هواپیماهای جنگی در ایران و جهان

[sorna]

[Bدوستان بالاخره انتظاره ها به پایان رسید و اولین جنگنده ی نسل پنجم روسیه به اسم تی-50 ساخت کمپانی معروف سوخوی رونمایی شد و تونست اولین پرواز آزمایشی خودشو به مدت 45 دقیقه با موفقیت انجام بده ! روس ها پس از فروپاشی شوروی سال ها بود که دست به طراحی جدیدی نزده بودن و همش به تجهیز جنگنده های قبلیشون می پرداختن ! جنگنده های میگ-35 و سوخوی-35 درسته که از قابلیت های بسیار بالایی برخوردار هستند اما به دلیل طراحی بدنه ی تکراریشون خیلی برای جهانیان جذاب نبودن ! روس ها بار دیگه بعد از سال ها تونستن با طراحی و ساخت جنگنده ی نسل پنجم قدرت خودشون رو به رقبا و جهانیان دیکته کنند ! در حال حاضر فقط دو کشور روسیه و آمریکا به تکنولوژی ساخت جنگنده نسل پنجم دست پیدا کردن و با داشتن جنگنده های نسل پنجم دو قدرت هوایی بی رقیب در شرق و غرب می باشند ! در ابتدا قرار بود که تی-50 در سال 2015 به خدمت نیروی هوایی دربیاد اما نخست وزیر روسیه ، ولادمیر پوتین دستور به سرعت بخشیدن به پروژه رو داد و تاکید کرد که تا سال 2013 حتما باید این جنگنده وارد خدمت بشه ! مسئولان روسی اطلاعات بسیار کمی رو از این جنگنده همزمان با رونمایی از اون در اختیار رسانه ها قرار دادند ! همینطور این مسئولین اجازه انتشار تعدادی عکس محدود رو از این جنگنده دادند !
(به دوستان روس تبریک میگم و امیدوارم همینطور که یه فکری به حال جنگنده هاشون کردند و تی-50 رو ساختن ، یه فکری هم به حال کلاه خلبانان خودشون و همینطور لباس های خلبانیشون بکنند چون واقعا بد قیافه و زشتن !)
به همه ی دوستان طرفدار جنگنده های روسی تبریک میگم !
چند جمله ای از خبرگزاری روسیه در مورد این جنگنده !
طراحی این جنگنده توسط کمپانی "سوخوی" از سال های 1990 آغاز شد و قرار است از سال 2015 به طور انبوه در اختیار ارتش قرار گیرد.
طراحان "ت-50" معتقدند که این جنگنده از لحاظ معیار قیمت-کیفیت بر رقبای غربی خود پیشی خواهد گرفت.
این جنگنده ها از یک سری ویژگی های خاص بهره مند هستند: پرواز در کلیه اوقات شبانه روز و در هرگونه آب و هوا، رادار گریزی، سرو صدای کم و پرواز با سرعت مافوق صوت در مدت طولانی. این هواپیماها به سیستم های ناوبری جدید و سیستم های دفاعی خودکار فوق موثر مجهز هستند.
قرار است که "ت-50" جایگزین جنگنده های نسل چهارم سوخوی-30 و سوخوی-35 شود .
در حال حاضر فقط آمریکا از جنگنده های نسل پنجمی بر خوردار است که تولید یکی از آنها (اف-22) به خاطر هزینه های بالا و مشکلات اقتصادی این کشور فعلا به دستور رئیس جمهور آمریکا متوقف شده است
[/B]

[sorna]

