ویندوز ۸ این فرصت را به تولیدکنندگان لپتاپ داد تا دوباره خلاقیت پیشه کنند و با معرفی مدل های لمسی که قبلا بی مصرف به حساب می آمدند٬ لپ تاپ های سنتی را از بند صفحه کلید و ترک پد رها سازند.
انواع مختلفی از کامپیوترهای لمسی قابل حمل معرفی شده و هر کدام ویژگی های مختص به خودشان را دارند. این تعدد ویژگی ها٬ مصرف کننده را سردرگم می کند. کدام نوع از لپ تاپ های لمسی بهتر هستند؟ مزایا و معایب طراحی های مختلف چیست؟ و دست آخر اینکه آیا داشتن صفحه لمسی٬ به هزینه بیشتر برای خرید لپ تاپ می ارزد؟
تبدیل شونده ها
تبدیل شونده ها چند سالی هست که کنار ما زندگی می کنند. منظور از تبدیل شونده٬ لپ تاپی است که لولای آن امکان چرخش تا ۳۶۰ درجه را می دهد. به عبارت دیگر می توان آن را در حالت استاندارد استفاده کرد٬ یا ۱۸۰ درجه باز کرد و کاملا روی میز خواباند٬ یا با کمی بیشتر چرخاندن از بخش اصلی لپ تاپ که صفحه کلید و قطعات را در خود جای داده به عنوان پایه استفاده کرد. و البته که با چرخش ۳۶۰ درجه٬ می توان به صورت تبلت هم آن را داشت.
نمونه های این نوع لپ تاپ زیاد هستند. لنوو ٬ThinkPad Twist دل ٬XPS 12 و لنوو Yoga (بالا) از جمله این لپ تاپ ها به شمار می روند که با لولاهای منحصر به فرد خود٬ شکل های مختلف استفاده را میسر می کنند.
لپ تاپ هایی که با چنین نوعی از طراحی ساخته می شوند٬ تقریبا از لپ تاپ های معمولی غیرقابل تشخیص هستند٬ البته وقتی به شکل استاندارد استفاده شوند. وزن شان نیز فرق چندانی با آنها ندارد. نمایشگر تبدیل شونده ها بین ۱۱.۶ تا ۱۳.۳ اینچ است٬ و برای استفاده روزانه مناسب هستند.
حجیم و تنومند بودن ایراد اصلی این نوع لپ تاپ ها است. بخش نمایشگر از بدنه اصلی جدا نمی شود و سخت افزار نیز با آنچه در یک اولترابوک یافت می شود٬ فرقی ندارد. بنابراین وزن این لپ تاپ ها معمولا بین ۱ تا ۲ کیلوگرم است. شاید این وزن به نظر زیاد نیاید٬ ولی وقتی بخواهید به شکل تبلت از آن استفاده کنید٬ حسابی فشار آن را روی مچ های خود حس خواهید کرد.
تبدیل شونده ها برای کسانی خوب هستند که بیشتر اوقات از دستگاه خود به شکل لپ تاپ استفاده می کنند٬ نه تبلت. پس اگر جداگانه تبلت دارید٬ یا اساسا زیاد با تبلت ارتباط برقرار نمی کنید٬ یک تبدیل شونده می تواند گزینه خوبی باشد.
البته تازگی ها گردن دارها هم به بازار معرفی شده اند: ایسر Aspire R7 و سامسونگ Ativ Q از این جمله اند ولی ایرادات این نوع جدید هم کم نیست که با اسلایدرها تقریبا مشابه است.
داک دار ها
داک دار ها مثل تصویر بالا هستند. یک داک که معمولا علاوه بر صفحه کلید٬ باتری اضافه و تعدادی پورت هم داخل آن هست٬ و بخش نمایشگر به طور کامل می تواند جدا شود و مثل یک تبلت ویندوزی مورد استفاده قرار بگیرد. دقیقا به همین خاطر٬ قطعات اصلی مثل پردازنده و حافظه داخلی داخل بخش تبلت -پشت نمایشگر- قرار دارند. بنابراین داک فقط یک وسیله جانبی برای تبلت است.
ایسوس Vivo Tab، اچ پی Envy x2 و لنوو ThinkPad Helix (بالا) از جمله داک دار ها هستند.
داک دارها در حالت لپ تاپ تا حدی نامتوازن هستند زیرا قطعات اصلی همه در پشت نمایشگر قرار گرفته اند که در نتیجه قسمت بالایی دستگاه سنگین می شود. معمولا نمایشگر چنین دستگاه هایی از ۱۲.۱ اینچ فراتر نمی رود (البته استثنا هم هست)٬ و این یعنی صفحه کلید کوچکتر و قدرت پردازشی کمتر. مسلما پردازنده Haswell می تواند داک دار ها را فوق العاده سریع تر و عمر باتری شان را هم طولانی تر کند٬ ولی سخت افزار سریع همیشه مساوی است با قیمت بالا. همچنان اکثر کاربرانی که به دنبال قدرت پردازشی بیشتر هستند٬ ترجیح خواهند داد از تبدیل شونده ها یا لپ تاپ های استاندارد استفاده کنند.
به عنوان تبلت٬ داک دار ها بهتر از سایر دستگاه های لمسی ویندوزی ظاهر می شوند. جدا کردن صفحه کلید مساوی است با کاهش وزن به حدود ۰.۵ تا ۱ کیلوگرم. این چندان فاصله ای با یک آیپد ۹.۷ اینچی یا نکسوس ۱۰ ندارد. بهترین بخش داستان داک دارها باتری اضافه در زیر صفحه کلید است که می تواند در بسیاری مواقع کمک حال تبلت شود.
