اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

[sorna]

غزل 51

بهر دلم كه دردكش و داغدار توست
داروي صبر بايد و آن در ديار توست
يك بار نام من به غلط بر زبان نراند
ما را شكايت از قلم مشكبار توست
بر پاره كاغذي دو سه مدي توان كشيد
دشنام و هرچه هست غرض يادگار توست
تو بي وفا چه باز فراموش پيشه اي
بيچاره آن اسير كه اميدوار توست
هان اين پيام وصل كه اينك روانه است
جانم به لب رسيده كه در انتظار توست
مجنون هزار نامه ز ليلي زياده داشت
وحشي كه همچو يار فراموشكار توست

[sorna]

غزل 52


وداع جان و تنم استماع رفتن توست
مرو كه گر بروي خون من به گردن توست
زمانه دامنت از دست ما برون مكناد
خداي را نروي دست ما و دامن توست
به كشوري كه كسي از دوستي نشان ندهد
مرو مرو كه نه جاي تو ، جاي دشمن توست
نشين و بال برفشان كه هر كجا مرغي است
وطن گذاشته ، در آرزوي گلشن توست
در آتشي ز فراقش فتاده اي وحشي
كه هر زبانه آن برق صد چو خرمن توست

[sorna]

غزل 53

بگذشت دور يوسف و دوران حسن توست
هر مصر دل كه هست به فرمان حسن توست
بسيار سر به كنگره عشق بسته اند
آنجا كه طاق بندي ايوان حسن توست
فرمان ناز ده كه در اقصاي ملك عشق
پروانه اي كه هست ز ديوان حسن توست
زنجير غم به گردن جان مي نهد هنوز
آن موي ها كه سلسله جنبان حسن توست
آبش هنوز مي رسد از رشحه جگر
آن سبزه ها كه زينت بوستان حسن توست
دانم كه تا به دامن آخر زمان نكشد
دست نياز من كه به دامان حسن توست
تقصير در كرشمه وحشي نواز نيست
هر چند دون مرتبه شان حسن توست

[sorna]

غزل 54

ابروي تو جنبيد و خدنگي ز كمان جست
بر سينه چنان خورد كه از جوشن جان جست
اين چشم چه بود آه كه ناگاه گشودي
اين فتنه دگر چيست كه از خواب گران جست
من بودم و دل بود و كناري و فراغي
اين عشق كجا بود كه ناگه به ميان جست
در جرگه او گردن جان بست به فتراك
هر صيد كه از قيد كمند دگران جست
گردن بنه اي بسته زنجير محبت
كز زحمت اين بند به كوشش نتوان جست
گفتم كه مگر پاس تف سينه توان داشت
حرفي به زبان آمد و آتش ز دهان جست
وحشي مي منصور ، به جام است مخور هان
ناگاه شدي بيخود و حرفي ز زبان جست

[sorna]

غزل 55

بگذران دانسته از ما اگر ادايي سر زده است
بوده نادانسته گر از ما خطايي سر زده است
آخر اي صاحب متاع حسن اين دشنام چيست
در سر دريوزه گر از ما دعايي سر زده است
الله الله محرم راز تو سازم حرف صوت
اين زبان و تيغ اگر حرفي ز جايي سر زده است
التفات ابر رحمت نيست ورنه بر درت
تخم مهري كشتم و شاخ وفايي سر زده است
ابر رحمت گر نبارد ، گو سمومش خود مسوز
بعد صد خون جگر كاينجا گيايي سر زده است
هست وحشي بلبل اين باغ و مست از بوي گل
از سر مستي است گر از وي نوايي سر زده است

[sorna]

غزل 56

از نظر افتاده‌ی یاریم مدتها شدست

از نظر افتاده‌ی یاریم مدتها شدست
زخمهای تیغ استغنا جراحتها شدست

پیش ازین با ما دلی زایینه بودش صافتر
آهی از ما سرزدست و این کدورتها شدست

چشم من گستاخ بین ، آن خوی نازک زود رنج
تا نگاهم آن طرف افتاده صحبتها شدست

بر سر این کین همه خواری چرا باید کشید
با دل بیدرد خود ما را خصومتها شدست

زین طرف وحشی یکی سد گشته پیوند امید
گر چه زان جانب به کلی قطع نسبتها شدست

[sorna]

غزل 57

هنوز عاشقی‌و دلرباییی نشدست

هنوز عاشقی‌و دلرباییی نشدست
هنوز زوری و زور آزماییی نشدست

هنوز نیست مشخص که دل چه پیش کسیست
هنوز مبحث قید و رهاییی نشدست

دل ایستاده به دریوزه‌ی کرشمه، ولی
هنوز فرصت عرض گداییی نشدست

ز اختلاط تو امروز یافتم سد چیز
عجب که داعیه‌ی بیوفاییی نشدست

همین تواضع عام است حسن را با عشق
میان ناز و نیاز آشنایی نشدست

نگه ذخیره‌ی دیدار گو بنه امروز
که هست فرصت و طرح جداییی نشدست

هنوز اول عشق است صبر کن وحشی
مجال رشکی و غیرت فزاییی نشدست

[sorna]

غزل 58

بازم زبان شکر به جنبش درآمدست

بازم زبان شکر به جنبش درآمدست
نیشکر امید ز باغم بر آمدست

آن دولتی که می‌طلبیدیم در به در
پرسیده راه خانه و خود بر در آمدست

ای سینه زنگ بسته دلی داشتی کجاست
آیینه‌ات بیار که روشنگر آمدست

تا بامداد کوس بشارت زدیم دوش
غم را ازین شکست که بر لشکر آمدست

از من دهید مژده به مرغ شکر پرست
کاینک ز راه قافله‌ی شکر آمدست

وحشی تو هرگز اینهمه شادی نداشتی
گویا دروغهای منت باور آمدست

[sorna]

غزل 59

خوش صيد غافلي به سر تير آمده است
زه كن كمان ناز كه نخجير آمده است
روزي به كار تيغ تو آيد نگاه دار
اين گردني كه در خم زنجير آمده است
كو عشق تا شوند همه معترف به عجز
اول خرد كه از پي تدبير آمده است
عشقي كه ما دو اسبه ازو مي گريختيم
اين است كامده و عنانگير آمده است
ملك دل مرا كه سواري بس است عشق
با يك جهان سپاه به تسخير آمده است
در خاره كنده اند حريفان به حكم عشق
جويي كه چند فرسخ از آن شير آمده است
بي لطفي به حال تو ديدم كه سوختم
وحشي بگو كه از تو چه تقصير آمده است

[sorna]

غزل 60

ناتوان موري به پابوس سليمان آمده است
ذره اي در سايه خورشيد تابان آمده است
قطره ناچيز كو را برد ابر تفرقه
رفته از عمان و ديگر سوي عمان آمده است
سنگ ناقص كرده خود را مستعد تربيت
تا كند كسب كمالي جانب كان آمده است
بي زبان مرغي كه در كنج قفلس دم بسته بود
صد زبان گرديده و سوي گلستان آمده است
تشنه ديدار كز وي تا اجل يك گام بود
اينك اينك بر كنار آب حيوان آمده است
تا به كي اين رمز و ايما ، اين معما تا به چند
چند دردسر دهم كاين آمده است ، آن آمده است
متخصر كردم سخن وحشي است كز سر كرده پا
بهر پابوس سگان مير ميران آمده است