دیوان اشعار خاقانی

[sorna]

تا بر هدف فلک زدم تیر سخن

از حلقه گسسته گشت زنجیر سخن

طعم سخنم همچو عسل خواهد بود

طبعم چو شکر فکند در شیر سخن

[sorna]

خاقانی را که هست سلطان سخن

صد لعل فزون نهاد در کان سخن


امروز چنان نمود برهان سخن

کز جمله ربود گو ز میدان سخن

[sorna]

خاقانی اگر ز خود نهی گام برون

مهره‌ات شود از ششدر ایام برون

تا یک نفست آمدن از کام برون

مرغ تو پریده باشد از دام برون

[sorna]

بیداد براین تنگدل آخر بس کن

ای ظالم ده رنگ دل آخر بس کن


از خیره کشیت سنگ بر من بگریست

ای خیره‌کش سنگ‌دل آخر بس کن

[sorna]

بس کور دل است این فلک بی‌سر و بن

زان کم نگرد به صورت آرای سخن

خاقانی اگر ممیزی عرضه مکن

آن یوسف تازه را بر این گرگ کهن

[sorna]

خاقانی ازین چرخ سیه کاسهٔ دون

چونی تو در این گلخن خاکسترگون

از چشم و دلی چو دیگ گرمابه کنون

کآتش ز درون داری و آب از بیرون

[sorna]

ای دوست به ماتم چه نشینی چندین

کز ماتم تو شدیم با مرگ قرین

زین ماتم کاندرونی ای شمع زمین

چون برخیزی به ماتم ما بنشین

[sorna]

گاهی که کنی عهد و وفا با یاران

زنهار وفای عهد خود واجب دان

بی‌شکر خدا مباش هرگز نفسی

تا بر تو شود ابر کرم‌ها باران

[sorna]

ای دل چو فسرده‌ای غمی پیدا کن

وی غنچه تو داغ ستمی پیدا کن

خواهی که به ملک دل سلیمان باشی

از صافی سینه خاتمی پیدا کن

[sorna]

دل خون شد و آتش زده دارم ز درون

پیش آرمیی چو خون که هست آتش‌گون

می آتش و خون است فرو ریزم خون

آتش به سر آتش و خون بر سر خون