◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

[M.A.H.S.A]

ز هجرش بس که در خود گم شدم آگاهیم نبود

ز هجرش بس که در خود گم شدم آگاهیم نبود		که هر شب من کجا و او کجا و دل کجا باشد؟
لبانت آن‌چنان بوسم که جایم بر لبان آید		کنارت آن زمان گیرم که عمرم در میان باشد

□

بیفشان جرعه‌یی ساقی گرائی بر سرم روزی		که خشت قالبم خاک سر کوی مغان باشد
خیال روی و قدش را درون دیده جا کردم		که جای سرو گل آن به که برآب روان باشد

□

سر زلفت مترس بر باد خواهد داد میدانم

که رسوا می‌شود دزدی که در مهتاب می‌گردد

[M.A.H.S.A]

هنوزت ناز گرد چشم خواب آلود می‌گردد

هنوزت ناز گرد چشم خواب آلود می‌گردد

هنوز از تو شکیب عاشقان نابود می‌گردد

□

مرا چون می کشی جانا شفاعت می‌کند جانم

نمی‌گوید مکش اما سخن در لاغری دارد

□

ز گریه زیر دیوار تو هم غمناک و هم شادم

غم آن کافتد و شادی آن کان برسرم افتد

□

مکن عیب ار بنالد جان چو نقد تن همه بردی

کی کس خانه غارت گشت بی‌فریاد کی ماند

□

ز چشم کافرت کز غمزه لشکر میکشد هر سو		به هفت اقلیم تن یک منزل آبادان نمی‌ماند
نه‌یی با بنده چون اول بدین خوش میکنم دل را		که پیوسته مزاج آدمی یکسان نمی‌ماند

□

بدینسان کز تب هجران تنم در زیر پیراهن		همی سوزد عجب دارم که پیراهن نمی‌سوزد
چراغ من نمی‌سوزد شب ازدلهای سرد من		چراغ خانه‌ی همت به هم روشن نمی‌سوزد
غم خسرو هخی دانی و نادان می‌کنی خود را		مرا این کشت ورنه طعنه‌ی دشمن نمی‌سوزد

□

تن نازک کجا تاب خرابیهای عشق آرد

چگونه مرغ خانه در ده ویران بیاساید

□

مرا گویی که دل بر یار دیگر به نهم لیکن		همین در دل تو می گنجی کسی دیگر نمی‌گنجد
ز هجرت موی شد خسرو ولی از شادی وصلت		بین آن موی را باری در کشور نمی‌گنجد

□

دو بوسم لطف کردی و شدم هم در یکی بیهش

رها کن ناز سر گیرم که گم کردم شمار خود

□

چو سنگ نازنینان گل بود برروی مشتاقان

من ازدیده پذیرم هر گلی کان نازنین بخشد

[M.A.H.S.A]

دلم برون شد از غمت غمت زدل برون نشد

دلم برون شد از غمت غمت زدل برون نشد		زبون شدم که بود کو زدست غم زبون نشد؟
به جلوه‌گاه نیکوان که هست جلوه‌ی بلا		کسی درون پرده شد که از بلا برون نشد

[M.A.H.S.A]

دل بازبهوش آمد جانان که می‌آید؟

دل بازبهوش آمد جانان که می‌آید؟		بیمار به هوش آمد درمان که می آید ؟
ای دل تو نمی‌گفتی که اینک ز پی مردن		اسباب مهیا کن آن جان که می آید ؟
خود نامه‌ی خویش آورد از بهر قصاص آمد		سرخاک ره قاصد فرمان که می آید ؟
گفتم که بسوزم جان برآتش روی تو		گفتا که چرا غم را پروانه نمی‌یابد
گفتم که شوم محرم در مجلس خاص تو		گفتا که حریف ما دیوانه نمی‌باید

□

بر ما فتد ار تا بی زان رخ چه شوی رنجه

مهتاب ز افتادن افگار نخواهد شد

□

در خواب نبینید رخ آرام دگر بار		هر دل که طلب در طمع و صل شما کرد
گفتم به من افگن نظر به چشم ببستی		تا چشم خوشت بسته‌ی آن یک نظرم کرد

[M.A.H.S.A]

