رم (Rome)

[Sara12]

رم پایتخت ایتالیا و مرکز استان لاتزیو (لاتیوم) است که رود تیبر (Tevere توره تلفظ ایتالیایی) از میان آن میگذرد. این شهر در میانه کشور و کنار دریای مدیترانه قرار دارد. واتیکان که کوچکترین کشور جهان محسوب میشود در داخل شهر رم محصور شده است.
برای قرنها رم شهر جاویدان نامیده میشد، زیرا یکی از بزرگترین شهرهای تمدن غرب و پایتخت امپراطوری روم بود. به عنوان مرکز جهانی کلیسای کاتولیک از سال 1871 این شهر به عنوان پایتخت ایتالیا برگزیده شد. این شهر یکی از شهرهای مهم اروپا نیز محسوب میشود.
در عکس زیر رودخانه تیبر را مشاهده میکنید. میدان سن پیترو (Piazza San Pietro) که یکی از نقاط دیدنی رم است در زمینه عکس مشاهده میشود.

در حقیقت پس از جنگ جهانی دوم بود که رم مانند شهرهای میلان و ناپل به مرکز اقتصادی تبدیل شد. عمده فعالیتهای اقتصادی در رم به دو بخش کارهای دولتی و توریسم تقسیم میشود و اغلب مردم شهر در این دو زمینه مشغول کار هستند. توریسم باعث رونق صنایع زیادی در این شهر شده است از جمله پارچه بافی، صنایع چاپ، لباسهای مدل بالا، صنایع غذایی، دارویی، ماشین سازی و صنایع فلزی. صنعت فیلمسازی نیز صنعت مهمی به شمار میآید. رم نقطه مرکزی راه آهن کشور به شمار میآید و توسط اتوبانه و آزادراهها به نقاط دیگر کشور متصل میشود. فرودگاه لئونارد داوینچی رم یکی از شلوغترین فرودگاههای اروپا است.

رم شهری باستانی است که در 753 سال قبل از میلا مسیح بوجود آمده و آثار باستانی زیادی را در خود جای داده است و اکثر ساختمانها ، میدانها و مجسمه های آن یادگار دورانهای قدیم هستند که معرفی هریک از این آثار نیازمند بحثی مستقل است. آمفی تئاتر کولوزیم را قبلا معرفی کرده بودیم، در ادامه چند عکس از نقاط دیدنی این شهر را مشاهده میکنید.

عکس فوق میدان اسپانیا (Piazza di Spagna) را نشان میدهد که توریستها روی پله های اسپانیایی که در قرن 18 ساخته شده کنار هم جمع شده اند و بالای عکس نیز کلیسای ترینیتا دی مونتی (Trinità dei Monti) را مشاهده میکنید که متعلق به قرن 15 است.

طاق کنستانتین که در سال 5-312 به یادبود پیروزی بزرگ کنستانتین پادشاه امپراتوری رم ساخته شد.

تصویر : نمایی دیگر از میدان سن پیترو در واتیکان
کولوزیم (Colosseum)

بزرگترین آمفی تئاتر و ورزشگاه روم باستان که دستور ساخت آن را وسپاسیان(Vespasian) امپراتور روم در سال 70 میلادی صادر کرد. در این استادیوم وسیع، تماشاگران رومی میتوانستند، گلادیاتورها و حیوانات وحشی را که تا سرحد مرگ باهم مبارزه میکردند را تماشا کنند.

ساختمان بیضی شکل آن با ابعاد 189 در 156 متر، در طی 10 سال ساخته شد و قادر بود 50000 تماشاچی را در خود جای دهد و بوسیله سایبان کرباسی بزرگی آنها را از معرض تابش آفتاب محفوظ نگه دارد.
جایگاه پلکانی شکل تماشا چیان بر روی تعداد زیادی طاق از جنس بتون اختراع شده توسط رومیان قرار داشت و برای اینکه روی سطح آن خوب صاف و محکم شود، از آجر و سنگ نیز استفاده کردند.
در محیط داخلی ورزشگاه، میدان یا جایی که مبارزات در آن انجام میشد، قرار داشت. کف چوبی آن بوسیله ماسه پوشیده شده بود تا خونهای ریخته شده را جذب کند. برای برگزاری مسابقات دریایی پهلوانی، میدان را پر از آب میکردند.
در زیرزمین مجموعه ای از اطاقها، قفسها و راهروها وجود داشت. گلادیاتورها و حیوانات قبل از ورود به میدان، در آنجا نگهداری میشدند. بالابرهایی که قفسهای دربسته حیوانات را به بالا و داخل میدان منتقل میکردند، بوسیله قرقره کار میکردند.
در حال حاضر تنها یک سوم از بنای این ساختمان باقی مانده است و آخرین مبارزه انجام شده درآن به سال 523 بعد از میلاد بازمیگردد.
پانتئون( Pantheon)

پانتئون، معبدي است ساخته شده براي خدايان. پانتئون رم يکي از ساختمانهاي بزرگ رم باستان است که به بهترين وجه حفظ شده و يکي از پر اهميت ترين ساختمانها در تاريخ معماري است.

