دیوان اشعار سعدی

[sorna]

ای مایهٔ درمان نفسی ننشینی

تا صورت حال دردمندان بینی


گر من به تو فرهاد صفت شیفته‌ام

عیبم مکن ای جان که تو بس شیرینی

[sorna]

گر دشمن من به دوستی بگزینی

مسکین چه کند با تو بجز مسکینی


صد جور بکن که همچنان مطبوعی

صد تلخ بگو که همچنان شیرینی

[sorna]

گر دولت و بخت باشد و روزبهی

در پای تو سر ببازم ای سرو سهی


سهلست که من در قدمت خاک شوم

ترسم که تو پای بر سر من ننهی

[sorna]

متی حللت به شیراز یا نسیم الصبح

خذالکتاب و بلغ سلامی الاحباب


اگر چه صبر من از روی دوست ممکن نیست

همی کنم به ضرورت چو صبر ماهی از آب

[sorna]

گر مرا بی‌تو در بهشت برند

دیده از دیدنش بخواهم دوخت


کاین چنینم خدای وعده نکرد

که مرا در بهشت باید سوخت

[sorna]

گفتم چه کرده‌ام که نگاهم نمی‌کنی؟

وآن دوستی که داشتی اول چرا کم است؟


گفتا به جرم آنکه به هفتاد سالگی

سودای سور می‌پزی و جای ماتم است

[sorna]

آشفتن چشمهای مستت

دود دل یار مهربانست


وین طرفه که درد چشم او را

خونابه ز چشم ما روانست


دو فتنه به یک قرینه برخاست

پیداست که آخرالزمانست

[sorna]

خوب را گو پلاس در بر کن

که همان لعبت نگارینست


زشت را گو هزار حله بپوش

که همان مرده‌شوی پارینست

[sorna]

در قطرهٔ باران بهاری چه توان گفت؟

در نافهٔ آهوی تتاری چه توان گفت؟


گر در همه چیزی صفت و نعت بگنجد

در صورت و معنی که تو داری چه توان گفت؟

[sorna]

سخن عشق حرامست بر آن بیهده گوی

که چو ده بیت غزل گفت مدیح آغازد


حبذا همت سعدی و سخن گفتن او

که ز معشوق به ممدوح نمی‌پردازد