دیوان اشعار سعدی

[sorna]

من بگویم ندیده‌ام دهنی

کز دهان تو تنگتر باشد


تنگتر زین دهان فراخ ولیک

نه همه تنگها شکر باشد

[sorna]

کوه عنبر نشسته بر زنخش

راست گویی بهیست مشک‌آلود


گر به چنگال صوفیان افتد

ندهندش مگر به شفتالود

[sorna]

تو آن نه‌ای که به جور از تو روی برپیچند

گناه تست و من استاده‌ام به استغفار


مرا غبار تو هرگز اثر کند در دل

که خاکپای توام؟ خاک را چه غم ز غبار؟

[sorna]

بس ای غلام بدیع‌الجمال شیرین‌کار

که سوز عشق تو انداخت در جهان آتش


به نفط گنده چه حاجت که بر دهان گیری

تو را خود از لب لعلست در دهان آتش

[sorna]

آن پریروی که از مرد و زن و پیر و جوان

هر که بینی دم صاحبنظری می‌زندش


آستینم زد و از هوش برفتم در حال

راست گفتند که دیوانه پری می‌زندش

[sorna]

مرا به صورت شاهد نظر حلال بود

که هرچه می‌نگرم شاهدست در نظرم


دو چشم در سر هر کس نهاده‌اند ولی

تو نقش بینی و من نقشبند می‌نگرم

[sorna]

شبی خواهم که پنهانت بگویم

نهان از آشنایان و غریبان


چنان در خود کشم چوگان زلفت

کزو غافل بود گوی گریبان


ولیکن هر گناهی را جزاییست

گناه عشق را جور رقیبان

[sorna]

هزار بوسه دهد بت‌پرست بر سنگی

که ضر و نفع محالست ازو نشان دادن


تو بت! ز سنگ نه‌ای بل ز سنگ سخت‌تری

که بر دهان تو بوسی نمی‌توان دادن!

[sorna]

کسی ملامتم از عشق روی او می‌کرد

که خیره چند شتابی به خون خود خوردن؟


ازو بپرس که دارد اسیر بر فتراک

ز من مپرس که دارم کمند در گردن

[sorna]

چند گویی که مهر ازو بردار

خویشتن را به صبر ده تسکین


کهربا را بگوی تا نبرد

چه کند کاه پاره‌ای مسکین؟