تصویر : نمای خارجی معبد پانتئون
شکل ظاهري اين ساختمان، استوانه بزرگ هشت تکه اي است، همراه با گنبدي عظيم بر بالاي آن و يک ورودي مسقف چهار گوش با يک سري ستون.
قطر گنبد بزرگ 43 متر است و روشنايي ساختمان از طريق روزنه گردی در مرکز گنبد که اکولوس (Oculus) ناميده ميشود، تامين مي گردد.
پانتئون بين سالهاي 118 تا 128 ميلادي توسط هادريان( (Hadrianامپراطور رم به جاي معبد کوچکي که توسط دولت مردي به نام مارکوس ويپسانيوس آگريپا (Marcus Vipsanius Agrippa) در 27 سال قبل از ميلاد ساخته شده بود، بنا گرديد. براي نگهداري چنين گنبد بزرگي از ديوارهاي توخالي به قطر 6 متر استفاده شده که در هشت تکه بدنه گرد معبد را شکل داده است.
پانتئون لغتي کلی است که به ساختمانهايي که به عنوان مقبره يا يادبود شخصيتهاي بزرگ يک کشور ساخته ميشود، نيز اطلاق ميشود. معروفترين مثال در اين زمينه کليساي سنت ژنو( (Sainte Geneviève پاريس است که در سال 1764 توسط ژاک جرمين (Jacques Germain) به سبک کلاسيک فرانسوي ساخته شد، اما بعدها که به عنوان معبد يادبود بزرگان فرانسه استفاده شد، به پانتئون تغييرنام داد.
ميلان (Milan)

ميلان (با تلفظ ايتاليايي ميلانو و نام باستاني مديولانيوم) شهري در شمال ايتاليا، مركز ناحيه لمباردي (لمبارديا). دومين شهر بزرگ ايتاليا از نظر جمعيت پس از رم. شهري تجاري، اقتصادي و مركز توليدكنندگان و همچنين زادگاه روشنفكران و هنرمندان بزرگ ايتاليا.
ميلان شهر مدرني است و توسط صنايع حاشيه ايي احاطه شده است. اين شهر داراي ساختمانهاي بلند مسكوني، ادراي، تجاري و صنعتي زيادي است. مترو اين شهر در سال 1964 راه اندازي گرديد. ميدان اصلي شهر پياتزا دل دومو (Piazza del Duomo) نام دارد كه به دومو يا كليساي جامع ختم ميشود، كه ساختماني از مرمر سفيد با سبك گوتيك است كه در سال 1386 ميلادي پايه گذاري شده و درسال 1965 تكميل گرديده است.

كليساي جامع ميلان يكي از بزرگترين كليساهاي جهان است، كه در سال 1386 بناي آن شروع شد و برجسته كاري روي درها در سال 1965 به پايان رسيد. در درون اين كليسا كارهاي هنري فراواني وجود دارد و مقدس ترين اثر باستاني ميخي است كه گفته ميشود از صليب مسيح به جاي مانده است.
در جنوب غربي اين ميدان قصر سلطنتي سنت آمبروجو (Sant'Ambrogio) قراردارد كه كليساي قرن پانزده سانتا ماريا دله گراتزيه (Santa Maria delle Grazie) در كنار آن واقع شده است.
در مجاورت اين كليسا نيز صومعه دومينيكن كه در سالن غذاخوري آن تابلوي معروف شام آخر اثر لئوناردو داوينچي نقاشي شده قرار دارد.
پلازو دي بررا (Palazzo di Brera) از مراكز فرهنگي قرن هفده ميلان است و شامل هنرهاي زيبا، يك كتابخانه و يك گالري هنري است. پلازو دلامبروسيانا (Palazzo dell'Ambrosiana) شامل كتابخانه آمبروسيانا ميباشد كه در سال 1609 تاسيس شده و ميتوان آن را اولين كتابخانه عمومي در اروپا به شمار آورد.
ميلان همچنين داراي موزهاي عالي هنري، رويدادهاي تاريخي و تاريخ طبيعي، انستيتو مطالعه سياست بين الملل، سالن اپراي تئاترو آلا اسكالا (Teatro alla Scala) با شهرتي جهاني، هنرستانهاي موسيقي قابل توجه و چندين دانشگاه ميباشد.

