وقتی که موعد تو به آخربرسد
و زمان رنگ خاکستر بر ابروانت بپاشد
هیچ کس پاسخ آن همه اندوه بی سبب را نخواهد دانست
و آنقدر تنها خواهی مرد
که مرگ بر مزارت گریه خواهد کرد..
چه ساکت روزمرگی را مرور می کنی
و با چه اشتیاقی ثانیه ها را می کشی
دیر نخواهد بود ..
مدير باز نشسته
وقتی که موعد تو به آخربرسد
و زمان رنگ خاکستر بر ابروانت بپاشد
هیچ کس پاسخ آن همه اندوه بی سبب را نخواهد دانست
و آنقدر تنها خواهی مرد
که مرگ بر مزارت گریه خواهد کرد..
چه ساکت روزمرگی را مرور می کنی
و با چه اشتیاقی ثانیه ها را می کشی
دیر نخواهد بود ..
مدير باز نشسته
یادت میاد برف می آومد دل منم گرفته بودصدات زدم رفته بودی مه تو دلم نشسته بودصدای خنده های تو توی سکوت سرد شهرمنو به آسمون میبرد ولی عزیزم رفته بودنشسته بودیم زیر برف درسته که از هم جداولی تو می دونی خدا که دستای ما بسته بوددلم شکسته سخت سخت کجا میدونی چی گذشتکاش دل زخمی منو خدا با اشک نشسته بودداره بهار از راه میاد دنیای عاشقا چه شادمن اون زمستون میخوام اگر چه قلبم خسته بودتورو دوست دارم هنوز تو لحظه هام شب یا که روزکجا تو سر نوشت من خدا تورو نوشته بودگاهی سری به من بزن تو لحظه های طعنه زنیادت نره یه ساده ای چشات به جونش بسته بود
مدير باز نشسته
ه "کاش" ها که می رسم دلم شکسته می شودو داستان غصه ای ز غم نوشته می شودبه "کاش"ها که می رسم خدا غریبه می شودپَر نگاه عاشقم دوباره بسته می شودشبی پری ای کوچکی ز آسمان من پریدنصیب بخت تار من کجا فرشته می شود؟ز گریه های" های های "نمانده سو به چشم منچه حیف رشته ی نگاه کمی گسسته می شودتو می روی و من براه همیشه گریه می کنمو سهم ساده ی دلم ز تو گرفته می شودتو نیستی و نم نم نگاه خیس خورده امز سیل تند غصه ها به مرگ رسته می شودنگاه کن به جای تو چه غربتی نشسته استوریسمان عمر من چگونه رشته می شود
مدير باز نشسته
شاید از باد بپرسم روزیکه چرا هستی من بسته به چشمان تو بود؟که چرا دیدن چشمان تو در هاله ی غمیا دمی بی تو سفر کردن مندر نگاه من و دل تلخ ترین حادثه بود؟یا چرا هیچ کسی مثل تو"آن خوب" نبود؟پری کوچک دریاهایم ! ای حقیقی تر از اندیشه و رویاهایم!هیچ کس مثل تو رویا هیچ کس مثل تو تنهاهیچ کس مثل تو شیرین هیچ کس مثل تو معناپا به محراب دل کافر و بی نور نذاشتشاید از خویش بپرسم روزیکه چرا آن پری کوچک دریا هایمبی صدا آمد و لرزید دل و بعد دگر هیچ نبود...
مدير باز نشسته
دم تکیه بر باد چون برگی در مسیر شب
گم شدم در کوچه های بی نامی
اندوه توشه ام
آبم مشَک اشک
کلامم بغضی بی آرامش
گامهایم لرزان و خسته
می دانی من از دور دست می آیم
دور دور...
