مدير باز نشسته
دل من با توست
هرگز از بیکسی ِ خویش مرنج
هرگز از دوری ِ این راه نگو
و از این تنهایی و از این فاصلههایی که میان من و تو روییده ست . . .
بگذار تا که پروانه تنهایی از این پنجره آزاد شود
برود . . .
بال خود را بسپارد به نسیم
قاطی ِ باد شود
بگذار کفتر ِ خوشبختی
روی بام ِ نفست بنشیند
و اگرچه دلت آنجا تنگ است
نگذار رنگ غم بر قفست بنشیند
هر زمانی که دلت تنگ ِ من است
بهترین شعر ِ مرا
قاب کن ، پشت نگاهت بگذار
تا که تنهاییات از دیدن آن ، جا بخورد
و بداند که دل من با توست در همین یک قدمی . . .
پریناز رییسی
حمایت از گروه p30ask و نصب نوار ابزار ویژه سایت
آموزش دانلود بصورت ریموت پرمیوم با استفاده از اکانت های سایت
دانلود پریمیوم از Hotfile و Rapidshare و ... با استفاده از کوکی ها
سایت های رایگان رپیدلیچ - Best Rapidleech Servers
Username و Password پرمیوم سایت های مختلف ...
دعوت به همکاری برای بر عهده گرفتن مدیریت بخش های سایت
Sharecash Re-upload Service-مستقیم سازی لینک های شرکش
گزارش خرابی لینک ها
بیر اوشاغام، آنام ســـن ســــنخسته اولسام، داوام سن سنآغاج اولسام،هاوام ســــن سناورک ائــــویم سنســـیز تــــالانآنا یوردوم، آذربایجان
ناظم ارشد انجمن
کشاندت به خواری؟! به رویش نیاور
خطا کرده؟ آری؟ به رویش نیاور
اگر قلب آیینه ات را شکسته
تو قدر غباری به رویش نیاور
دل من، اگر سنگدل بود و ساکت
تو که آبشاری به رویش نیاور
اگر شادی هر شبت را گرفته
تو غم را که داری! به رویش نیاور
تو که بار آخر قسم خورده بودی
به رویش نیاری... به رویش نیاور
[SIGPIC][/SIGPIC]
ناظم ارشد انجمن
در برابر بي كراني ساكنجنبش كوچك گلبرگبه پروانه ئي ماننده بودزمان با گام شتا بناك بر خواستو در سرگردانييله شد.در باغستان خشكمعجزه وصلبهاري كرد.سراب عطشانبركه ئي صافي شد.و گنجشكان دست آموز بوسهشادي رادر خشكسار باغبه رقص در آوردند.(2)اينك چشمي بي دريغكه فانوس را اشكششور بختي مردمي را كه تنها بودم وتاريكلبخند مي زند.آنك منم كه سرگرداني هايم را همهتا بدين قله جل جتاپيموده ام.آنك منمميخ صليب از كف دستان به دندان بركنده.آنك منمپا بر صليب باژگون نهادهبا قامتي به بلندي فرياد.(3)در سرزمين حسرت معجزهاي فرود آ مد[ واين خود معجزه ئي ديگر گونه بود].فرياد كردم،:«- اي مسافر!با من از زنجيريان بخت كه چنان سهمناك دوست مي داشتماين مايه ستيزه چرا رفت؟با ايشان چه مي بايد كرد؟»«-بر ايشان مگير!»چنين گفت و چنين كردم.لايه تيره فرو نشستآبگير كدرصافي شدو سنگريزه هاي زمزمهدر ژرفاي زلالدرخشيد.دندانهاي خشمبه لبخنديزيبا شد.رنج ديرينههمه كينه هايش راخنديد.پاي آبله در چمنزار آفتابفرود آمدبي آنكه از شب نا آشتيداغ سياهي بر جگر نهاده باشم.(4)نه!هرگز شب را باور نكردمچرا كهدر فراسوهاي دهليزشبه اميد دريچه ئيدل بسته بودم.(5)شكوهي در جانم تنوره مي كشدگوئي از پاك ترين هواي كوهستانلبالبقدحي در كشيده ام.در فرصت ميان ستاره هاشلنگ اندازرقصي ميكنم-ديوانهبه تماشاي من بيا!احمدشاملو
[SIGPIC][/SIGPIC]
ناظم ارشد انجمن