یک دل به سر کوی تو آباد نیابند

یک دل به سر کوی تو آباد نیابند		یک جان زخم زلف تو آزاد نیابند
از پس که گرفتار غمت شد همه دلها		آفاق بگردند و دلی شاد نیابند
روزی که روی مست و خرامان سوی بازار		در شهر یکی صومعه آبادنیابند
جان میکن و از بهر وفا دم مزن ای دل		کاین مزد زخوبان پریزادنیا بند
ناخورده خراشی ز سرتیشه‌ی هجران		سنگی به سر تربت فرهاد نیابند

[M.A.H.S.A]

گر خاک وجودم زپس مرگ ببیزند

گر خاک وجودم زپس مرگ ببیزند		زنگار گرفته همه پیکان تو یابند
فردای قیامت که به انصاف رسد خلق		بس دست تظلم که به دامان تو یابند
هر جاکه گریزد دل سودا زده‌ی من		بازش به سر زلف پریشان تو یابند

[M.A.H.S.A]

باد آمد و بویی ز نگارم نرسانید

باد آمد و بویی ز نگارم نرسانید		پنهان سخنی از لب یارم نرسانید
فریاد من خسته رسانید به کویش		فریاد که در گوش نگارم نرسانید
افسوس که بگذشت همه عمر به افسوس		بخت آرزوی دل به کنارم نرسانید
ایام جوانی به سرزلف بتان شد		اقبال به سر رشته‌ی کارم نرسانید
چو بلبل دی با نفق سرد به مردم		ایام به گلهای بهارم نرسانید

[M.A.H.S.A]

باد آمد و زان سرو خرامان خبرآورد

باد آمد و زان سرو خرامان خبرآورد		در کالبد سوخته جانی دگر آورد
امروز هم از اول صبحم سرمستی است		این بوی که بودست که باد سحر آورد؟

□

جانها که گرفتار لبت گشت چه دانی ؟

پرواز مجو از مگسان شکر آلود

[M.A.H.S.A]

ای زلف تو دام دل دانا و خردمند

ای زلف تو دام دل دانا و خردمند		دشوار جهد دل که در افتاد درین بند
بودیم خردمند که زد عشق تو برما		دیوانگی آورد و نماندیم خردمند
ای باد بجنبان سر آن زلف و ببخشای		برحال پریشان پریشان شده‌یی چند
اصحاب هوس چاشنی عشق چه دانند؟		لذت ندهد تشنه‌ی می را شکر و قند
عیبم مکن ای خواجه که در عالم معنی		جهل است خردمندی‌و دیوانه خردمند
تا جان بود از مهر رخش بر نکنم دل		گر میر نهد بندم و گر پیر دهد پند

□

سیلاب سرشک هجران توأم دوش		تا دوش بد امروز به بالای سر آمد
یار ب چه توان کرد که می‌خواری و رندی		پیش همه عیب است و مرا این هنرآمد
گر عادت بخت من و خوی تو چنین است		مشکل بود از کلبه‌ی احزان بدر آمد

□

دل خود چه متاعی است که از ما طلبد دوست		حقا که اگر جان طلبد زود برآید
زنهار که آن بند قباچست نبندی		کز نازکیش بخیه براندام برآید
او کرده ترش گوشه‌ی ابرو ز سر خشم		من منتظر لب که چه دشنام برآید
ای ساقی بدمست مزن تیغ که در تن		خون آن قدرم نیست که در جام برآید
آن را که بهشتی صفتی داغ نکردست		گر از نه دوزخ کشیش خام برآید

□

گفتی که سرت خاک کنم بر سر این کو

ای خاک بر ان سر که بدین شاد نباشد

□

یارب که می خوش دلیت باد گوارا		هر چند که از مات گهی یاد نیاید
فرداش مخوانید به بالین‌گه من زانک		شیرین به سر تربت فرهاد نیاید

□

چون عاشق صادق شدی ایمن منشین زانک		شمشیر بلا بر سر مردانه نسازد
سر تا به قدم جمله هنر دارد و خوبی		عیبش همه آنست که با بنده نسازد

[M.A.H.S.A]

جان تشنگی از شربت عناب تو دارد

جان تشنگی از شربت عناب تو دارد		دل بستگی از سنبل پرتاب تو دارد
چون دفتر گل باز کند مرغ سحرخوان		شرح شکن طره‌ی پرتاب تو دارد

□

خالیست به کنج لب خون خوار ره‌ی او وای

کان داغ برای دل بریان که دارد ؟