تصویر : گالري ويتوريو امانوئل دوم (Vittorio Emanuele II)
اين گالري بزرگ بازار سرپوشيده ميلا ن است كه با شيشه مسقف شده است. و در آن مغازه ها، رستورانها و كافه ها قرار دارد. اين گالري توسط جوزفه منجوني طراحي شد كه درست يك روز قبل از افتتاح در سال 1878 از سقف سقوط کرد و كشته شد.
ميلان مركز توليد مواد شيميايي و پارچه است. از توليدات مهم ديگر اين شهر ميتوان به هواپيما، اتومبيل، مواد خوراكي، لباس، شيشه، چرم، كالاهاي پلاستيك، ماشين سازي، دارو و پلاستيك اشاره كرد.
ميلان همچنين صنعت بزرگي در ضمينه نشر كتاب و آثار موسيقي دارد، بانكهاي زياد و بورس سهام اصلي ايتاليا. يك نمايشگاه بين المللي تجاري ساليانه در ماه آوريل برگزار مي شود.

[Sara12]

ایتالیا کشوری در جنوب اروپا است. این کشور از شبه جزیره ایتالیا و دو جزیره سیسیل و ساردنی در دریای مدیترانه تشکیل شده است.
جزایر مهم ایتالیا ساردین ( Sardegna)

ساردین با تلفظ ایتالیایی ساردینیا، جزیره ای است در غرب ایتالیا و دریای مدیترانه. این جزیره همراه با جزایر کوچک اطراف ناحیه ساردینا را تشکیل میدهد. ساردین پس از سیسیل بزرگترین جزیره مدیترانه به شمار میآید. طول آن 270 و عرض آن 120 کیلومتر میباشد. این جزیره کوهستانی است و بلندترین نقطه آن در مونتی دل جنارینتو (Monti del Gennargentu) 1834 متر ارتفاع دارد.
مناسبترین نقطه برای زراعت کامپیدانو (Campidano) در جنوب غربی جزیره است. دامداری و کشاورزی از مشاغل عمده هستند و پرورش زیتون، انگور و تنباکو رایج است.
صنایع مهم دیگر ساردین، ماهیگیری و استخراج معدن سرب، روی، مس و نمک است. کالیاری (Cagliari)، نورو (Nuoro)، ساساری(Sassari) از شهرهای بزرگ این جزیره هستند. بندر باستانى اوستیا (Ostia) مربوط به دوران سلطنت آنکوس ماریوس (640-617 قبل از میلاد). اوستیا بندر حمل ونقل گندم سیسیل و ساردین و همچنین پایگاه دریایی رم بود که در قرن نهم ویران شد اما در قرون وسطی دوباره احیا شد. آثار خوب بجای مانده، اینجا را به محل مهم تاریخی تبدیل کرده است.

تصویر : نمایی از جزیره ساردین
سیسیل (Sicily)

[Sara12]