توپولف ۱۵۴ هواپیمای مسافربری مناسب برای مسیرهای متوسط هوایی که در پروازهای داخلی روسیه و سایر کشورهای شوروی سابق ، همچنین تا اندازه ای در اروپای شرقی و ایران به کار خود ادامه می دهد . توپولف ۱۵۴ مدل توسعه یافته ای از هواپیماهای توپولف ۱۰۴ (۱۰۴-Tu) ، آنتونف ۱۰ (۱۰-An) و ایلوشین ۱۸ (۱۸-ll) می باشد . معیار طراحی در توسعه این سه هواپیما تا اندازه ای متفاوت بود که شامل،قابلیت پرواز در فرودگاههای کوچک و پرواز در ارتفاع بالا می باشد.
برای دستیابی به این اهداف در طراحی توپولف ۱۵۴ از سه موتور ۸-Kuznetsov NK-که قابلیت پرواز بهتر را میدادند استفاده شد ، همچنین این موتورها نسبت مناسبی را از نیروی جلوبرنده به وزن ایجاد می‌کردند. اولین پرواز توپولف ۱۵۴ در چهارم اکتبر ۱۹۶۸ انجام شد و اولین محصول آزمایشی آن در سال ۱۹۷۱ برای شرکت ایرفلوت (Aeroflot) ساخته شد و در سال ۱۹۷۲ (۱۹۷۲ Feb) سرویس دهی آن به صورت رسمی به شرکت های هواپیمائی آغاز شد.
سه موتور مدل های مختلف هواپیمای توپولف گوناگون میباشد که شامل موتور Kuznetsov برای مدل ۱۵۴-Tu اولیه ، نمونه بهینه سازی شده آن در مدل A ۱۵۴-Tu با قدرت موتور بالاتر و تحمل وزن بیشتر بهنگام بلند شدن و باز هم افزایش قدرت در B ۱۵۴-Tu جهت تحمل وزن بیشتر هنگام بلند شدن و همچنینS ۱۵۴-Tu نمونه هواپیمای باری ‏ B ۱۵۴-uT می باشد.
محصول کنونیM ۱۵۴-Tu می باشد که اولین پرواز خود را در سال ۱۹۸۲ انجام داد . تولید این هواپیما تحولی بزرگ‌تر در عرصه ساخت هواپیماهای توپولف به حساب می آمد که با موتورهای قابل اطمینان Soloviev نسبت به نمونه های قبلی بسیار اقتصادی تر و سریعتر بود.
● مشخصات فنی
هواپیمای توپولف با سه موتور ۸-KKuznetsov N برای مدل های ۱۵۴-‏Tu ،A ۱۵۴-Tuو B ۱۵۴-Tuو همچنین سه موتورKU ۳۰-Soloviev D در مدل M ۱۵۴-Tu با وزن هواپیمای خالی عملیاتی شده ۴۳۵۰۰ کیلوگرم در مدل ۱۵۴-‏uT عادی و ۵۵۳۰۰ کیلوگرم در مدل M ۱۵۴-Tu قابلیت پرواز تا حداکثر سرعت ۹۷۵ کیلومتر بر ساعت ( حالت اقتصادی تر آن ۹۰۰ کیلومتر بر ساعت تعیین شده است) و طی مسافت (برد پروازی) ۳۹۰۰ کیلومتر را دارا می باشد. همچنین سری توپولف ۱۵۴ عادی تحمل حداکثر ۹۰۰۰۰ کیلوگرم و مدل M ۱۵۴-Tu قابلیت تحمل وزن ۱۰۰۰۰۰ کیلوگرم در هنگام بلند شدن را دارا می باشد. فاصله دوسر بالها ۳۷ متر ، مساحت سطح بال ها ۲۰۱ مترمربع ، طول هواپیما ۴۷ متر و ارتفاع آن ۱۱ متر می باشد. مدل های ۱۵۴-‏Tu ، A ۱۵۴-Tu و B ۱۵۴-Tu قابلیت حمل حداکثر ۱۵۸ تا ۱۶۴ مسافر و مدل M ۱۵۴-Tu قابلیت حمل حداکثر تا ۱۸۰ مسافر و ۳ تا ۴ نفر به‌عنوان کادر پروازی را دارد.
● آمــار
نزدیک به ۹۰۰ هواپیمای توپولف در مدل های گوناگون ساخته شده که از این تعداد ۳۲۵ فروند آن
مدل M ۱۵۴-Tu۱۵۴ می باشد. در ایران شرکت های هواپیمائی ایران ایرتور، ماهان، تابان، آریا، کیش ایر و کاسپین از مدل M ۱۵۴-Tu این هواپیما استفاده می‌کنند

