گفتگو با خدا.............

[mozhgan]

خدایا!

چه غریب است درد بی کسی،
و چه تنهایم در این غربت که تو هم از من روی گردانی
و اینک به سوی تو آمده ام تا اندکی از درد درونم را برایت بازگویم

خدایا!

تو بهتر می دانی آنچه در درونم است
بی کسی و تنهائی ام را دیده ای،
در به دری و آوارگی ام را و هزار و یک درد کهنه دیگر

خدایا!

همه را کنار گذاشته ام اما با نا امیدی و بی هدفی نمی توانم بسازم.
صبرم بسیار است اما پوچ و بی هدف می روم...
خسته شده ام،
خسته ی خسته

[mozhgan]

باز امشب تکرار آرزویی دلم را می لرزاند...
و ذکر بی صدایی چشمان بی طاقتم را...
همین امشب که العفو العفو گفتن زمینیان تا عرش ,لرزان می رود...
پیش رویت ایستاده ام...به یاد داری مرا؟
ارتعاش بی قرار بغضم را گوشهء گلو؟
دستهای بیتابم را کشیده رو به آسمان؟
دل شکسته ام را در تپش هایی بی جان؟
به یاد داری مرا ؟ نه آنچنان غرق در سیاهی گناه
اینچنین ,درمانده و بی پناه...
ای غمگسار غمزدگان...
ای فریادرس بی فریادرسان...
العفو ...العفو...

[mozhgan]

ای خدای بی شریک و بی نظیر

ما گنه کاریم و تو پوزش پذیر

ای که بینایی به احوال درون

هم خبر داری زکردار برون

ذره ای از دید تو مستور نی

قطره از دریای علمت دور نی

از رگ جانی به جان نزدیک تر

ای زعشقت عالمی زیرو زبر

بی رخت ما را بهار و باغ نیست

غیر اشک و سوز و درد و داغ نیست

دردمندی بی دلی درمانده ایم

برکویری خشک کشتی رانده ایم

کم نگردد از تو گر یاری کنی

بی بهایی را خریداری کنی

سکه قلبیم و ما را مشتری

گر تو باشی دیده برهم می خری

[mozhgan]

خدایا تا پاکم نکردی خاکم مکن

[mozhgan]

تو را قسم به شب پر ستاره،
تو را قسم به دل پاره پاره،
تو را قسم به شهاب گریزان،
تو را قسم به لحظه های برگ ریزان،
تو را قسم به نگاه معصوم کودک،
تو را قسم به شکوه باز شدن غنچه های پر امید،
تو را قسم به اشک توبه،
تو را قسم به ستاره های دل انگیز،
تو را قسم به دعای مادر!
چنان ذکرت را بر زبانم جاری کن که حتی در بستر بیماری و در زمان گفتن هر آنچه که نمی دانم،
فقط نام تو بر زبانم باشد بگذار چنان در روح و افکارم رخنه کنی که هیچ تارو پودی از من بدون تو شکوفا نگردد.
چنان در درون روحم باش تا هر گام و حرکتی از من بوی خدا بدهد.

[mozhgan]

خدایا...
احساس مي کنم زود عادت مي کنم و گاهي به اشتباه اسم آنرا دوست داشتن مي گذارم.

خدايا...
مي ترسم از اينکه به گناه کاري که نفسم آنرا صحيح مي خواند و دلم از آن مي ترسد و عقلم به آن شک دارد، در آتش بي مهري ات بسوزم.

خدايا...
مي دانم تمام لحظه هايم با توست. مي دانم تنها تويي که مرا فراموش نمي کني. مي دانم که اگر بارها فراموشت کنم، ناراحتت کنم و برنجانمت، باز مي گويي برگرد. مي دانم؛ همه اينها را مي دانم، ولي نمي دانم چه کنم؛ نفسم مرا به سويي مي کشد و عقلم حرفي ديگر مي زند و دلم در اين ميانه مانده.

خدايا...
تو بگو چه کنم. تو نشانم بده راهي که بهترين است.

خدايا...
مي دانم تو هميشه با من هستي ، ولي تنهايم مگذار؛ يا شايد بهتر باشد بگويم: نگذار تنهايت بگذارم.

خداوندا...
من از تنهايي و برگ ريزان پاييز، من از سردي سرماي زمستان،
من از تنهايي و دنياي بي تو مي ترسم.

خداوندا...
من از دوستان بي مقدار، من از همرهان بي احساس،
من از نارفيقي هاي اين دنيا مي ترسم..

خداوندا...
من از احساس بيهوده بودن، من از چون حبابِ آب بودن،
من از ماندن چون مرداب مي ترسم.

خداوندا...
من ازمرگ محبت، من از اعدام احساس به دست دوستان دور يا نزديک مي ترسم.

خداوندا...
من از ماندن مي ترسم

خداوندا...
من از رفتن مي ترسم

خداوندا...
پناهم ده

[mozhgan]

خدايا ، اگر نردباني شده ام تا ستاره هاي كوچك آرزوهايم را به آسمان برسانم ياريم كن

[mozhgan]

مناجات با خدا، زيباست و آنان كه اين زيبايى را چشيده‏اند و دريافته‏اند، لحظه‏اى از آن حال خوش را با دنيا و حتى آخرت عوض نمى‏كنند و از دوست جز دوست نمى‏طلبند.
معصومان‏عليهم السلام راه اين‏گونه راز و نياز را به ما نموده‏اند و چه زيباست با دعاهاى آنان، خدا را بخوانيم و درد دل بر دوست ببريم و بدين وسيله از غير دوست ببريم.

[mozhgan]

خداوندا

لیاقت ادراک بندگیت، لذت سرکشی از هوای نفس و بریدن از هر چه غیر خود را به همه عطا کن...آمین یا رب العالمین

[mozhgan]

هر چه دارم از تو دارم
اي همه دار و ندارم
با تو آرومم و بي تو
بي قرار بي قرارم...