سيسيل با تلفظ ايتاليايى سيچيليا، بزرگترين جزيره در درياى مديترانه است که در جنوب ایتالیا واقع شده و توسط تنگه مسینا (Messina) از سرزمين اصلي ايتاليا جدا شده. جزيره تقريباً سه گوشه است و با جزاير كوچك مجاور يكی از ناحيه هاي ايتاليا را تشكيل داده است. وسعت ناحيه سيسيل، 25707 كيلومتر متربع و جمعيت آن در سال 2002حدود 5 ميليون نفر بوده است.
ارتفاع فلات سيسيل 150 تا 500 متر بالاى سطح دريا ميباشد. در افق شمالي سلسله كوههاي نبرودي (Nebrodi) و مادونيه (Madonie) با چندين قله مشخص از قبيل آتشفشان مانت اتنا (Mount Etna) با ارتفاع 3323 متر در شرق و مونته سن جوليانو (Mounte san giuliano) با ارتفاع 750 متر در شمال غربي، قرار دارندد.
شيبهاي كم كوهستان عموماً پوشيده از درختهاى پرتقال و زيتون و بيشتر فلات نیز پوشيده از مزارع گندم است. كاتانيا (Catania) وسيعترين جلگه جزيره است كه كوه اتنا (Etna) در آن سربراورده است. اين ناحيه زلزله خيز ميباشد. زلزله سال 1908 جان حداقل 84000 نفر را در شهر مسينا ((Messina) و روستاهاي نزديك گرفت.
سيسيل همواره با خشكسالى مواجه است. باد گرم ظالمانه اي كه از آفريقاى شمالى به جزيره ميوزد، مردم جزيره را آسوده نميگذارد. فصل بارانى، كه در اواخر پاييز و زمستانى اتفاق ميافتد، باعث ميشود كه اين خشكى عمومى كمي بهبود يابد. استفاده از متدهاي قديمي براي كشاورزى، آبيارى كم و طبيعت خشك سرزمين باعث شده كه سيسيل نتواند در زمينه كشاورزي چندان پيشرفتي داشته باشد.
در مناطق بلند كوهستاني ميتوان درختهاي سرو را پيدا كرد. روى شيبهاى پايين تر درختان چوب سرخ جنگلي رشد ميكنند. درختان چنار در امتداد رودخانه هاي شرق، و در زمين هاى هموار ، جايى كه گندم كشت ميشوند درختان بلوط همراه با درختان زيتون، و كاج ديده ميشوند. به غير از چند نوع اندك، حيوانات وحشي سيسيل اغلب غير بومي هستند.

تصویر: نمایی از جزیره سیسیل
سيسيل منبع اصلى گوگرد جهان است. مواد معدنى ديگرازقبيل سنگ نمك و قير نيز وجود دارندد. صنعت پتروشيمى هم در اقتصاد جزيره نقش دارد و بيشتر وابسته به توليد در شرق سيسيل است بخصوص در كاتانيا، سيرا كوسه، راگوسا و گلا.
زراعت هنوز شغل عمده سيسيليهاست. و گندم مهم ترين محصول است که در املاک بزرگ کشت میشود، در املاك كوچك به طور عمده به پرورش انگور، بادام، زيتون، پرتقال، ليمو، لوبيا و سماق كه در دباغى و رنگرزي به كارميرود پرداخته ميشود.
شيلات (ماهى تن اقيانوسى، ساردين، مرجان و اسفنج) نيز گسترده است. يك چهارم ماهيگيران ايتاليا از سيسيل سفر خود را آغاز ميكنند. مشاغل ديگري نيز وجود دارد از قبيل توليد شراب و روغن زيتون، كنسرو كردن ميوه و سبزيجات و ساخت اسيدسيتريك.
در شهرهاى بزرگتر نيز شيشه كاري و فلز كاري رايج است. در نهايت توريسم نيز صنعت اقتصادي بزرگي محسوب ميشود. بازديد كنندگان زيادي براي ديدن اماكني مانند كليساى جامع و خرابه هاى يونانى و محل هاى ديگر به جزيره مسافرت ميكنند.
جزیره سیسیل دارای آثار باستانی بسیاری است که اغلب از قرون 12 و 13 به یادگار مانده اند.
پالرمو مهمترین شهر و بندراین جزیره میباشد که قبلا آن را معرفی کرده بودیم، در فرصتهای آینده با معرفی بعضی از دیگر شهرهای این جزیره بیشتر به نقاط دیدنی و آثار باستانی آن خواهیم پرداخت.
جزیره کاپری (Capri )

این جزیره در جنوب ایتالیا در ورودی خلیج ناپل و نزدیک شهر ناپل واقع شده است. این جزیره دارای شش کیلومتر طول و حداکثر دو ونیم کیلومتر عرض است. ارتفاع صخره های آهکی آن به 275 متر میرسد و ارتفاع ترین نقطه جزیره از سطح دریا 586 متر است .
شهر کاپری با ارتفاع 136 متر مقر اسقف است، که رفت و آمد به این شهر توسط قایق یا کشتی های بخار از شهر ناپل انجام میگیرد. 784 پله از شهر تا آناکاپری (Anacapri) در دل صخره ها کنده شده است. در غرب شهر غار آبی (Grotta Azzurra ) واقع شده که غار بزرگی است که ورودی آن از دریا بیش از یک متر ارتفاع ندارد، اما داخل آن بسیار باشکوه است. تنها هنگام آرام بودن دریا ورود به این غار با قایقهای کوچک عملی است. این غار بیضی شکل ارتفاعی معادل 12 متر دارد. طول آن 50 متر و بزرگترین عرض آن نیز 30 متر است. عمق آب در داخل غار 15 متر می باشد.
استالاکتیکها از سقف و اطراف آویزان هستند. نور منعکس شده از آب دریا غار را به رنگ آبی درآورده است.
کاپری دارای آثار باستانی زیادی متعلق به ماقبل تاریخ و امپراطوری رم است، از جمله خرابه های 12 ویلای ساخته شده توسط امپراطور تیبریوس (Tiberius) که ده سال در کاپری حکومت کرده بود. با اینکه چشمه و رودخانه ای در کاپری وجود ندارد اما بارندگی زیاد باعث حاصلخیزی آن شده است و آن به مرکز تولید روغن زیتون، شراب و میوه تبدیل کرده است. صنعت توریسم اصلی ترین منبع درآمد جزیره نشینان است. طبق آمار سال 1990 در این جزیره 10 کیلومتر مربعی 7400 نفر ساکن هستند.