[mohamad.s]

شاهین اسمان F-16 Fighting Falcon قسمت دوم از F-16 Block به بعد سیستم JHMCS یا Joint Helmet Mounted Cueing Systemهم مورد استفاده قرار گرفت در این سیستم که بر روی کلاه خلبان نصب است م توان موشکهایی مانند AIM-9X را حتی زمانی که هدف در داخل HUD قرار ندارد شلیک کند کافی است خلبان سر خود را بچرخاند و هدف را بوسیله این سیستم نگاه کند و سپس قفل هدف و شلیک موشک روی می دهد این سیستم اولین بار در عملیات طوفان صحرا در عراق مورد استفاده قرار گرفت .
در ایم جنگنده نمایشگرهای دیجیتال چند منظوره تعبیه شده است نمایشگری که در سمت چپ خلبان قرار دارد اطلاعات اولیه پرواز یا PDF را شامل نقشه پرواز ، رادار و ... را نمایش می دهد و نمایشگر سمت راست اطلاعات مهم شامل وضعیت موتور ، چرخ ها ، تنظیم فلپ ها ، وضعیت سوخت و تسلیحات جنگنده رو نمایش می دهد . F-16 های اولیه یعنی نوع A/Bفقط دارای یک نمایشگر مونو کروم با ساختاری شبیه تلویزیونهای معمولی بودند یعنی فقط یک CRT (TubeCathode Ray ) داشتند به مرور زمان نمایشگرهای کریستال مایع یا LCD جایگزین ان شدند . در جدیدترین مدل F-16 یعنی Block-60 سه نمایشگر LCD وجود دارند .
جنگنده های جدید دارای عینک های ویژه دید در شب یا night vision goggleمی باشند که پرواز در شب را میسر می سازد .
ادامه دارد ....

[mohamad.s]

شاهین اسمان F-16 Fighting Falcon قسمت دوم رادار کنترل اتش :
F-16 مدل A/B مجهز به رادار محل قرار گرفتن ان در نوک دماغه جنگنده می باشد . این رادار قابلیت کشف اهداف در ارتفاع متوسط و بالا را دارد . در این رادارها برای حمله به اهداف هوایی 4 حالت و برای حمله به اهداف زمینی 7 حالت وجود دارد که بسته به موقعیت خلبان ان را انتخاب می کند . برای مثال حالتی که شرایط اب و هوایی بد است یا پارازیت زیادی وجود دارد یا پرواز در شب است .
F-16 بلاک 15 دارای یک پردازنده جدید مجهز شد تا پرواز در شب میسر گردد این رادار با نام APG-66(V)2A نامیده شد .در بروز رسانی های بعدی با اضافه شدن قابلیت های رادار به نوع APG-66(V)2A ارتقا یافت . در رادار F-16 های بلاک 15 تایوان حالت CW به رادار افزوده شد تا قابلیت شلیک موشک های AIM-7M را پیدا کند . این سیستم در سال 92 به عنوان APG-66(V)3 به تایوان فروخته شد .
در جنگنده های F-16 C/D Block 25 از رادار AN/APG-68 استفاده گردیده که دارای برد و رزولوشن بیشتری بود و تا 25 حالت مختلف را نمایش می داد از جمله نقشه عوارض زمینی و پستی و بلندی ها ، شناسایی اهداف دریایی و ... . این رادار همزمان تا 10 هدف را شناسایی و انالیز می کند .
در F-16 Block 40/42 شرکت لاکهید مارتین رادارهای APG – 68 (V)1 را به کار برد این جنگنده ها به راحتی اهداف ارتفاع پست را شناسایی می نماید و با استفاده از سیستم پالس داپلر که قابلیت پردازش امواج پیوسته را دارا می باشد می توانند کلیه موشک های هدایت نیمه فعال راداری مانند اسپارو را شلیک نماید . این جنگنده ها به سیستم لانتیرن مجهز می باشند که بوسیله ان می توانند به راحتی در ارتفاع کم پرواز کند و اهداف را در شب بوسیله امواج فرو سرخ شناسایی کند .
در مدلهای جدیدتر مانند Block 50/52 رادار APG-68(V)5 که از سیستم VHSIC یا Very high speed integrated circuit استفاده می کند در جنگنده های Block 50+/52+ از رادار AOG-68(V)9 که دارای برد %30 بیشتر از مدلهای قبلی می باشد و از سیستم SAR یا Synthetic aperture radar استفاده می نماید که قابلیت تهیه نقشه های با وضوح بالا را دارا می باشد . در سال 2004 شرکت نورث روپ گرومن برنده مناقضه ای شد که در ان رادارهای مدل APG-68 را در جنگنده های F-16 Block 40/42/50/52 را ارتقا دهند و به استاندارد V(10) برسانند . در این استاندارد جنگنده در کلیه شرایط جوی قادر به شناسایی و هدف قرار دادن اهدلف زمینی و هوایی هستند . در این رادارها از GPS استفاده می شود . F-16 E/F از رادارهای AN/APG-80 ساخت نورث روپ گرومن استفاده می کنند . در سال 2007 شرکت ریتون نسل جدید رادارها که بر پایه مدل APG-79 که کاملا بهینه سازی شده بود را ارائه داد .

