♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

عشق آبی رنگ است...

اشک ها جاری شد...

در فرو دست انگار ، یک نفر دلتنگ است...

همه ی شهر کنون خوابیدند ،

چشم من بیدار است ،

با تپش های دل پنجره گویی امشب ،

لحظه ی دیدار است...

در دل شهر غریب ،

با تو این عمر گرانمایه رقم خواهم زد ،

در شب تنهایی...

با تو در کوچه ی مهتاب قدم خواهم زد...

یاد آن روز بخیر...

فاصله بین من و تو ، فقط نامت بود ،

در میان همگان ،

دل من در سفر عشق خریدارت بود ،

تا افق همسفرت خواهم بود...

با دلم باش که در این وادی

دل مردم سنگ است...

یاد این باش که در پشت سرت ،

یک نفر تا به ابد دلتنگ است...

[P a R y A]

نگاهم را چرایی نیست ای دوست


صدایم را جوابی نیست ای دوست


منو یخهای قلب بی كس خود


ستاره در نگاهم نیست ای دوست


صدای اشكهای بی صدایم


مرا در خود شكسته بی صدا دوست

برای قلب خسته نور امید


نداره كورسویی در شبم دوست

به هر دردی هزاران خنده دادم


دریغ از خنده های دیگران دوست


منو شادی هنوزم دور از هم


غریبم در سرای عشق ای دوست


دل پر درد من رنگ زمستان


بهاری در كنارم نیست ای دوست


منو بار جدایی دو چشماش


ندارم طاقت ماندن بدان دوست


من از عشق تو در بیراهه ماندم


ندارم همزبانی در برم دوست


منو تنهایی و شبهای بی تو


تو را خواهم عزیزم پس بیا دوست

[P a R y A]

مرا در قبر سیاهی بگذارید تا همه بدانند در سیاهی ترین تاریکی ها جان باخته ام.

هر گاه در جای قبر من تردید داشتید قطعه سنگی را از کوه بغلتانید هر جا آرام

گرفت بدانید آنجا قبر من است.

دستانم را از تابوت بیرون بگذارید تا همه بدانند به آنچه خواستم نرسیدم.

چشمانم را باز بگذارید تا همه بدانند تا آخرین لحظه چشم انتظار مانده ام.

موهایم را پریشان بگذارید تا همه بدانند در این دنیا هیچ امید و آرزویی نداشتم.

بوته گلی وحشی در تابوتم بگذارید تا به جای معشوقم همراهم باشد.

تکه یخی روی قلبم بگذارید تا با تابش آفتاب،آب شود و به جای عزیزم برایم بگرید.

اشتباهی كه یك عمر پشیمانم از آن ،اعتمادی است كه بر مردم دنیا كردم.

[P a R y A]

نام تو
شعله نه
تکه‌ای از تابستان است
که گوشه‌ی دلم می‌سوزد
و سوی چشمانم است
وقتی برای یافتنت - کورمال کورمال -
دنیا را لمس می‌کنم

یک آن آفتابی می‌شوی
و تمام معنی زندگی در همان لحظه می‌چکد - غلیظِ غلیظ -

نام تو
مرگ را به تاخیر می‌اندازد.

[P a R y A]

کسی دیگر نمی کوبد در این خانه ی متروک ویران را

کسی دیگر نمی پرسد که چرا تنهای تنهایم

و من چون شمع میسوزم و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند

و من گریان و نالانم و من تنهای تنهایم

درون کلبه ی خاموش خویش اما

کسی حال من تنها نمی پرسد

و من دریای پر اشکم که طوفانی به دل دارم

درون سینه ی پر جوش خویش اما

کسی حال من تنها نمی پرسد

و من چون تک درخت زرد پاییزم



که هر دم با نسیمی می شود برگی از او جدا

و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند...

[P a R y A]

عشق یعنی سالهای عمر سخت

عشق یعنی زهر شیرین بخت تلخ

عشق یعنی خواستن٬ لَه لَه زدن

عشق یعنی سوختن پر پر زدن

عشق یعنی جام لبریز از شراب

عشق یعنی تشنگی یعنی سراب

عشق یعنی لایق مریم شدن

عشق یعنی با خدا همدم شدن

عشق یعنی لحظه های بی قرار

عشق یعنی صبر یعنی انتظار

عشق یعنی از سپیده تا سحر

عشق یعنی پا نهادن در خطر

عشق یعنی لحظه ی دیدار یار

عشق یعنی دست در دست نگار

عشق یعنی آرزو یعنی امید

عشق یعنی روشنی یعنی سپید

عشق یعنی غوطه خوردن بین موج

عشقِ یعنی رد شدن از مرز اوج

[P a R y A]

