دیوان اشعار سعدی

[sorna]

ای کاش که مردم آن صنم دیدندی

یا گفتن دلستانش بشنیدندی


تا بیدل و بیقرار گردیدندی

بر گریهٔ عاشقان نخندیدندی

[sorna]

گفتم بکنم توبه ز صاحبنظری

باشد که بلای عشق گردد سپری


چندانکه نگه می‌کنم ای رشک پری

بار دومین از اولین خوبتری

[sorna]

هر روز به شیوه‌ای و لطفی دگری

چندانکه نگه می‌کنمت خوبتری


گفتم که به قاضی برمت تا دل خویش

بستانم و ترسم دل قاضی ببری

[sorna]

ای بلبل خوش سخن چه شیرین نفسی

سرمست هوی و پای‌بند هوسی


ترسم که به یاران عزیزت نرسی

کز دست و زبان خویشتن در قفسی

[sorna]

ای پیش تو لعبتان چینی حبشی

کس چون تو صنوبر نخرامد به کشی


گر روی بگردانی و گر سر بکشی

ما با تو خوشیم گر تو با ما نه خوشی

[sorna]

ماها همه شیرینی و لطف و نمکی

نه ماه زمین که آفتاب فلکی


تو آدمیی و دیگران آدمیند؟

نی‌نی تو که خط سبز داری ملکی

[sorna]

کردیم بسی جام لبالب خالی

تا بود که نهیم لب بران لب حالی


ترسنده ازان شدم که ناگاه ز جان

بی‌وصل لبت کنمی قالب خالی

[sorna]

در وهم نیاید که چه شیرین دهنی

اینست که دور از لب ودندان منی


ما را به سرای پادشاهان ره نیست

تو خیمه به پهلوی گدایان نزنی

[sorna]

گر کام دل از زمانه تصویر کنی

بی‌فایده خود را ز غمان پیر کنی


گیرم که ز دشمن گله آری بر دوست

چون دوست جفا کند چه تدبیر کنی؟

[sorna]

ای کودک لشکری که لشکر شکنی

تا کی دل ما چو قلب کافر شکنی؟


آن را که تو تازیانه بر سر شکنی

به زانکه ببینی و عنان برشکنی