اسلایدر ها
اسلایدرها را هم باید نوعی لپ تاپ به حساب آورد٬ شکل کلی آنها از این قرار است: نمایشگر از پشت بر روی صفحه کلید قرار دارد و به شکل لغزشی-چرخشی از روی آن بالا می رود٬ نمونه اش سونی Vaio Due 13 که چندی پیش معرفی شد.
لپ تاپ هایی که دارای این نوع طراحی اند معمولا سبک و باریک ساخته می شوند و نمایشگر آنها بین ۱۰.۱ تا ۱۳.۳ اینچ است. وزن آنها مشابه داک دار ها است ولی آن طبیعت خاص (یعنی قسمت بالایی سنگین) را ندارند. متاسفانه این قالب٬ سبکی و باریکی خود را با فدا کردن مواردی نظیر فضای صفحه کلید٬ و محل استراحت مچ (موقع تایپ) به دست آورده -چیزی که در گردن دارها هم دیده می شود- و حتی برخی از این لپ تاپ ها تاچ پد هم ندارند که برای کاربران خبر بدی است. اما خبر بدتر٬ عدم امکان تعیین زاویه نمایشگر است. اسلایدرها معمولا نمایشگر را در یک وضعیت قفل می کنند٬ زاویه ای غیرقابل تغییر.
استفاده از اسلایدرها در وضعیت تبلت به لطف بدنه باریک و وزن نسبتا کم٬ لذت بخش است. البته نمی شود مدل خاصی از این دستگاه ها را برای خرید پیشنهاد کرد. باید کمی بیشتر منتظر ماند و دید آیا اسلایدرها بالغ می شوند یا می میرند.
لپ تاپ های لمسی استاندارد
مصرف کنندگان مجبور به خرید طراحی های عحیب و غریب نیستند تا یک صفحه لمسی در اختیار بگیرند. گنجاندن صفحه لمسی در لپ تاپ های استاندارد کار سختی نیست و اینتل نیز آن را برای اولترابوک های نسل ۴ اجباری کرده. این نوع محصولات به سرعت دارند جلو می روند و سخت نیست روزی را تصور کردن٬ که همه لپ تاپ ها صفحه لمسی داشته باشند.
دستگاه هایی مثل ایسوس VivoBook S550 (بالا)٬ همیشه مثل لپ تاپ کار خواهند کرد. نمایشگر لمسی می تواند فقط به مانند یک تاچ پد بزرگ عمل کند. جلو بردن دست برای استفاده از آن ایده آل نیست٬ ولی می تواند برای انجام سریع برخی کارها مثل تغییر تنظیمات یا توقف و شروع موسیقی و ویدیو مناسب باشد.
قیمت لپ تاپ های لمسی زمانی خیلی بالا بود ولی حالا می توان در محدوده ۴۵۰ دلار هم آنها را یافت. البته صفحه لمسی یک ویژگی مهم نیست٬ بیشتر کاربران به ندرت به آن نیاز پیدا می کنند.
جمع بندی: کدام بهتر است؟
حالا که با انواع مختلف لپ تاپ های لمسی مجهز به ویندوز ۸ آشنا شدید٬ شاید هنوز بپرسید: «کدام یک مناسب من است؟» نکاتی را قبلا گفتیم و در اینجا هم پیشنهاداتی داریم.
تبدیل شونده ها برای مصرف کننده ای که می خواهد یک دستگاه همه کاره داشته باشد گزینه ایده آل هستند. بله در وضعیت تبلت٬ استفاده از آنها لذت بخش نیست٬ ولی فقط در صورتی که بخواهید دستگاه را با دست نگه دارید. وگرنه انواع میزهای لپ تاپ یا حتی بالشت ها (!) می توانند در سایر وضعیت ها کمک تان کنند تا این بار را از دست بر گیرید.
اگر فکر می کنید بیشتر در وضعیت تبلت از دستگاه استفاده می کنید نه لپ تاپ٬ داک دارها گزینه بهتری هستند. بخش تبلت شان به خوبی آیپد و تبلت های اندرویدی است و وقتی هم به داک وصل باشند٬ مزایای عمر باتری بهتر و صفحه کلید فیزیکی نمایان می شود. در این بین گردن دارها را چندان توصیه نمی کنیم.
اسلایدرها را هم توصیه نمی کنیم. اندازه کوچک و گرایش به حذف محل استراحت مچ ها حین کار با صفحه کلید٬ آنها را به گزینه های مناسبی برای استفاده به عنوان لپ تاپ تبدیل نکرده٬ در عین حال به سبکی داک دار ها هم نیستند. این قالب انتخابی تولیدکنندگان٬ برای همه خوب کار نمی کند.
لپ تاپ های سنتی با صفحه لمسی٬ نه توصیه می شوند و نه رد. بدون لولای چرخشی که قابلیت تبدیل شوندگی را به یک لپ تاپ می دهد٬ تقریبا نمایشگر لمسی کاربرد چندانی ندارد٬ ولی کاهش قیمت این خانواده٬ حساسیت نسبت به خریدشان را هم کم کرده. خوب یا بد٬ تا یکی دو سال دیگر نمایشگر لمسی بدل به جزئی از همه لپ تاپ های ویندوزی خواهد شد.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)