از انتهای تنهایی و از اوج هراس
زدم تکیه بر باد، مرداب
چنان نیلوفری نورس
با شب پیوندی جاودانه بستم
با زنجیر با زندان نیز
و هنوز خورشید خسته بود که من از خیر نور گذشتم
قدم در راه گذاشتم
مدير باز نشسته
دعاکن نمیرم در این وحشت خانمان سوزاز این ترس از چشمهایت جداییاز این خستگی، تشنگی، آشناییدعا کن برایمکه من دست از آسمان شسته ام بازکه می سوزد از خشم و آتش وجودمز اندوه های ناتمام و غم بی پناهیدعا کن برایمخدا را بیابمخدایی که گم کردمش در تب شککجا؟؟؟در پس کوچه های "کجایی؟ کجایی؟"دعاکن نمیرمزحسرت ز فریادو شاید بمانم شبی دیگر اینجاجدا از سیاهی تباهیدعاکن نمیرمو یک بار دیگر ببینمکه چشمان نازت پر از آشناییبه من خیره مانده استدعاکن نمیرماگر دستهایت ز من دور مانده استخدا هم در این بیقراریکمی تار و بی نور مانده استدعا کن برایمکه تنها تر از آسمانهاکه تنها تر از سنگهای لب ساحل هستمدعا کن بمیرم نمانم پس از توکه من بی نگاهت شبی باطل هستمدعا کن ...دعا
مدير باز نشسته
تو را به جای همه کسانی که نشناخته ام دوست می دارم
تو را به خاطر عطر نان گرم
برای برفی که اب می شود دوست می دارم
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که دوست نداشته ام دوست می دارم
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم
برای اشکی که خشک شد و هیچ وقت نریخت
لبخندی که محو شد و هیچ گاه نشکفت دوست می دارم
تو را به خاطر خاطره ها دوست می دارم
برای پشت کردن به ارزوهای محال
به خاطر نابودی توهم و خیال دوست می دارم
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به خاطردود لاله های وحشی
به خاطر گونه ی زرین افتاب گردان
برای بفشیه بنفشه ها دوست می دارم
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که ندیده ام دوست می دارم
تو برای لبخند تلخ لحظه ها
پرواز شیرین خا طره ها دوست می دارم
تورا به اندازه ی همه ی کسانی که نخواهم دید دوست می دارم
اندازه قطرات باران ، اندازه ی ستاره های اسمان دوست می دارم
تو را به اندازه خودت ، اندازه ان قلب پاکت دوست می دارم
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه ی کسانی که نمی شناخته ام ...دوست می دارم
تو را به جای همه ی روزگارانی که نمی زیسته ام ...دوست می دارم
برای خاطر عطر نان گرم و برفی که آب می شود و برای نخستین گناه
تو را به خاطر دوست داشتن...دوست می دارم
تو را به جای تمام کسانی که دوست نمی دارم...دوست می دارم
***********************تو را به جای همه کسانی که نشناخته ام دوست می دارم
تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیسته ام دوست می دارم
برای خاطر عطر گستره ی بی کران و برای خاطر عطر نان گرم
برای خاطر برفی که آب می شود، برای خاطر نخستین گل
برای خاطر جانوران پاکی که آدمی نمی رماندشان
تورا برای خاطر دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه زنانی که دوست نمی دارم دوست می دارم.
جز تو، که مرا منعکس تواند کرد؟ من خود خویشتن را بس اندک می بینم.
بی تو جز گستره یی بی کرانه نمی بینم
میان گذشته و امروز.
از جدار آینه‌ی خویش گذشتن نتوانستم
می بایست تا زنده‌گی را لغت به لغت فرا گیرم
راست از آن گونه که لغت به لغت از یادش می برند.
تو را دوست می دارم برای خاطر فرزانه‌گی ات که از آن من نیست
تو را به خاطر سلامت
به رغم همه آن چیزها که به جز وهمی نیست دوست می دارم
برای خاطر این قلب جاودانی که بازش نمی دارند
تو می پنداری که شکی، حال آنکه به جز دلیل نیستی
تو همان آفتاب بزرگی که در سر من بالا می رود
بدان هنگام که از خویشتن در اطمینانم.