تصویر : نمایی از کاپری

[Sara12]

مطالب خواندنی در مورد ایتالیا ه علت مهاجرت گسترده ايتاليايها در اواخر قرن نوزده و اوايل قرن بيستم، زبون ايتاليايي به طور وسیعی تو آمريکا رايج شد، علي الخصوص تو شهرهايي مثل سانفرانسيسکو و نيواورلئان.
حدود 26 ميليون آمريکايي هستند که ريشه ايتاليايي دارن و زبون ايتاليايي بين زبوناي رايج خارجي تو آمريکا، رتبه پنجم رو داره. همونطور که ميدونيد اسم آمريکا از روي اسم آمريگو وسپوچي (Amerigo Vespucci)، جهانگرد و کاشف ايتاليايي انتخاب شده و ماه اکتبر هر سال تو آمريکا به عنوان ماه ايتالياييها شناخته ميشه ....

Amerigo Vespucci

اما، هيچ ميدونستيد زماني صحبت کردن به زبون ايتاليايي تو آمريکا جرم محسوب ميشده؟!

شب هفت دسامبر 1941، بعد از بمباران بندر پرل هاربور (Pearl Harbor)، ماموران دولتي همه جا پر کردن که ايتاليايها تو اين موضوع نقش داشتن. پس از مدت کوتاهي آمريکا به آلمان، ايتاليا و ژاپن اعلان جنگ کرد و ايتاليايهاي زيادي همراه با ژاپنيها و آلمانيها دستگير شد



اونا اغلب کساني بودن که يا هنوز ايتاليايي صحبت ميکردن، يا برگه تابعيت نداشتن و يا از طرفداراي بنيتو موسوليني بودن.
مدرسه هاي ايتاليايي زيادي تو سان فرانسيسکو تعطيل شد، چون اغلب معلمين اونا دستگير شده بودن. بسياري از ايتاليايي – آمريکاييها تحت نظارت شديد قرار گرفتند و بيشتر از دو سال، حدود 250 نفر تو اردوگاههاي نظامي مونتانا، اوکلاهاما، تنسي و تگزاس اسير موندن.
اين دستگيريها باعث از هم پاشيده شدن خانواده هاي زيادي شد. بسياري از اونا مجبور شدن خونه هاشونو تخليه کنن يا کارشونو از دست بدن. خيليهاشون مجبور شدن بيشتر از 15 ماه تو اردوگاههايي زندگي کنن که از خونه هاي اصليشون خيلي فاصله داشت.
تو کلوپها و مغازه ها و کلا تمام اماکن عمومي، اعلاميه اي نصب شد که کسي ايتاليايي صحبت نکنه. دولت همه جا پوسترهايي زده بود که ميگفت: " به زبون دشمن حرف نزنيد، آمريکايي صحبت کنيد! "
تو اين اعلاميه که کاريکاتور رهبران اون موقع آلمان، ژاپن و ايتاليا کشيده شده بود، اين زبونا به عنوان زبون دشمن معرفي شده و از مردم خواسته شده بود که به اين زبونا صحبت نکنن!
با وجود تمام فشارهاي دولت آمريکا تو جنگ جهاني دوم، امروزه بچه هايي که اصالتشون ايتالياييه، هنوز اسمهاي ايتاليايي دارن و با رسم و رسوم ايتاليايي پرورش پيدا ميکنن. هنوزهم بيشتر ايتاليايي - آمريکايي ها، ايتاليايي صحبت ميکنن و زبون ايتاليايي تو اغلب اجتماعات آمريکايي شنيده ميشه. امروزه علاقه به زبون و فرهنگ ايتاليايي، تو آمريکا افزايش پيدا کرده و جوناي ايتاليايي – آمريکايي بیش از پیش علاقمند شدن که زبون اجدادشونو بهتر ياد بگيرن .

