زخم زندگی ام تویی...که از تو خون می چکد...همه به زخم هایشان دستمال میبندند اما من به زخمم دل بسته ام !
مدير باز نشسته
زخم زندگی ام تویی...که از تو خون می چکد...همه به زخم هایشان دستمال میبندند اما من به زخمم دل بسته ام !
مدير باز نشسته
آنقدر از زندگیه غمگینم دلگیرم که روزی مرگ خود را جشن خواهم گرفت...
مدير باز نشسته
نه اسمش عشق است و نه علاقه و نه حتی عادت...حماقت محض است دلتنگ کسی باشی که دلش با تو نیست...!!
مدير باز نشسته
بر که نمیگردم هیچ ! عطر تنم را هم از کوچه های پشت سرم جمع میکنم که لم ندهی روی مبل های راحتیبا خاطره هایم قدم بزنی . . .!!
مدير باز نشسته
آهسته گفت خدانگهدارت و در را بست و رفت . . . آدم ها چه راحت مسئولیت خود را به گردن " خدا " می اندازند . . .!!!
مدير باز نشسته
مشکل از تو نبود ! از من بود ! با کسی حرف میزدم که سمعک هایش را پیش دیگری جا گذاشته بود . . .
مدير باز نشسته
خدایا ! میوه ی کدام درخت باغت را گاز بزنم که از زمین رانده شوم !
مدير باز نشسته
زندگی رقص واژگان است...یکی به جرم تفاوت تنهاست و من به جرم تنهایی متفاوت !
مدير باز نشسته
لحظه نبودن نیستن ها
اگر منت می نهی بر کلام من
با احترام سلامت می گویم
و هزار گلپونه بوسه به چشمانت هدیه میدهم
قابل ناز چشمانت را ندارد
دیروز یادگاری هایت همدم من شدند
وبه حرفهای نگفته من گوش دادند
و برایم دلسوزی کردند
البته به روش خودشان
که همان سکوت تکراری بود و یاداوری خاطرات با تو بودن
دست نوشته ات را می بوسیدم
و گریه می کردم
به بزرگی نا مهربانی ات ببخش
که اشکهایم دست خطت را بوسیدن
باز هم ستاره به ستاره جستجویت کردم
ولی نیافتمت
از کهکشان دلسپردگی من خسته شدی؟
که تاب ماندن نیاوردی و با بی وفایی رفتی؟
مهتاب کهکشانی تمام وجود من
آنقدر بی تاب دیدنت شده ام
که دلتنگی ام را به قاصدک سپردم
و به هزار ترانه و شعر رقصان به سوی تو فرستادم
روزها و شبها به دنبالت امدند و تو را ندیدند
قاصدک هم بر نگشت
شاید او را هم روباه وار شیفته خود کردی
باشد
اشکالی ندارد
اگر قاصدکم هم اینگونه اسیر تو شود
قبول است .خوش دنیایی است
کاش یاسهایی که برایت پرپر شدند
و به سویت امدند
دوست داشتنم را برایت آرزو کنند
کاش باران بعد ظهرهایت تو را
به یاد اشکهای من بیندارد
هر پرنده در قفس نام مرا می خواند و..
هر غنچه پرپر یاد من
نیم نگاهی به روزهای تنهایی من کن
و گاه لحظهای زرد و بی صدای مرا
در زیر باران
قاصدکم را ول کن
بگذار قاصدک ترانه های من
در هوای دلتنگی تو پرواز کند
در همین حال و هوا باز هم گلهای بی تابی شکفته
بی وفا. امشب شام غریبانه من است
به یادت مثل شمع میسوزم
و زره زره وجودم آب می شود
تو هم به یاد بی تابی های من
شمعی روشن کن و بگذار مثل من بسوزد
ای باران . یادم کن زمانی که اشکهایم میریزد
نگذار دیگران تنهایی من را در من تنها ببینند
مدير باز نشسته
من به غربت نمی اندیشم
همه جا خانه من
دوستی قلب بزرگی است که بر رود زمین
جای گرفت
و به سوی دریا
از جهان می گذرد
خانه ام
بعد نگاهی ست که در آن
همه روی زمین سبزو پیوند برادروار دارند
خانه ام وسعت شکوفایی دنبا دارد...
من به غربت نمی اندیشم
همه جا خانه من است ..
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)