دیوان اشعار سعدی

[sorna]

چون جاه و جلال و حسن و رنگ آمد و بو

آخر دل آدمی نه سنگست و نه رو


آن کس که نه راست طبع باشد نه نکو

نه عاشق کس بود نه کس عاشق او

[sorna]

یک روز به اتفاق صحرا من و تو

از شهر برون شویم تنها من و تو


دانی که من و تو کی به هم خوش باشیم؟

آنوقت که کس نباشد الا من و تو

[sorna]

ما را نه ترنج از تو مرادست نه به

تو خود شکری پسته و بادام مده


گر نار ز پستان تو که باشد و مه

هرگز نبود به از زنخدان تو به

[sorna]

نه سرو توان گفت و نه خورشید و نه ماه

آه از تو که در وصف نمی‌آیی آه


هرکس به رهی می‌رود اندر طلبت

گر ره به تو بودی نبدی اینهمه راه

[sorna]

ای کاش نکردمی نگاه از دیده

بر دل نزدی عشق تو راه از دیده


تقصیر ز دل بود و گناه از دیده

آه از دل و صد هزار آه از دیده

[sorna]

ای بی‌رخ تو چو لاله‌زارم دیده

گرینده چو ابر نوبهارم دیده


روزی بینی در آرزوی رخ تو

چون اشک چکیده در کنارم دیده

[sorna]

ای مطرب ازان حریف پیغامی ده

وین دلشده را به عشوه آرامی ده


ای ساقی ازان دور وفا جامی ده

ور رشک برد حسود، گو جامی ده

[sorna]

هرگز بود آدمی بدین زیبایی؟

یا سرو بدین بلند و خوش بالایی؟


مسکین دل آنکه از برش برخیزی

خرم تن آنکه از درش بازآیی

[sorna]

گیرم که به فتوای خردمندی و رای

از دایرهٔ عقل برون ننهم پای


با میل که طبع می‌کند چتوان کرد؟

عیبست که در من آفریدست خدای

[sorna]

کی دانستم که بیخطا برگردی؟

برگشتی و خون مستمندان خوردی


بالله اگر آنکه خط کشتن دارد

آن جور پسندد که تو بی‌خط کردی