«شوق لبت برد از یاد حافظ// درس شبانه,ورد سحرگاه»
«عاشق که شد یار به حالش نظر نکرد//ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست»
«فريب جهان قصهٔ روشن است// سحر تا چه زايد شب آبستن است»
«فلك به مردم نادان دهد زمام امور// تو اهل دانش و فضلی همين گناهت بس»
«قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند// ما که رندیم و گدا دیر مغان مارا بس»
«قطع اين مرحله بی‌هم‌رهی خضر مكن// ظلمات است بترس از خطر گمراهی»
«كه بيند خير از آن خرمن كه ننگ از خوشه‌چين دارد// بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است»
«محتسب خم شكست و من سر او// سن بالسن و الجروح قصاص»
«محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد// قصه ماست که در هر سر بازار بماند»
«من و انکار شراب؟ این چه حکایت باشد// غالبأ این‌قدرم عقل و کفایت باشد»
«من ترک عشق و شاهد و ساغر نمی کنم// من لاف عقل میزنم این کار کی کنم؟»
«من که شبها ره تقوا زده ام بادف وچنگ// این زمان سر به ره آرم چه حکایت باشد؟»
«نقد صوفی نه همین صافی بی‌غش باشد// ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد»
«مرا به كشتی باده درافكن ای ساقی// كه گفته‌اند نكوئی كن و در آب انداز»
«مرغ زیرک به در خانقه اکنون نپرد// که، نهادست به هر مجلس وعظی دامی»
«نه عمر نوح بماند نه ملك اسكندر// نزاع بر سر دنيای دون مكن درويش»
«ما شیخ و واعظ کمتر شناسیم// یا جام باده! یا قصه کوتاه!»
«نيك‌نامی خـواهی ای‌دل، بابدان صحبت مدار// خودپسندی جان من برهان نادانی بود»
«هر‌آن‌كسی كه در اين حلقه نيست زنده به عشق// بر او نمرده، به‌فتوای من نماز كنيد»
«هرگز نميرد آن‌كه دلش زنده شد به عشق// ثبت است بر جريده عالم دوام مـا»
«يارب مباد آن‌كه گدا معتبر شود// گر معتبر شود زخدا بی‌خبر شود»
«یا رب آن زاهد خودبین که بجز عیب ندید// دود آهیش در آیینه ادراک انداز»
«يارب اين نو‌دولتان را بر خر خودشان نشان// كاين همه ناز از غلام و اسب و استر می‌كنند»
«جای آن است که خون موج زند در دل لعل// زین تغابن که خزف می‌شکند بازاش»
«آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست// هرکجا هست خدایا به سلامت دارش»
«آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است// با دوستان مروت، با دشمنان مدارا»
«آیین تقوا ما نیز دانیم// لیکن چه چاره,با بخت گمراه»
«از صدای سخن عشق نديدم خوش‌تر // يادگاری كه در اين گنبـد دوار بماند»
«از آن به دیر مغانم عزیز میدارند// که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست»
«بر در ميخانه رفتن كار يك‌رنگان بود// خودفروشان را به‌كوی می‌فروشان راه نيست»
«بشوی اوراق اگر هـم‌درس مايی// كه علم عشق در دفتر نباشد»
«به بانگ مطرب و ساقی اگر ننوشی می// علاج كی كنمت "آخرالدواء الكی"»
«به خُلق و لطف توان کرد صید اهل نظر// به بند و دام نگیرند مرغ دانا را»
«به كوی عشق منه بی‌دليل راه، قدم// كه من به‌خويش نمودم صد اهتمام نشد»
«به می‌پرستی از آن نقش خود بر آب زدم// که تا خراب کنم نقش خودپرستیدن»
«بی پير مرو تو در خرابات// هرچند سكندر زمانی»
«بی‌خار گل نباشد و بی‌نیش، نوش هم// تدبیر چیست؟ وضع جهان این‌چنین فتاد»
«پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت// آفرین بر نظر پاک خطا‌پوشش باد»
«پيوند عمر بسته به‌موئی است هوش دار// غم‌خوار خويش باش غم روزگار چيست؟»
