ღ.•.• ღ اشعار احمد ظاهر ღ.•.• ღ

[R A H A]

بـرويـد ای حـريـفـان بکشيد يـار مـا را
بـمـن آوريد آخـر صـنـم گـريـز پـا را
بترانه های شـيـريـن بـبـهـانـه هـای زرّيـن
بکشيد سوی خانه مه خوب خوش لـقـا را
وگـر او بوعده گـويـد کـه دمـی دگـر بـيـايـم
هـمـه وعـده مکر بـاشـد بفريبد او شـمـا را
دم سخت گرم دارد که بجادوی و افـسـون
بـزنـد گـره بر آب او و بـبـنـدد او هـوا را
بـمـبـارکـی و شـادی چـو نـگـار مـن در آيـد
بنشين نـظـاره مـی کـن تو عجايب خـدا را
چو جـمـال او بتابد چه بود جـمـال خوبان؟
کـه رخ چـو آفـتـابـش بـکُـشــد چـراغـهـا را
بـرو ای دل سـبک رو بـيـمـن بـدلـبـر مـن
برسان سلام و خدمت تو عقيق بی بها را

[R A H A]

بسکه جفا ز خار و گل ، ديده دل رميده ام
همچو نسيم از اين چمن ، پای برون کشيده ام
شمع طرب زبخت ما ، آتش خانه سوز شد
گشت بلای جان ما ، عشق بجان خريده ام
حاصل دور زندگی ، صحبت آشنا بود
تا تو زمن بريدۀ ، من زجهان بريده ام
تا بکنار من بودی ، بود به جا قرار من
رفتی و رفت راحت از خاطر رميده ام
تا تو مراد من دهی ، کشته مرا فراق تو
تا تو بداد من رسی ، من بخدا رسيده ام
چون به بهار سر کند لاله زخاک من برون
ای گل تازه ياد کن از دل داغديده ام
يا ز ره وفا بيا ، يا ز دل رهی برو
سوخت در انتظار تو ، جان بلب رسيده ام

[R A H A]

بمان ای شب که تاريکی و بيداری ، دلم خواهد
برو ای مه که اندوه شب تاری ، دلم خواهد
بيا ای غم ، بيا ای مونس شبهای تار من
که امشب از تو همدردی و همکاری ، دلم خواهد
بسوز ای جان که جانی آتش افروز آرزو دارم
بکاه ای تن که رنجوری و بيماری دلم خواهد
برنجان و بنالانم ، بگريان و بسوزانم
که سوز و اشک و آه و ناله و زاری ، دلم خواهد
کنار و بوس و آغوش تو ارزانی به بی دردان
که من دنيای دردم عاشق آزاری ، دلم خواهد
غم عشقی کرامات کردۀ جان و دل ما را
که حق نشناسم ار يک ذره غمخواری ، دلم خواهد
بجز روی تو و موی تو و چشم نکوی تو
ز هر چه در دو عالم هست بيزاری دلم خواهد

[R A H A]

بنازم قلب پاکت ، مادر من
بگردم دور خاکت ، مادر من
سياه شد روزگار من سياه شد
خدايا مادرم از من جدا شد
فلک با من چرا اين نا روا کرد
که يکدم مادرم از من جدا کرد

[R A H A]

به آسمان بگوييد، به دلبران رسانيد
احوال قلب ما را به عاشقان رسانيد
دلم برای ديگر، رود خبر باش
برای يار ديگر، رود خبر باش
نميگويم که چرا ترکم نمودی
نميخواهم بسويم ، تو باز گردی

[R A H A]

به جز تو مونس ديگر درين ديار ندارم
بيا که بيش ازين تاب انتظار ندارم
نميروی تو ز يادم اگر چه ميدانی
که غير بوسه ی چند از تو يادگار ندارم
مرنج ز اين که من بر تو بدگمان شده ام
که من به زندگی خويش اعتبار ندارم

[R A H A]

به ساغر نقل کرد از خم، شراب آهسته آهسته
برآمد از پس کوه آفتاب آهسته آهسته
فریب روی آتشناک او خوردم، ندانستم
که خواهد خورد خونم چون کباب آهسته آهسته
ز بس در پرده‌ی افسانه با او حال خود گفتم
گران گشتم به چشمش همچو خواب آهسته آهسته
سرايی را که صاحب نيست، ويرانی است معمارش
دل بی‌عشق، می‌گردد خراب آهسته آهسته
به اين خرسندم از نسيان روزافزون پيريها
که از دل می‌برد ياد شباب آهسته آهسته
دلی نگذاشت در من وعده‌های پوچ او صائب
شکست اين کشتی از موج سراب آهسته آهسته

[R A H A]

به سنگ غم زدی پيمانه ام را
به سيل اشک دادی خانه ام را
کنون کز خانه ام چون بخت رفتي
کجا بردی دل ديوانه ام را؟
ميان پاک بازانش قطاران
به افسون و جنون افسانه ام را
بيا ای شمع شام آرزو ها
بسوزان هستی و ويرانه ام را

[R A H A]

به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
بهار توبه شکن ميرسد ، چه چاره کنم
سخن درست بگويم ، نمی توانم ديد
که ميخورند حريفان و من نظاره کنم
به دور لاله دماغ مرا علاج کنيد
که از ميانه بزم طرب کناره کنم
ز روی دوست مرا چون گل مراد شگفت
حوالت سر دشمن به سنگ خاره کنم
به تخت گل بنشانم بسی چو سلطانی
ز سنبل و سمنش طوق و پاره کنم
گدای ميکده ام ليک وقت مستی بين
که ناز بر فلک و حکم بر ستاره کنم
چو غنچه با لب خندان به ياد مجلس شاه
پياله گيرم و از شوق جامه پاره کنم
مرا که نيست ره و رسم فتنه پرهيزی
چرا ندمت رند شراب خواره کنم
زباده خوردن پنهان ملول شد حافظ
به بانگ بربط و نی رازش آشکاره کنم

[R A H A]

تو گر هستی به پاکی شُهرۀ شهر
مرا رسوا و بدنام آفريدن
اگر می خواره و مستم به کس چی؟ به کس چی؟
اگر آواره و مستم به کس چی؟ به کس چی؟
اگر پيمانه بشکستم به کس چی؟ به کس چی؟
اگر آواره و مستم به کس چی؟ به کس چی؟
اگر باشی تو امشب ليلی من، به کس چی؟ به کس چی؟
چو مجنون عاشقت هستم به کس چی؟ به کس چی ؟
اگر باشی توامشب ساقی من به کس چی؟ به کس چی؟
دهی پيمانه به دستم به کس چی؟ به کس چی؟