دفتر اشعار خیام !

[mozhgan]

آن قصر که جمشید در او جام گرفت
آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت
بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر

دیدی که چگونه گور بهرام گرفت
=======================================
ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست
بی باده‌ی گلرنگ نمی‌باید زیست
این سبزه که امروز تماشاگه ماست

تا سبزه‌ی خاک ما تماشاگه کیست

[mozhgan]

برخیز و بیا بتا برای دل ما

حل کن به جمال خویشتن مشکل ما


یک کوزه شراب تا بهم نوش کنیم

زان پیش که کوزه‌ها کنند از گل ما

[mozhgan]

چون عهده نمی‌شود کسی فردا را

حالی خوش کن تو این دل شیدا را


می نوش بماهتاب ای ماه که ماه

بسیار بتابد و نیابد ما را

[mozhgan]

قرآن که مهین کلام خوانند آن را

گه گاه نه بر دوام خوانند آن را


بر گرد پیاله آیتی هست مقیم

کاندر همه جا مدام خوانند آن را

[mozhgan]

اکنون که گل سعادتت پربار است
دست تو ز جام می چرا بیکار است
می‌خور که زمانه دشمنی غدار است

دریافتن روز چنین دشوار است
====================================
امروز ترا دسترس فردا نیست
و اندیشه فردات بجز سودا نیست
ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست

کاین باقی عمر را بها پیدا نیست

[mozhgan]

ای آمده از عالم روحانی تفت
حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت
می نوش ندانی ز کجا آمده‌ای

خوش باش ندانی بکجا خواهی رفت
=================================
ای چرخ فلک خرابی از کینه تست
بیدادگری شیوه دیرینه تست
ای خاک اگر سینه تو بشکافند

بس گوهر قیمتی که در سینه تست

[mozhgan]

ای آمده از عالم روحانی تفت
حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت
می نوش ندانی ز کجا آمده‌ای

خوش باش ندانی بکجا خواهی رفت
=================================
ای چرخ فلک خرابی از کینه تست
بیدادگری شیوه دیرینه تست
ای خاک اگر سینه تو بشکافند

بس گوهر قیمتی که در سینه تست

[mozhgan]

ایدل چو زمانه می‌کند غمناکت
ناگه برود ز تن روان پاکت
بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند

زان پیش که سبزه بردمد از خاکت

==============================

این بحر وجود آمده بیرون ز نهفت
کس نیست که این گوهر تحقیق نسفت
هر کس سخنی از سر سودا گفتند

ز آنروی که هست کس نمیداند گفت

[mozhgan]

این کوزه که آبخواره مزدوری است
از دیده شاهست و دل دستوری است
هر کاسه می که بر کف مخموری است

از عارض مستی و لب مستوری است

=================================

این کهنه رباط را که عالم نام است
و آرامگه ابلق صبح و شام است
بزمی‌ست که وامانده صد جمشید است

قصریست که تکیه‌گاه صد بهرام است

[mozhgan]

این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت
چون آب به جویبار و چون باد به دشت
هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت

روزی که نیامده‌ست و روزی که گذشت
=================================
بر چهره گل نسیم نوروز خوش است
در صحن چمن روی دل‌افروز خوش است
از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست

خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است