رمضان مبارک

[R A H A]

دری را گشوده اند به وسعت دامنه اجابت!
سفره ای را گسترده اند به بی کرانگی یک دعوت عاشقانه.

سلامی را منتظر نشسته اند به نیازمندی یک بنده؛
یک عبد ضعیف؛ یک عاشقِ مسکین؛ یک من و یک توِ محتاج!

رخصت داده اند به نجیبانه ترین نگاه معصومی
که پناهی جز این آستان غنی نیافته است!

رمضان، صفحه لاهوتی ملاقات است؛
صفحه ای که در دفتر زندگی بندگان، سالی، یک ماه گشوده می ماند.

صفحه ای که در متن آن، عطش بندگی حاکمیت دارد
و اوج پادشاهی را ساجدانه ترین استغاثه می داند.

رمضان، ماه بلوغ انسان در پیکره معرفت است و معرفت،
همان کلید مقدسی است که ورود به حریم رمضان را اذن می دهد.

[R A H A]

خوب تر از روزهای سبز بهشت



روزهای با تو بودن خوب است؛
خوب تر از روزهای سبز بهشت.

چقدر عطر آمدنت را دوست دارم!
در آستانه تو که می ایستم، خداوند را حس می کنم.

با تو می شود همه سرنوشت ها را عوض کرد.
من یقین دارم که شب های قدر تو، شب های رقم خوردن سرنوشتند.

وقتی که عطر تو را حس می کنم، دوست دارم زودتر برسی،
تا دوباره چشم انتظار افطارهایت بنشینم و نیمه های شب، به شوق سحر بیدار شوم.

چقدر صدای اذان، دل نشین تر می شود، وقتی که تو آمده باشی!
صدای ربنا را که می شنوم، بوی بهشت را احساس می کنم.

هر روز موقع افطار که می شود، گمان می کنم که در آستانه بهشت
ایستاده ام و دارم به کاینات فخر می فروشم.



عباس محمدی

[R A H A]

وقتی که می آیی...



با تو، خویشتن را از هر گناهی تطهیر می کنم.
با تو می توانم تا آسمان هفتم، بی درنگ پرواز کنم.

وقتی که می آیی، مرا به مهمانی خداوند می بری.
چه شوقی دارد مهمان خدا بودن!
چه شوقی دارد از پرنده ها سبکبال تر شدن!

تو، عطر باغ های بهشت را می دهی؛
عطر سفره های صمیمانه اهل بیت علیهم السلام را.

وقتی که می آیی، صدای مناجات علی علیه السلام را هم با خودت می آوری.
هر شب، نجوای غریبانه اش را می شنوم. بوی رفتنش را حس می کنم.

شب بیست و یکم، همه آبشارها، نامش را در اشک زمزمه خواهند کرد.
حس عجیبی دارم. دعا می کنم کاش این بار، دستان ابن ملجم بلرزند!
کاش این بار نتواند!

اما فرشته ها آمده اند تا برکت زمین را بر روی بوسه هایشان تشییع کنند.
این بار هم من و تو سیاه پوش می شویم.

[R A H A]

به استقبال ماه باید رفت






خداوند به زمینیان وعده ضیافتی باشکوه
در شب اول ماه رمضان را داده بود؛

اما هلال لاغر ماه، خود را پشت چادر پولک دار شب پنهان
می کرد و مردمان، بر پنجه پایشان قد می کشیدند
و در آسمان چشم می چرخاندند و ماه را نمی دیدند.

گروهی، از انتظار خسته شدند و میهمانی را
فراموش کردند و به خانه هایشان بازگشتند.

گروهی دیگر، چشم به راه ماه ماندند تا روز میهمانی معلوم شود.

اما گروه سوم تصمیم گرفتند زودتر از موعد میهمانی به پیشواز آن بروند...
آن شب ماه را در آسمان دلشان دیدند.





نزهت بادی

[R A H A]

رمضان نامی از نامهای خدا

رمضان اسمی از اسماء الهی می باشد و نباید آن را به تنهایی ذکر کرد مثلا ً بگوییم رمضان آمد یا رفت، بلکه باید گفت ماه رمضان آمد، یعنی ماه را باید به اسم اضافه نمود.
در این زمینه هشام بن سالم از حضرت امام محمد باقر (علیه السلام) نقل روایت می نماید و می گوید:
ما هشت نفر از رجال در محضر حضرت ابی جعفر امام باقر (علیه السلام) بودیم، پس سخن از رمضان به میان آوردیم.
امام علیه السلام فرمود: نگویید این است رمضان و نگویید رمضان رفت و یا آمد، زیرا رمضان نامی از اسماء الله است که نمی رود و نمی آید که شی ء زائل و نابود شدنی می رود و می آید، بلکه بگویید ماه رمضان، پس ماه را اضافه کنید در تلفظ به اسم، که اسم، اسم الله می باشد، و ماه رمضان ماهی است که قرآن در او نازل شده است و خداوند آن را «مثل» و «عید» قرار داده است همچنانکه پروردگار بزرگ، عیسی بن مریم (سلام الله علیه) را برای بنی اسرائیل مثل قرار داده است، و از حضرت علی بن ابی طالب (علیه السلام) روایت شده که حضرت فرمود: شما به راستی نمی دانید که رمضان چیست (و چه فضائلی در او نهفته است!)