«تو خود حجاب خودی حافظ، از میان برخیز// خوشا کسی که در این راه بی‌حجاب رود»
«حافظ! از باد خزان در چمن دهر مرنج// فکر معقول بفرما، گل بی‌خار کجاست؟»
«حسنت به‌اتفاق ملاحت جهان گرفت// آری به‌اتفاق، جهان می‌توان گرفت»
«در اين زمانه رفيقی كه خالی از خلل است// صراحی می ناب و سفينه غزل است»
«در بيابان گر به شوق كعبه خواهی زد قدم// سرزنش‌ها گر كند خار مغيلان غم‌مخور»
«در كوی ما شكسته‌دلی می‌خرند و بس// بازار خود‌فروشی از آن‌سوی ديگر است»
«دریغ و درد كه تا اين زمان ندانستم// كه كيميای سعادت رفيق بود، رفيق»
«دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند// گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند»
«زين سرزنش كه كرد تو را دوست حافظا// بيش از گليم خويش مگر پا كشيده‌ای؟»
«سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌كرد// آن‌چه خود داشت ز بيگانه تمنا می‌كرد»
«سخن به‌نزد سخندان ادا مكن حافظ// كه تحفه، كس دُر و گوهر به بحر و كان نبرد»
«سر و چشمی چنین زیبا,توگویی چشم ازو بردوز// برو کاین وعظ بی معنی مرا درسر نمیگیرد»
«شراب لعل می‌نوشم من از جام زمردگون// که زاهد افعی وقت است، می‌سازم به وی کورش»
«شوق لبت برد از یاد حافظ// درس شبانه,ورد سحرگاه»
«عاشق که شد یار به حالش نظر نکرد//ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست»
«فريب جهان قصهٔ روشن است// سحر تا چه زايد شب آبستن است»
«فلك به مردم نادان دهد زمام امور// تو اهل دانش و فضلی همين گناهت بس»
«قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند// ما که رندیم و گدا دیر مغان مارا بس»
«قطع اين مرحله بی‌هم‌رهی خضر مكن// ظلمات است بترس از خطر گمراهی»
«كه بيند خير از آن خرمن كه ننگ از خوشه‌چين دارد// بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است»
«محتسب خم شكست و من سر او// سن بالسن و الجروح قصاص»
«محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد// قصه ماست که در هر سر بازار بماند»
«من و انکار شراب؟ این چه حکایت باشد// غالبأ این‌قدرم عقل و کفایت باشد»
«من ترک عشق و شاهد و ساغر نمی کنم// من لاف عقل میزنم این کار کی کنم؟»
«من که شبها ره تقوا زده ام بادف وچنگ// این زمان سر به ره آرم چه حکایت باشد؟»
«نقد صوفی نه همین صافی بی‌غش باشد// ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد»
«مرا به كشتی باده درافكن ای ساقی// كه گفته‌اند نكوئی كن و در آب انداز»
«مرغ زیرک به در خانقه اکنون نپرد// که، نهادست به هر مجلس وعظی دامی»
«نه عمر نوح بماند نه ملك اسكندر// نزاع بر سر دنيای دون مكن درويش»
«ما شیخ و واعظ کمتر شناسیم// یا جام باده! یا قصه کوتاه!»
«نيك‌نامی خـواهی ای‌دل، بابدان صحبت مدار// خودپسندی جان من برهان نادانی بود»
«هر‌آن‌كسی كه در اين حلقه نيست زنده به عشق// بر او نمرده، به‌فتوای من نماز كنيد»
«هرگز نميرد آن‌كه دلش زنده شد به عشق// ثبت است بر جريده عالم دوام مـا»
«يارب مباد آن‌كه گدا معتبر شود// گر معتبر شود زخدا بی‌خبر شود»
«یا رب آن زاهد خودبین که بجز عیب ندید// دود آهیش در آیینه ادراک انداز»
«يارب اين نو‌دولتان را بر خر خودشان نشان// كاين همه ناز از غلام و اسب و استر می‌كنند»
«جای آن است که خون موج زند در دل لعل// زین تغابن که خزف می‌شکند بازاش»
«آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست// هرکجا هست خدایا به سلامت دارش»