دیوان اشعار حافظ ( رباعیات )

[sorna]

در سنبلش آویختم از روی نیاز

گفتم من سودازده را کار بساز


گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار

در عیش خوش‌آویز نه در عمر دراز

[sorna]

مردی ز کنندهٔ در خیبر پرس

اسرار کرم ز خواجهٔ قنبر پرس


گر طالب فیض حق به صدقی حافظ

سر چشمهٔ آن ز ساقی کوثر پرس

[sorna]

چشم تو که سحر بابل است استادش

یا رب که فسونها برواد از یادش


آن گوش که حلقه کرد در گوش جمال

آویزهٔ در ز نظم حافظ بادش

[sorna]

ای دوست دل از جفای دشمن درکش

با روی نکو شراب روشن درکش


با اهل هنر گوی گریبان بگشای

وز نااهلان تمام دامن درکش

[sorna]

ماهی که نظیر خود ندارد به جمال

چون جامه ز تن برکشد آن مشکین خال


در سینه دلش ز نازکی بتوان دید

مانندهٔ سنگ خاره در آب زلال

[sorna]

در باغ چو شد باد صبا دایهٔ گل

بربست مشاطه‌وار پیرایهٔ گل


از سایه به خورشید اگرت هست امان

خورشید رخی طلب کن و سایهٔ گل

[sorna]

لب باز مگیر یک زمان از لب جام

تا بستانی کام جهان از لب جام


در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است

این از لب یار خواه و آن از لب جام

[sorna]

در آرزوی بوس و کنارت مردم

وز حسرت لعل آبدارت مردم


قصه نکنم دراز کوتاه کنم

بازآ بازآ کز انتظارت مردم

[sorna]

من حاصل عمر خود ندارم جز غم

در عشق ز نیک و بد ندارم جز غم


یک همدم باوفا ندیدم جز درد

یک مونس نامزد ندارم جز غم

[sorna]

چون باده ز غم چه بایدت جوشیدن

با لشگر غم چه بایدت کوشیدن


سبز است لبت ساغر از او دور مدار

می بر لب سبزه خوش بود نوشیدن