مدير باز نشسته
در دل بایر من، ای پروردگار من! روزها و روزهاست که بارانی فرو نباریده است. افق درنده سان برهنه است، نه پوشش نازکی از ابر لطیف، نه نشانه مبهمی از بارش خنک کننده دوردست ها. توفان خروشنده ات را فرو فرست، تاریک و انباشته از مرگ، اگر مشیت تو چنین است با تازیانه های نور، آسمان را از جای برَ کَن، از سویی به سوی دیگر. امّا باز پس خوان، ای پروردگارم! باز پس خوان این لهیب خاموش گستره را، که آرام و مشتاق و شقاوت بار، قلب را با نا امیدیِ شوم خویش می سوزاند .
مدير باز نشسته
با درودی بر آستان تو، ای پروردگار من! اجازه فرما که همه احساس من از قلبم بیرون تراود و بر پای تو با این جهان تماس حاصل کند. چونان ابر باران زای تابستان که با بار سنگین رگبارهای ناافشانده اش در سطح پایین آویخته باشد، اجازه فرما همه هستی من بر در سرای تو، برای ابراز درودی بر آستان تو، سر تعظیم فرود آورد.
اجازه فرما همه ترانه های من در مسیرهای گوناگون به جریانی واحد مبدل گردد و به سوی دریای سکوت، به امید دوری بر آستان تو روان شود. همچون انبوهی از دُرنای دور از خانمان که روزان و شبان به سوی آشیانه های کوهستانی خویش باز می گردند، اجازه فرما همه جان من، به نشانه درودی بر آستان تو، سفر خود را به سرای جاودانی آغاز کند.
مدير باز نشسته
دل را سجاده ی نیایش میکنم و
به سوی آستان دوست پرواز میکنم چه بگویم جز، الهی العفو...؟
مدير باز نشسته
بخشش ، نگهبان آرزوهاست
مدير باز نشسته
کناره گیری از دوست بی وفا ،عوض خیانت اوست
مدير باز نشسته
مشورت(راهیابی) و خود پیروزی است
مدير باز نشسته
صبر با سختی ها نبرد می کند و بر آنها پیروز می گردد
مدير باز نشسته
بی تابی یاور روزگار است و انسان را زودتر پیر می کند
مدير باز نشسته
مهربانی ، خویشاوندی است که به چنگ آمده است
مدير باز نشسته
روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود
به کجا می روم آ خر ننمایی وطنم
مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بودست مراد وی از این ساختنم
جان که از عالم علویست یقین میدانم
رخت خود باز بر آنم که در آنجا فکنم
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم
خنک آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
به هوای سر کویش پرو بالی بزنم
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)