دیوان اشعار سعدی

[sorna]

همسایه که میل طبع بینی سویش

فردوس برین بود سرا در کویش


وآن را که نخواهی که ببینی رویش

دوزخ باشد بهشت در پهلویش

[sorna]

یا همچو همای بر من افکن پر خویش

تا بندگیت کنم به جان و سر خویش


گر لایق خدمتم ندانی بر خویش

تا من سر خویش گیرم و کشور خویش

[sorna]

ای بی‌تو فراخای جهان بر ما تنگ

ما را به تو فخرست و تو را از ما ننگ


ما با تو به صلحیم و تو را با ما جنگ

آخر بنگویی که دلست این یا سنگ؟

[sorna]

خود را به مقام شیر می‌دانستم

چون خصم آمد به روبهی مانستم


گفتم من و صبر اگر بود روز فراق

چون واقعه افتاد بنتوانستم

[sorna]

خورشید رخا من به کمند تو درم

بارت بکشم به جان و جورت ببرم


گر سیم و زرم خواهی و گر جان و سرم

خود را بفروشم و مرادت بخرم

[sorna]

هر سروقدی که بگذرد در نظرم

در هیأت او خیره بماند بصرم


چون چشم ندارم که جوان گردم باز

آخر کم از آنکه در جوانان نگرم

[sorna]

شبهای دراز بیشتر بیدارم

نزدیک سحر روی به بالین آرم


می‌پندارم که دیده بی دیدن دوست

در خواب رود، خیال می‌پندارم

[sorna]

از جملهٔ بندگان منش بنده‌ترم

وز چشم خداوندیش افکنده‌ترم


با این همه دل بر نتوان داشت که دوست

چندانکه مرا بیش کشد زنده‌ترم

[sorna]

خیزم که نماند بیش ازین تدبیرم

خصم ار همه شمشیر زند یا تیرم


گر دست دهد که آستینش گیرم

ورنه بروم بر آستانش میرم

[sorna]

گر بر رگ جان ز شستت آید تیرم

چه خوشتر ازان که پیش دستت میرم


دل با تو خصومت آرزو می‌کندم

تا صلح کنیم و در کنارت گیرم