[Sara12]

نام خانوادگي در ايتاليا

اسم خانوادگي ايتالياييها رو ميشه به چهار گروه عمده تقسيم کرد:

- گرفته شده از اسم پدر، مثل پيترو دي آلبرتو (Pietro Di Alberto) يعني پيترو پسر آلبرتو

- گرفته شده از شغل و پيشه، يعني اسمايي که بر اساس شغل طرف انتخاب شدن. مثلا جوواني کنتادينو (Giovanni Contadino) به معني جوواني کشاورز

- اسامي توصيفي، هم اسمهايي هستند که از صفت اشخاص گرفته شدن، مثل فرانچسکو باسسو (Francesco Basso) يعني فرانچسکو قد کوتاه

- اسامي منطقه اي، اين اسمها هم براساس منطقه يا شهري که فرد توش زندگي ميکنه يا ميکرده، ساخته شدن. مثلا ماريا رومانو (Maria Romano) مارياي رومي

گذشته از اين تقسيم بنديها، طرز تلفظ اين اسمها تو مناطق مختلف فرق ميکنه. مثلا ريسسو و روسسو (Risso e Russo) جفتشون به يه معني هستند، اما اوليه تو شمال ايتاليا معموله در حالي که دومي ريشه تو جنوب ايتاليا داره.
هرچند اين موضوع کلي نيست اما بهتره بدونيد اسم فاميلهايي که با o تموم ميشه معمولا مال جنوب هستن، اما اونايي که به i ختم ميشن، اغلب شماليند .

پيشوندها و پسوندها

خيلي از اسامي خانوادگي ايتاليايي اساسا ريشه يکساني دارن اما با پيشوندها و پسوندهاي مختلفي ترکيب ميشن و معنيشون تغيير ميکنه. مثلا اغلب ايتالياييها براي اينکه اسمها خودمونيتر و باصطلاح عاطفي تر و عزيزتر بشه، پسوندهايي به اونا اضافه ميکنن که اونا رو کوچيک ميکنه. مثلا اسمهاي زيادي پيدا ميکنيد که ته اشون -ini, -ino, -etti, -etto, -ello و -illoاضافه شده و معني اسمو کوچيک ميکنه.

البته کم نيستند افرادي که از پسوندهايي مثل -accio استفاده ميکنند که معني اسمها رو بزرگ (البته بعضي وقتها به معني بد و کثيف) ميکنه. اسمهايي هم که پسوند –ucci دارن از همين دسته اند، به معني " زاده " يا از نسل فلان ...

di يکي از پيشوندهاييه که به اسم فاميل اضافه ميشه و معني " از " رو ميده يا نشون ميده که از اسم پدر مشتق شده. مثلا di Benedetto يعني پسر بندت تو، يا di Giovanni پسر جوواني.

اين پيشوند همراه با da واسه نسبت دادن محل زندگي هم بکار ميره. مثلا اسم خانوادگي داوينچي (da Vinci) يعني کسي که اهل وينچي هست.

گذشته از اين دو پيشوند دوتا پيشوند ديگه هم هست که واسه جدا کردن دوتا اسم استفاده ميشه. "la" و "lo" .

مثلا Giovanni la Fabro، مثل دو اسميهاي فارسي عليرضا و ...، اگه اسم دوم اسم فاميل باشه از lo استفاده ميشه. مثلا ممکنه نام خانوادگي کسي " گرکو " باشه که در اين حالت به صورت lo Greco نوشته ميشه.

تو بعضي از مناطق که، اسم و فاميلهاي مشابه هم زياده، معمولا با يه کلمه و صفت اضافه، طرف رو معرفي ميکنن و واسه اينکار قبل از اون يکي از کلمه هاي detto, vulgo يا dit ميذارن.

