دیوان اشعار هاتف اصفهانی

[sorna]

گل خواهد کرد از گل ما

خاری که شکسته در دل ما

از کوی وفا برون نیائیم

دامن‌گیر است منزل ما


مرغان حرم ز رشک مردند

چون بال فشاند بسمل ما


نام گنهی نبرد تا کشت

ما را به چه جرم قاتل ما


کار دگر از صبا نیامد

جز کشتن شمع محفل ما


بی‌رحمی برق بین چه پرسی

از کشته ما و حاصل ما


خندد به هزار مرغ زیرک

در دام تو صید غافل ما


هاتف آخر به مکتب عشق

طفلی حل کرد مشکل ما

[sorna]

نوید آمدن یار دلستان مرا

بیار قاصد و بستان به مژده جان مرا

فغان و ناله کنم صبح و شام و در دل یار

فغان که نیست اثر ناله و فغان مرا


فغان که تا به گلستان شکفت گل، بادی

وزید و زیر و زبر کرد آشیان مرا


مرا جدا ز تو ویرانه‌ای است هر شب جای

که سوخت آتش هجر تو خانمان مرا

[sorna]

مهی کز دوریش در خاک خواهم کرد جا امشب

به خاکم گو میا فردا، به بالینم بیا امشب

مگو فردا برت آیم که من دور از تو تا فردا

نخواهم زیست خواهم مرد یا امروز یا امشب


ز من او فارغ و من در خیالش تا سحر کایا

بود یارش که و کارش چه و جایش کجا امشب


شدی دوش از بر امشب آمدی اما ز بیتابی

کشیدم محنت صد ساله هجر از دوش تا امشب


شب هجر است و دارم بر فلک دست دعا اما

به غیر از مرگ حیرانم چه خواهم از خدا امشب


چو فردا همچو امروز او ز من بیگانه خواهد شد

گرفتم همچو دیشب گشت با من آشنا امشب


ندارم طاقت هجران چو شب‌های دگر هاتف

چه یار از من شود دور و چه جان از تن جدا امشب

[sorna]

بوده است یار بی من اگر دوش با رقیب

یا من به قتل می‌رسم امروز یا رقیب

شکر خدا که مرد به ناکامی و ندید

مرگ مرا که می‌طلبد از خدا رقیب


با یار شرح درد جدائی چسان دهم

چون یک نفس نمی‌شود از وی جدا رقیب


هم آشناست با تو و هم محرم ای دریغ

ظلم است با سگ تو بود آشنا رقیب


در عاشقی هزار غم و درد هست و نیست

دردی از این بتر که بود یار با رقیب


با هاتف آنچه کرده که او داند و خدا

بیند جزای جمله به روز جزا رقیب

[sorna]

شب وصل است و با دلبر مرا لب بر لب است امشب

شبی کز روز خوشتر باشد آن شب امشب است امشب

به چشمی روی آن مه بینم از شوق و به صد حسرت

ز بیم صبح چشم دیگرم بر کوکب است امشب


دلا بردار از لب مهر خاموشی و با دلبر

سخن آغاز کن هنگام عرض مطلب است امشب

[sorna]

قاصد به خاک بر سر کویش فتاده کیست

بر خاک آستانه‌ی او سرنهاده کیست

چون بر سمند آید و خلقیش در رکاب

همراه او سوار کدام و پیاده کیست


در کوی او عزیز کدام است و کیست خار

در بزم او نشسته که و ایستاده کیست


عزت ز محرمان بر او بیشتر کراست

دارد کسی که حرمت از ایشان زیاده کیست


آن کس که ساغر می نابش دهد کدام

وان کس که می‌ستاند از او جام باده کیست


رندی که باز بسته در عیش بر جهان

تنها به روی او در عشرت گشاده کیست


اغیار سر نهاده فراغت به پای یار

محرومتر ز هاتف از پا فتاده کیست

[sorna]

ز غمزه، چشم تو یک تیر در کمان نگذاشت

که اول از دل مجروح من نشان نگذاشت

ز بی‌وفایی گل بود مرغ دل آگاه

از آن به گلبن این گلشن آشیان نگذاشت


ز شوق دیدن آن گل، ستم نگر که شدم

رضا به رخنه‌ی دیوار و باغبان نگذاشت


رسید کار به جایی که یار بگذارد

ز لطف بر دل من دستی، آسمان نگذاشت


ز ناز بر دل پیر و جوان در این محفل

کدام داغ که آن نازنین جوان نگذاشت


شکایتی ز سگانت نبود هاتف را

بر آستان تواش جور پاسبان نگذاشت

[sorna]

شود از باد تا شمشاد گاهی راست گاهی کج

به جلوه سرو قدت باد گاهی راست گاهی کج


ز بهر کندن خارا برای سجده‌ی شیرین

شدی در بیستون فرهاد گاهی راست گاهی کج


عجب نبود کز آهم قامتش در پیچ و تاب افتد

که گردد شاخ گل از باد، گاهی راست گاهی کج


تو دی می‌رفتی و هاتف به دنبال تو چون سایه

به خاک راه می‌افتاد گاهی راست گاهی کج

[sorna]

بی من و غیر اگر باده خورد نوشش باد

یاد من گو نکند غیر فراموشش باد


یار بی‌غیر که می در قدحش خون گردد

خون من گر همه ریزد به قدح نوشش باد


سرو اگر جلوه کند با تن عریان به چمن

شرمی از جلوه‌ی آن سرو قبا پوشش باد


دوش می‌گفت که خونت شب دیگر ریزم

امشب امید که یاد از سخن دوشش باد


ننگ یار است که یاد آرد از اغیار مدام

نام این فرقه‌ی بدنام فراموشش باد


دل که خو کرده به اندوه فراغت همه عمر

با خیالت همه شب دست در آغوشش باد


هاتف از جور تو دم می‌نزند لیک تو را

شرمی از چشم پر آب و لب خاموشش باد

[sorna]

بتان نخست چو در دلبری میان بستند

میان بکشتن یاران مهربان بستند


دعا اثر نکند کز درم تو چون راندی

به روی من همه درهای آسمان بستند


مگر میان بتان روی آن صنم دیدند

که اهل صومعه زنار بر میان بستند


به آشیانه نبستند عندلیبان دل

اگر دو روز در این گلشن آشیان بستند


فغان که مدعیان از جفا برون کردند

مرا ز شهر تو و راه کاروان بستند


رساند کار به جایی جفای گل چینان

که در معاینه بر روی باغبان بستند


جفاکشان سخنان با تو داشتند ولی

چو هاتف از ادب عاشقی زبان بستند