چه بي تابه مي خواهمت اي دوريت آزمون تلخ زنده به گوري!چه بي تابه تو را طلب مي كنم!بر پشت ِ سمنديگوئينوزينكه قرارش نيست.و فاصلهتجربه ئي بيهوده است.بوي پيرهنت،اين جاو اكنون. ـكوه ها در فاصلهسردند.دستدر كوپه وبسترحضور مانوس ِ دست تو را مي جويد،و به راه انديشيدنياس رارج مي زندبي نجواي ِ انگشتانتفقط.-و جهان از هر سلامي خالي است
احمدشاملو
[SIGPIC][/SIGPIC]
ناظم ارشد انجمن
خداي رامسجد من كجاستاي ناخداي من؟در كدامين جزيره آن آبگي ايمن استكه راهشاز هفت درياي بي زنهارمي گذرد؟***از تنگابي پيچاپيچ گذشتيم- با نخستين شام سفر -كه مزرعه سبز آبگينه بود.و با كاهش شب- كه پنداريدر تنگه سنگيجاي خوش تر داشت -به در يائي مرده درآمديم- با آسمان سربي ِ كوتاهش -كه موج و باد رابه سكوني جاودانه مسخ كرده بود.و آفتابي رطوبت زده- كه در فراخي ِ بي تصميمي خويشسر گرداني مي كشيد،و در ترديد ِ ميان فرو نشستن يا بر خاستنبه ولنگارييله بود-.***ما به سختي در هواي كنديده طاعوني َدم مي زديم وعرق ريزاندر تلاشي نو ميدانهپارو مي كشيدمبر پهنه خاموش ِ دريائي پوسيدهكه سراسرپوشيده ز اجسادي ست كه چشمان ايشانهنوزاز وحشت توفان بزرگبر گشاده استو از آتش خشمي كه به هر جنبندهدر نگاه ايشان استنيزه هاي شكن شكن تندرجستن مي كند.***و تنگاب هاو درياها.تنگاب هاو درياهاي ديگر...***آنگاه به دريائي جوشان در آمديم،با گرداب هاي هولوخرسنگ هاي تفتهكه خيزاب هابر آنمي جوشيد.((-اينك درياي ابرهاست...اگر عشق نيستهرگز هيچ آدميزاده راتاب سفري اينچننيست!))چنين گفتيبا لباني كه مدامپندارينام گليتكرار مي كنند.و از آن هنگام كه سفر را لنگر بر گرفتيماينك كلام تو بود از لبانيكه تكرار بهار و باغ است.و كلام تو در جان من نشستو من آ ن راحرفبه حرفباز گفتم.كلماتي كه عطر دهان تو را داشت.و در آن دوزخ- كه آب گنديدهدود كنانبر تابه هاي تفته ي سنگمي سوخت ـرطوبت دهانت رااز هر يكان ِ حرفچشيدم.و تو به چربدستيكشتي رابر درياي دمه خيز ِ جوشانمي گذراندي.و كشتيبا سنگيني سيــّالشبا غـّژا غـّژ ِ د گل هاي بلند- كه از بار غرور بادبان هاپست مي شد -در گذار ِاز ديوارهاي ِ پوك ِ پيچانبه كابوسي مي مانستكه در تبي سنگينمي گذرد.***امـّاچندان كه روز بي آفتاببه زردي نشست،از پس تنگابي كوتاهراهبه دريايي ديگر برديمكه پاكيگفتيزنگيانغم غربت را در كاسه مرجاني آن گريسته اند ومن اندوه ايشان را وتو اندوه مرا***و مسجد مندر جزيره ئي ستهم از اين دريا.اما كدامين جزيره، كدامين جزيره،نوح من اي ناخداي من؟تو خود آيا جست و جوي جزيره رااز فراز كشتيكبوتري پرواز مي دهي؟يا به گونه اي ديگر؟ به راهي ديگر؟- كه در اين دريا بارهمه چيزيبه صداقتاز آب تا مهتاب گسترده استو نقره كدر فلس ماهياندر آبماهي ديگريستدر آسمانيباژ گونه -.***در گستره خلوتي ابديدر جزيره بكري فرود آمديم.گفتي((- اينت سفر، كه با مقصود فرجاميد:سختينه ئي ته سرانجامي خوش!))و به سجدهمنپيشاني بر خاك نهادم.***خداي رانا خداي من!مسجد من كجاست؟در كدامين درياكدامين جزيره؟-آن جا كه من از خويش برفتم تا در پاي تو سجده كنمو مذهبي عتيق را- چونان موميائي شده ئي از فراسوهاي قرون -به ورود گونه ئيجان بخشم.مسجد من كجاست؟با دستهاي عاشقتآن جامرامزاري بنا كن
احمدشاملو
[SIGPIC][/SIGPIC]
ناظم ارشد انجمن
زيبا ترين تماشاست
وقتي
شبانه
بادها
از شش جهت به سوي تو مي آيند،
و از شكوهمندي ياس انگيزش
پرواز ِشامگاهي ِدرناها را
پنداري
يكسر به سوي ماه است.