تو ايتاليا اسامي خانوادگي عجيبي هم رايج شده. چيزايي مثل Cavalli, Gatti و Agnelli يعني اسم حيونا ( اسب، گربه و بره). يا اسمهاي رنگي مثل Neri, Bianchi و Rossi (سياه، سفيد و قرمز)

گذشته از اين موارد، براي آشنايي بيشتر، در ادامه من بيست اسم خانوادگي رو که به ترتيب رايجترين اسامي تو ايتاليا هستند رو براتون مينويسم :

Rossi Russo Ferrari Esposito Bianchi Romano Colombo Ricci Marino Greco

Bruno Gallo Conti De Luca Giordano Mancini Rizzo Lombardi Costa Moretti

[Sara12]

ازدواج به سبك ايتاليايي




عروسي يكي از مهمترين جشنهاي زندگي هر فرد محسوب ميشه. اين مراسم تو ايتاليا از اول صبح شروع ميشه و جشن و بزن و برقص بعد عروسي ممكنه تا صبح علي الطوع روز بعد هم طول بكشه .

خواستگاري و نامزدي

-- قدیما ازدواجهاي ايتاليايي توسط خانواده هاي عروس و داماد ترتيب داده ميشد. اغلب برادر يا مردي از فاميل داماد، پهلوي پدر يا عموي دختر دم بخت ميرفت و اونو خواستگاري ميكرد. گاهي اوقات هم يه واسطه از طرف داماد يه ماشاتا (masciata - پيغام) به خانواده عروس ميفرستاد و آمادگي ازدواج داماد رو اعلام ميكرد. در نهايت وقتي كه دوتا خونواده به توافق رسيدن، نامزدي رسمي اعلام ميشد.

-- اگه دوماد بخواد خودش مستقيما به عروس پيشنهاد ازدواج بده، معمولا با اشعار عاشقانه شروع ميكنه، يا اگه بلد باشه سازي ميزنه. البته اينكار رو ممكنه به كمك دوستانش هم انجام بده.

-- تو قرون وسطي ايتاليايها به عنوان نشون نامزدي، انگشتر الماس ميدادن. اونا عقيده داشتن كه الماس از شعله هاي عشق بوجود اومده.

-- عروس قبل از عروسي واسه خودش دوته ( dote - جهاز) جمع ميكنه. چيزايي مثل اثاث منزل و لباسهايي واسه خودش، البته بعضي وقتها واسه شوهر آينده اشم لباس كنار ميذاره.

-- ايتالياييها عقيده دارن پوشيدن لباس سبز توسط عروس، شب قبل از عروسي، براي زوجين شگون داره و به زندگيشون بركت ميده.

-- گرفتن جشن مجردي، قبل از عروسي، واسه دوماد يا عروس، خصوصا تو جنوب ايتاليا اصلا رايج نيست.
عروسي


-- از روز قبل عروسي تا بعد از اون، عروس هرچي طلا داره درمياره. مردم عقيده دارن انداختن طلا توسط عروس موقع عروسي يا حتي قبل از اون، بدشانسي مياره .
-- بر اساس يه سنت قديمي كليسا ازدواج رو تو ايام كوارزيما (quaresima - روزه ) و آونتو (Avvento - چهار يكشنبه قبل از ميلاد مسيح) قدقن كرده. همچنين تو ماههاي مي و اگوست (ارديبهشت و مرداد) هم كسي ازدواج نميكنه. ماه مي رو مختص مريم مقدس ميدونن و عقيده بر اينه كه ازدواج تو ماه اگوست هم بد شانسي و مريضي مياره. ازدواج تو روزهاي يكشنبه بجز ماههايي كه گفته شد، بهترين روز براي ازدواج محسوب ميشه.

-- تو ناحيه ونتو (Veneto) ايتاليا، داماد به خونه عروس ميره، تا باهم قدم زنان به سمت كليساي برگزار كننده مراسم برن. بين راه ساكنين شهر كه قدم زدن اونا رو نگاه ميكنن، تجربيات مختلفي رو انجام ميدن. مثلا سر راه عروس يه جارو ميذارن، اگه عروس توجهش جلب بشه و اونو از سر راهش برداره، ميگن عروس خونه دار خوبيه، يا اگه اونا به يه بچه اي كه گريه ميكنه توجه كنن و سعي كنن آرومش كنن معنيش اينه كه والدين خوبي ميشن. اگه به گدايي كمك كنن، معلومه مهربون و سخاوتمندن و غيره..

-- تو جاهاي ديگه عروس آخر از همه به كليسا مياد. تو اين مدت دوماد جلوي كليسا منتظر ميمونه و در عين حال دوستاش سر به سرش ميذارن و اذیتش میکنن. مثلا ميگن: « به عروس گفتي كه امروز قراره ازدواج كنيد؟» يا اينكه « من كه فكر نمكنم ديگه پيداش بشه!» و چيزايي از اين قبيل .