واژه رمضان و معنای اصطلاحی آن
رمضان از مصدر «رمض» به مفهوم شدت گرما و تابش آفتاب بر رمل... معنا شده است.
انتخاب چنین واژه ای به راستی از دقت نظر و لطافت خاصی برخوردار است چرا که سخن از گداخته شدن است و شاید به تعبیری دگرگون شدن در زیر آفتاب گرم و سوزان نفس و تحمل ضربات بی امانش،
زیرا که رمضان ماه تحمل شدائد و عطش می باشد، عطشی ناشی از آفتاب سوزان یا گرمای شدید روزهای طولانی تابستان و عطش دیگر حاصل از نفس سرکشی که پیوسته می گدازد و سوزشش به راستی جبران ناپذیر است.
در مقایسه این دو سوزش، دقیقا ً رابطه عکس برقرار است، بدین مفهوم که نفس سرکش با چشیدن آب، تشنه تر می گردد وهرگز به یک جرعه بسنده نمی کند و پیوسته آدمی را در تلاش خستگی ناپذیر جهت ارضای تمایلات خود وا می دارد.

منابع :
1- بحار الانوار، جلد 96، ص 376، طبع اسلامیه
2- بحار الانوار، ج 96، ص 377، طبع اسلامیه
Scroll upScroll down

[R A H A]

امید و جرئت بندگی




یازده ماه را پشت سر نهاده ام تا به تو رسیده ام و اکنون جز
خار و خاشاک، در کوله بار ندارم تا سر از خجلت بردارم
و اذن دخول به حریم محبتت طلب کنم.

پشت دروازه های چشم تو می ایستم تا خریدار اشک ندامتم باشی
و جرئت بندگی را دیگر باره به من عطا کنی.

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو
یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

گفتم ای بخت بخفتی و خورشید دمید
گفت: با این همه از سابقه نومید مشو

[R A H A]

امام خمینی رحمت الله علیه :

من خوفِ این را دارم که در این ماه مبارک رمضان که ماه تهذیب نفس است
و همه را خدا به ضیافت خودش دعوت کرده است،
ما با صاحب خانه کاری بکنیم که عنایتش از ما برگردد.

(صحیفه نور ج19، ص12)

خدایا به ما رحم کن که با درک فیوضات این ماه
و برکات و رحمات تو که شامل حال عام و خاص می شود
توفیقبندگی خالصانه پیدا کنیم و مورد لطف تو قرار گیریم
و از عنایات بی کران تو محروم نشویم

آمین یا سمیع الدعاء

[R A H A]

سلام، ماه خدا!






بر بام های این همه فراوان، هلال نو رسیده، سوسو می زند
و صدای آسمان، در دل ها فراگیر می شود:

ای اهل زمین! ماه خدا فرا رسید.
همه برمی خیزند و پیراهن ها را از سکوت یک ساله می تکانند.

سجاده ها را از سر می گیرند...
قرآن ها، از نو متولد می شوند.
سفره ها رنگ دیگر می گیرند؛

رنگ بزم خداوندی؛ رنگ تبرک بی دریغ، رنگ مائده های آسمانی.
دل های وضو گرفته، نفس زنان، به درگاه رحمت می آیند:


خداوندا! تمام معبرها را در انتظار رسیدن رمضانِ تو،
آب و جارو کرده ایم.

شاهد باش که با آغوش شوق، در به رویش می گشاییم؛
پس سفره های دست هایمان را خالی نگذار.






سودابه مهیّجی

[R A H A]

اَلا اُخبِرُكُم بِشَى ءٍ اِن اَنتُم فَعَلتُموهُ تَباعَدَ الشَّيطانُ مِنـكُم كَما تَباعَدَ المَشرِقُ مِنَ المَغرِبِ؟ قالوا: بَلى، قالَ: اَلصَّومُ يُسَوِّدُ وَجهَهُ وَ الصَّدَقَةُ تَـكسِرُ ظَهرَهُ وَ الحُبُّ فِى اللّه وَ المُوازَرَةُ عَلَى العَمَلِ الصّالِحِ يَقطَعانِ دابِرَهُ وَ الستِغفارُ يَقطَعُ وَ تينَهُ ؛

پيامبر صلى لله عليه و آله فرمود :

آيا شما را از چيزى خبر ندهم كه اگر به آن عمل كنيد، شيطان از شما دور شود، چندان كه مشرق از مغرب دور است؟ عرض كردند: چرا. فرمودند: روزه روى شيطان را سياه مى كند، صدقه پشت او را مى شكند، دوست داشتن براى خدا و هميارى در كار نيك، ريشه او را مى كند و استغفار شاهرگش را مى زند.


ميراث حديث شيعه ، ج 2، ص 20، ح 18