دیوان اشعار سعدی

[sorna]

من با دگری دست به پیمان ندهم

دانم که نیوفتد حریف از تو به هم


دل بر تو نهم که راحت جان منی

ور زانکه دل از تو برکنم بر که نهم؟

[sorna]

ما حاصل عمری به دمی بفروشیم

صد خرمن شادی به غمی بفروشیم


در یک دم اگر هزار جان دست دهد

در حال به خاک قدمی بفروشیم

[sorna]

بگذشت بر آب چشم همچون جویم

پنداشت کزو مرحمتی می‌جویم


من قصهٔ خویشتن بدو چون گویم؟

ترکست و به چوگان بزند چون گویم

[sorna]

یرلیغ ده ای خسرو خوبان جهان

تا پیش قدت چنگ زند سرو روان


تا کی برم از دست جفای تو قلان

نی شرع محمدست نی یاسهٔ خان

[sorna]

من خاک درش به دیده خواهم رفتن

ای خصم بگوی هرچه خواهی گفتن


چون پای مگس که در عسل سخت شود

چندانکه برانی نتواند رفتن

[sorna]

مه را ز فلک به طرف بام آوردن

وز روم، کلیسیا به شام آوردن


در وقت سحر نماز شام آوردن

بتوان، نتوان تو را به دام آوردن

[sorna]

در دیده به جای سرمه سوزن دیدن

برق آمده و آتش زده خرمن دیدن


در قید فرنگ غل به گردن دیدن

به زانکه به جای دوست، دشمن دیدن

[sorna]

ای دوست گرفته بر سر ما دشمن

یا دوست گزین به دوستی یا دشمن


نادیدن دوست گرچه مشکل دردیست

آسانتر ازان که بینمش با دشمن

[sorna]

ای دست تو آتش زده در خرمن من

تو دست نمی‌گذاری از دامن من


این دست نگارین که به سوزن زده‌ای

هرچند حلال نیست در گردن من

[sorna]

آن لطف که در شمایل اوست ببین

وآن خندهٔ همچو پسته در پوست ببین


نی‌نی تو به حسن روی او ره نبری

در چشم من آی و صورت دوست ببین