-- تو ايتالياي شمالي، دوماد واسه عروسي يه دسته گل مياره. در واقع قراره رنگ گلها و نحوه تزئينش عروس رو سوپرايز كنه. اين دسته گل هديه اي از طرف خانواده دوماد به عروس تلقي ميشه. موقعي كه دوماد جلو در كليسا منتظره، بايد اين دسته گل هم تو دستش باشه.

-- بعضي ها ميگن بهتره دوماد يه تيكه آهن (Toc Ferro) روز عروسي تو جيبش بذاره تا چشم نخوره (mal'occhio) و روز عروسيش خراب نشه. عروس هم معمولا به همين دليل روشو با يه تيكه تور ميپوشونه تا از چشم بد مصون باشه .

-- تو مناطق جنوبي ايتاليا، آخر عروسي، عروس و دوماد يه گلدون يا ليوانو ميندازن زمين ميشكونن. تعداد تيكه ها نشون ميده كه چند سال اونا به خوبي و خوشي باهم زندگي خواهن كرد .

-- مردم به طرف عروس دوماد كون فتي (Confetti) کاغذای رنگی همراه با چيزي شبيه نقل خودمون با مغز بادوم پرت ميكنن، تا اجاقشون كور نباشه و بچه دار بشن .

مهماني و پذيرايي


-- معمولا ساقدوش عروس و دوماد، مهمونا رو به محلي كه با يه سيني شراب ازشون پذيرايي ميكنن، راهنمايي ميكنه. قبل از هر غذايي به خانوما شراب شيرين ميدن و نوشيدني هاي قويتر رو به آقايون تعارف ميكنن. اين به اين علته كه هر مهموني به سلامتي عروس و دوماد لبي تر كنه. Per cent'anni ( واسه صدسالگي) جمله ايه كه مهمونا اغلب تو اين موقع ميگن.

-- تموم مردا موقع پذيرايي با بوس كردن عروس هم براش آرزوي خوشبختي ميكنن و هم سعي ميكنن لج دوماد رو در بيارن .

-- عروس معمولا يه كيف اطلسي به اسم la borsa داره كه مهمونا توش پاكتهاي پول ميذارن. اين پول به خانواده عروس كه خرج عروسي به عهدشونه كمك ميكنه. موقع پذيرايي اين كيف رو مادربزرگ يا مادر عروس يا شايدم كس ديگه اي دست ميگيره. تو بعضي از عروسيها هر مردي كه بخواد با عروس برقصه بايد تو اين كيف پول بذاره.

-- تو بعضي از عروسيها، مخصوصا شمال ايتاليا ساقدوش كراوات دامادو ريز ريز ميكنه، بعد هر تيكه اشو ميذاره تو يه سيني به مهمونا ميفروشه. پولهاي جمع آوري شده رو به عروس و دوماد ميدن تا خرج زندگيشون كنن. دومادايي كه زرنگن معمولا تو عروسيشون كراواتاي ارزون قيمت ميزنن .

-- تو عروسيهاي ايتاليايي تاكيد زيادي رو غذا ميشه. غذا نقطه كانوني جشنه كه دوستان وفاميلهاي دو خانواده رو كنار هم جمع ميكنه .

-- تو رم باستان يه قرص نونو رو سر عروس و دوماد، نصف ميكردن تا زندگيشون پر بركت باشه. مهمونا خرده هاي اين نونو ميخوردن و عقيده داشتن خوش شانسي براشون مياره .

-- شام در چند وعده صرف ميشه، اغلب بيشتر از 14 وعده .

-- يه نوع شيريني پاپيوني به نام واندا (wanda) سمبل خوشبختيه و به عنوان شيريني عروسي ايتاليايي شناخته ميشه.

-- بعد از شام به مهمونا يه تيكه از كيك عروسي همراه با قهوه، اسپرسسو يا نوشيدني هاي ديگه ميدن.

-- اركستري كه آهنگهاي رقص مهمونا ميزنه ، ممكنه ماتزوركا (mazzurca – يه نوع رقص شاد لهستاني ) يا تارانتلا (tarantella – يه نوع رقص تند دونفره ايتاليايي) هم بزنه.

-- عروس و دوماد قبل از اينكه شب برن استراحت كنن، يه گلدون يا ظرف شيشه اي رو ميشكنن. تعداد تيكه ها نشون ميده كه چند سال به خوبي و خوشي در كنار هم زندگي خواهند كرد.