***
زنگار خورده باشد بي حاصل
هر چند
از دير باز
آن چنگ تيز پاسخ ِ احساس
در قعر جان ِ تو، ـ
پرواز شامگاهي درناها
و باز گشت بادها
در گور خاطر تو
غباري
از سنگي مي روبد،
چيزنهفته ئي ت مي آموزد:
چيزي كه اي بسا مي دانسته ئي،
چيزي كه
بي گمان
به زمانهاي دور دست
مي دانسته ئي
احمدشاملو
[SIGPIC][/SIGPIC]
ناظم ارشد انجمن
نمي گردانمت در برج ابريشمنمي رقصانمت بر صحنه هاي عاج: -شب پائيز مي لرزد به روي بستر خاكستر سيراب ابر سردسحر با لحظه هاي دير مانش مي كشاند انتظار صبح را در خويش.دو كودك بر جلو خان كدامين خانه آيا خواب آتش مي كندشان گرم؟سه كودك بر كدامين سنگفرش سرد؟صد كودك به نمناك كدامين كوي؟***نمي رقصانمت چون دودي آبي رنگنمي لغزانمت بر خواب هاي مخمل انديشه ئي ناچيز: -حباب خنده ئي بي رنگ مي تركد به شب گرييدن پائيز اگر در جويبار تنگ،و گر عشقي كزو اميد با من نيستدرين تاريكي نوميد سايه سر به درگاهم -دو كودك بر جلو خان سرائي خفته اند اكنونسه كودك بر سرير سنگفرش سرد و صد كودك به خاك مرده مرطوب.***نمي لغزانمت بر مخمل انديشه ئي بي پاينمي غلتانمت بر بستر نرم خيالي خام:اگر خواب آور ست آهنگ باراني كه مي بارد به بام توو گر انگيزه عشق است رقص شعله آتش به ديوار اتاق مناگر در جويبار خرد، مي بندد حباب از قطره هاي سردو گر در كوچه مي خواند به شوري عابر شبگرد -دو كودك بر جلو خان كدامين خانه با رؤيا آتش مي كند تن گرم؟سه كودك بر كدامين سنگفرش سرد؟صد كودك به نمناك كدامين كوي؟***نمي گردانمت بر پهنه هاي آرزوئي دورنمي رقصانمت در دودناك عنبر اميد:ميان آفتاب و شب بر آورده ست ديواري ز خاكستر سحر هر چند،دو كودك بر جلو خان سرائي مرده اند اكنونسه كودك بر سرير سنگفرش سرد و صد كودك به خاك مرده مرطوب.
احمدشاملو
[SIGPIC][/SIGPIC]
ناظم ارشد انجمن
به كه بايد دل بست؟به كه شايد دل بست؟سينه ها جاي محبت، همه از كينه پر است .هيچكس نيست كه فرياد پر از مهر تو را ـگرم، پاسخ گويدنيست يكتن كه در اين راه غم آلوده عمر ـقدمي، راه محبت پويد***خط پيشاني هر جمع، خط تنهائيستهمه گلچين گل امروزند ـدر نگاه من و تو حسرت بيفردائيست .***به كه بايد دل بست ؟به كه شايد دل بست ؟نقش هر خنده كه بر روي لبي ميشكفد ـنقشه يي شيطانيستدر نگاهي كه تو را وسوسه عشق دهد ـحيله پنهانيست .***زير لب زمزمه شادي مردم برخاست ـهر كجا مرد توانائي بر خاك نشستپرچم فتح بر افرازد در خاطر خلق ـهر زمان بر رخ تو هاله زند گرد شكستبه كه بايد دل بست؟به كه شايد دل بست؟***خنده ها ميشكفد بر لبها ـتا كه اشكي شكفد بر سر مژگان كسيهمه بر درد كسان مينگرند ـليك دستي نبرند از پي درمان كسي***از وفا نام مبر، آنكه وفاخوست، كجاست ؟ريشه عشق، فسردواژه دوست، گريختسخن از دوست مگو، عشق كجا ؟ دوست كجاست ؟***دست گرمي كه زمهر ـبفشارد دستت ـدر همه شهر مجويگل اگر در دل باغ ـبر تو لبخند زند ـبنگرش، ليك مبويلب گرمي كه ز عشق ـننشيند بلبت ـبه همه عمر، مخواهسخني كز سر راز ـزده در جانت چنگ ـبلبت نيز، مگو***چاه هم با من و تو بيگانه استني صد بند برون آيد از آن، راز تو را فاش كنددرد دل گر بسر چاه كنيخنده ها بر غم تو دختر مهتاب زندگر شبي از سر غم آه كني .