عمــق چشــــمان پـــــر از تنهاییـــــم را دیــد و رفت

ســــنگدل، بـــــر آرزوهـــای دلــــم خندیــــد و رفت


عاقبـــــــت گفتـــــــم بـــــــه او راز دل دیــــــوانه را
مـــن كه گفـــتم دوستـــش دارم، چـرا رنجـید و رفت؟


ماهــــی در تنــگ زنــــدانی شده، حــــــرفی بــــزن
از همــان تـــوری كه از دریــــا تو را دزدید و رفت


"شـــعله ی ایـــن شمــــع آتش مــی زنـد بر جان تو"

عاقبــــت پــــروانه ای ایـــــن جمله را نشنید و رفت


آه! این تصویـــر در آییـــنه تكــــراری شــــــده است
باز هم اشــكی به روی گــــونــه اش لغـــزید و رفت


"از چه رو بغض و غرور و قلب من با هم شكست؟"
عاشــقی دلسوختـــــه این نـــكته را پرســــید و رفت


ای خــــــدا! از آدمـــــــیزاد زمیـــــــــنی در گــــــذر
آن كه از باغ بهشتت سیــب سرخــــی چـــید و رفت


غـــرق در رویــــــای تو بــــودم كه پــــلكم بسته شد
یـــك فرشــــته آمــــد و روی مــرا بــــوسید و رفت

[P a R y A]

به شقایق سوگند که تو برخواهی گشت
من به این معجزه ایمان دارم ...
باغبان دلشاد کنج ایوان زمزمه کنان می گوید:
" منتظر باید بود تا زمستان برود، غنچه ها گل بکنند ... "
دیرگاهیست که من روزنه را یافته ام
به امید رویش لحظه سبز دیدار
بذر بودنت را در دلم کاشته ام ...
با خودم می گویم :
" نکند بی خبر از راه رسی و من دلخسته
با آن همه گلهای آرزو
در سحرگاه وصال جان خود را به تن خسته دشت بسپارم ... "
از نسیم خواسته ام مژده آمدنت را
به من عاشق رنگین بدهد ...
شک نباید به دلم پای نهد
من خانه قلبم را با اشک مژگانم آب و جارو کردم

به امید پیوند
به امید لبخند
به امید صحبت
آسمان می خندد ، ماه همچون کودکی معصوم
سرسازش دارد ...
موجها می رقصند، نسترن نیز چو آهوی دشت
به سرمه مشکی چشمانش می نازد ...
عشق را می بویم
زندگی می پویم
آسمان می جویم
دلم اما غمگین سبد شیشه ای نگاه می بوسد ...
هیچ تردیدی نیست
من به این معجزه ایمان دارم
که تو هم می آیی
همراه چلچله ها، همصدای چکاوک ، هم پرواز قاصدک
هیچ تردیدی نیست
من به این معجزه ایمان دارم
که تو هم می آیی
تو می آیی ...

[P a R y A]

امشب از عطر سحر گاهی رهاتر میروم
از نسیم نوبهاری با صفاترمیروم


امشب از طوفان عشقی بیقرار بی قرار
از فراز قله هستی فراتر میروم


نیمه شبها راز میگوید دلم با محرمی
اوج فریادم زشیدایی رساتر میروم


پرتو مهر خدایی در وجودم جان گرفت

از صدای آشنایی خوش صداتر میروم


تا رهایی میروم تا بیکران عاشقی
امشب ازعطر سحر گاهان فراتر میروم

[P a R y A]

(برای مشاهده متن كامل شعر به ادامه مطلب بروید)

مهربانم خوبم

به من و حرف دلم گوش بده

نکته ی نایابی است

که درون دل من خوابیده

و کنار گذر عمر به من تابیده

گوش کن غصه نخور

زندگی طرز نگاه من و توست

شب پناه من و توست

خوب اندیشه نما

سبزی و عاطفه با هم یکی اند

خواب و مرگ و گذر لحظه ی اشک

هدیه ی تاریکی اند

چشم خود روشن کن

ماه در پشت در است

آسمان مستمر است

کوچه را باید شست

به یقین باید گفت

زندگی مال من است

عشق، احساس، محبت، بخشش

عطش خواهش امیال من است

باید از چشم ظواهر ترسید

و به بطن دل و احساس پرید

باید هشیار دوید

و به سنجاقک و شب بو پیوست

شاید از آن ور کوه

یک نفر هست تو را می پاید

باید از خنده پراکنده شویم

باید از عاطفه آکنده شویم