پل الووار، ترجمه احمد شاملو
مدير باز نشسته
به تدریج خواهی مرد
اگر سفر نکنیاگر نخوانی
اگر به صدای زندگی گوش فرا ندهی
اگر قدر وجود خودت را ندانیبه تدریج خواهی مرد
آنگاه که عزت نفس خود را در خود می کشیآنگاه که دست یاری یگران را پس می زنیبه تدریج خواهی مرد
آن زمان که برده ی عادات می شوی
هر روز در یک مسیر گام بر می داری
اگر دچار روزمرگی شوی
اگر لباسهای رنگارنگ به تن نکنی
اگر با غریبه ها سخن نگوییبه تدریج خواهی مرد
اگر شور و اشتیاق را در خودت خفه کنی
یا احساسات سرکش را
احساساتی که برق چشمانت را بر انگیزند
و قلبت را به تپش وا می دارندبه تدریج خواهی مرد
آنگاه که از کارت،یا عشقت ناراضی هستی زندگی ات را تغییر ندهی
اگر برای آنچه نهان است زندگی امن خود را به خطر نیاندازی
اگر در پی رویاهایت نروی
اگر برای یک بار هم که شده از پندهای عاقلانه نگریزیبه تدریج خواهی مرد...
مدير باز نشسته
و کجا می فهمند من تورا در قفس خاطره ها می یابمتو ز من پرسیدیدوستم می داری ؟و چه می دانستی همۀ زندگی من هستیدوستت می دارم مثل اندیشۀ شیرین سرابمثل مهتاب، شبیه گل یاس، مثل دستان ترک خوردۀ خاکیا شبیه شبح نور در آبمن تو را می بویممن تورا می جویم مثل آن شب که همه در پی خوابی بودندمن تو را می بینمجمله ای نیست که من ساده بگریم با آنبا تو اما هر روز، هر غروب تردیددر خودم می گریمدوستت می دارم ؟کاش می دانستیتو همه حس رهایی هستیحس دلتنگی و آشوب و پریشانی و دیوانگی و خانه خرابی و عطشحس مجهول خدایی در خاکآسمان تکه ای از وسعت چشمان سیاهت در شبباد هم لحظه ای از داغی آهت در منکاش باران به تو می گفت که اوبوی گیسوی تو را می ریزدبر دل آتش منهمه حسرت دیروز و همیشه... در یادبا نگاه توهمه رفت به بادبا زهم می پرسی : دوستم می داری؟پاسخت آسان نیستتو خدایی در منمهربانی نگاه خورشیددر شب یخزده ی پاییزیمن چگونه آیا می توانم با اشک از خودم باز بپرسم امشبدوستش می دارم؟و چه می فهمند انگار... جمله ای ساده همه زندگی من نیست"دوستت می دارم" قدر یک لحظۀ دیوانگی من هم نیست...جای خالی است جوابت این بار.............تو خودت با قلم مژگانت... جوهر اشک من و خون دلمجای خالی پر کن ...
مدير باز نشسته
باور نمی کنی؟
بی چشمهای تو دنیای من سیاه
فریاد من سکوت آرامشم تباه
باور نمی کنی ؟
هرگز کسی مرا این روح خسته را
در خود گره نزد، بی حرف بی نگاه
باور نمی کنی ؟
با دستهای تو من سبز می شوم
اشک مرا ببوس ای خوب ،اشتباه
باور نمی کنی ؟
اندیشه ی منی ،آرامش منی
آرامشم بده ای نور ای پناه
باور نمی کنی ؟
قرنی است خسته ام و از بغض حادثه
در خود شکسته ام
تکرار مرگ من در بی تو بودن است
بی چشمهای تو تنها کلام آه تنها سلام آه ...
باور نمی کنی...
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)