دیوان اشعار سعدی

[sorna]

آن دوست که دیدنش بیارید چشم

بی‌دیدنش از دیده نیاساید چشم


ما را ز برای دیدنش باید چشم

ور دوست نبینی به چه کار آید چشم

[sorna]

آن رفته که بود دل بدو مشغولم

وافکنده به شمشیر جفا مقتولم


بازآمد و آن رونق پارینش نیست

خط خویشتن آورد که من مغرولم

[sorna]

من بندهٔ بالای تو شمشاد تنم

فرهاد تو شیرین دهن خوش سخنم


چشمم به دهان توست و گوشم به سخن

وز عشق لبت فهم سخن می‌نکنم

[sorna]

هر گه که نظر بر گل رویت فکنم

خواهم که چو نرگس مژه بر هم نزنم


ور بی‌تو میان ارغوان و سمنم

بنشینم و چون بنفشه سر برنکنم

[sorna]

آرام دل خویش نجویم چه کنم؟

وندر طلبش به سر نپویم چه کنم؟


گویند مرو که خون خود می‌ریزی

مادام که در کمند اویم چه کنم؟

[sorna]

گفتم که دگر چشم به دلبر نکنم

صوفی شوم و گوش به منکر نکنم


دیدم که خلاف طبع موزون من است

توبت کردم که توبه دیگر نکنم

[sorna]

من با تو سکون نگیرم و خو نکنم

بی عارض گلبوی تو گل بو نکنم


گویند فراموش کنش تا برود

الحمد فراموش کنم و او نکنم

[sorna]

خیزم قد و بالای چو حورش بینم

وآن طلعت آفتاب نورش بینم


گر ره ندهندم که به نزدیک شوم

آخر نزنندم که ز دورش بینم

[sorna]

می‌آیی و لطف و کرمت می‌بینم

آسایش جان در قدمت می‌بینم


وآن وقت که غایبی همت می‌بینم

هر جا که نگه می‌کنمت می‌بینم

[sorna]

چون می‌کشد آن طیرهٔ خورشید و مهم

من نیز به ذل و حیف تن در ندهم


باری دو سه بوسه بر دهانش بدهم

وانگه بکشد چو می‌کشد بر گنهم