***درد اگر سينه شكافد، نفسي بانگ مزندرد خود را به دل چاه مگواستخوان تو اگر آب كند آتش غم ـآب شو، « آه » مگو .***ديده بر دوز بدين بام بلندمهر و مه را بنگرسكه زرد و سپيدي كه به سقف فلك استسكه نيرنگ استسكه اي بهر فريب من و تستسكه صد رنگ است***ما همه كودك خرديم و همين زال فلكبا چنين سكه زرد ـو همين سكه سيمين سپيد ـميفريبد ما راهر زمان ديده ام اين گنبد خضراي بلند ـگفته ام با دل خويش:مزرع سبز فلك ديدم و بس نيرنگشنتوانم كه گريزم نفسي از چنگشآسمان با من و ما بيگانهزن و فرزند و در و بام و هوا بيگانه« خويش » در راه نفاق ـ« دوست » در كار فريب ـ« آشنا » بيگانه***شاخه عشق، شكستآهوي مهر، گريختتار پيوند، گسستبه كه بايد دل بست ؟به كه شايد دل بست ؟
[SIGPIC][/SIGPIC]
ناظم ارشد انجمن
تنهاي تنها-غمناك غمناك-پا مينهم در كوچه هاي آشنائياز برگ برگ هر درخت كوچه ي پيرميپيچدم در گوش،فرياد جدائي***اين كوچه روزي سرزمين عشق من بودعشقي كه چون خورشيد،چون ماه-برصبح من اميد ميريختبرشام من لبخند ميزد***اين كوچه روزي زادگاه شاعري بوداما زمانه-او را كنون در هاله ي ماتم نشاندهآن شاعر تنها كه در هر قطره اشكش-دست جداييها نگين غم نشانده***درسالها دور....گلبانگ شاد كودكي غافل زتقديرهمچون شباويز-در پيكر اين كوچه ها آهنگ ميريختوز تندباد خنده هايش-از باغ لبهاش-هرلحظه در هر جا گل صدرنگ ميريخت***اندوه اندوهآن كودك ديرين كنون مردي غمين استگلبانگ او،آهنگ او،ازياد رفته استلبخند او بر روي لبهايش فسرده استگلبوته هاي خنده اش بر باد رفته است***ديوار وبام كوچه هم تلخ و عبوسندگوئي تمام خانه ها در خواب مرگستهرجا درختي بود سرسبز-امروز،هيمه استبي بار و برگ است. . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . .اي واي،اي واي***اينجا سراي حشمت ديرينه ي ماستاين خانه روزي كعبه ي اميد ما بوددرعالمي تلخ-با كلبه ي ديرينه دارم گفتگوهاگويم كه:اي ديوار و بام خانه ي ما!از روشنايي دور مانديدچون ديگر از كوي شما مهتاب رفته استآن بخت روشن-در زير ابري جاودان در خواب رفته استآن اختر بخت-در سالهاي كودكي روشنگرم بودبي او اميدم مرد،عشق و هسبيم مرداو مادرم بود.***همراه اشكي ميكشم از سينه آهيبا خويش ميگويم كه:اي واي!آن روز... آن سال...در اين سرا،آري در اين ويرانسرا بودبيچاره مادر-در پاي اين ديوار در حال دعا بودگوئي كه ديروز است آن در خاك خفته-آرام و مبهوت-گرم نيايش با خدا بود***اي خانه ي ما! درتو ميپيچيد شبها-بانگ دعايشآواي نرم جويبار گريه هايشدر گوش من،در گوش تو،ديريست مانده است-آن دلربا آهنگ گرم لاي لايش***اي بام،اي در،اي زمين خانه ي ما!بي او دلي درسينه دارم ليك مرده استجاني بتن دارم ولي بي او فسرده است***اي بام و در! آگاه باشيداينك منم ويرانه اي متروك و خاموشاينك منم گور تمام آرزوهاسنگي بنام زندگي برسينه ي سردم نشسته استبرروي اين سنگ گرانبار-نام نكوي «مادر»من نقش بسته است
[SIGPIC][/SIGPIC]
ناظم ارشد انجمن
روزگاري رفت و من در هر زمان ـآزمودم رنج « غربت » را بسيدرد « غربت » ميگدازد روح راجز « غريب » اين را نميداند كسيهست غربت گونه گون در روزگارمحنت غربت بسي مرگ آور استاز هزاران غربت اندوه خيزغربت « بي همزباني » بدتر است .
[SIGPIC][/SIGPIC]
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)