[mohamad.s]

سنیور کرون sr-71 سنیور کرون

sr-71
در اواخر دهه 1950 ، نیرو هوایی امریکا برای نقابله با تهدید روز افزون بمب افکن های استراتژیک روسها ، نیاز به جنگنده ای دور پرواز را اعلام کرد ، و به این ترتیب در سال 1959 مناقضه ای برای طراحی و ساخت یک هواپیمای ماخ 3 با سرعت پرواز حدود 80000 پا اعلام شد . در این مناقضه طرح پیشنهادی لاکهید مارتین انتخاب شد و نیروی هوایی ان را a-11 نامید . همزمان با اصابت یک موشک زمین به هوای جاسوسی u-2 بر فراز خاک شوروی ، c.i.a به طور جدی به فکر یافتن جانشین مناسبی برای هواپیمای u-2 افتاد . سرانجام ، به دلیل اشتراک نیازهای سیا و نیرو هوایی ، تصمیم گرفته شد که برنامه a-11 در اختیار هر دو سازمان قرار گیرد و همچنین هزینه های این برنامه میان ان دو به طور مشترک تقسیم شود .


هواپیمایی که لاکهید مارتین برای نیروی هوایی طراحی می کرد yf-12 نام گرفت که قادر به حمل 4 فروند موشک هوا به هوای فالکن بود . اما هواپیمای تحویلی به سیا ، sr-71 نامیده شد و به تجهیزات پیشرفته جاسوسی مجهز گردید . این دو هواپیما بجز در ناحیه دماغه در سایر قسمتها دارای شباهت ظاهری با هم بودند .


sr-71 به همت گروهی از طراحان بخش اسکانک ورکس شرکت لاکهید مارتین به رهبری " کلارنس جانسون " طراحی شد .


گونه اول هواپیمای سیا a-11 نام داشت که اولین پرواز ان در اوریل 1962انجام شد . هواپیمای مشابه دیگری هم با نام a-12 که دارای سطح مقطع راداری کمتری بود در همان زمان ساخته شد . گونه رهگیر ان نیز با نام yf-12a در سال 1963 توسعه یافت . همچنین نمونه شناسایی نیرو هوایی امریکا ، با نام sr-71، در سال 1964 اولین پرواز خود را انجام داد .
ویژگی های a-12 و sr-71 شامل پوشش لبه های حمله و فرار با لایه هایی از الیاف شیشه ازبست مقاوم در دمای بالا بود که به کاستن از سطح مقطع راداری ان کمک می کرد .


مراحل طراحی a-11 در کمال نهانکاری و تدابیر شدید امنیتی انجام شد و با وجود مواجهه با مشکلات عمده ای همچون مسایل گرمایش ایرودینامیکی ، اولین پیش نمونه a-11 در 26 اوریل 1962 مخفیانه پرواز کرد ؛ اما برای اولین بار رییس جمهوری وقت ، لیندن جانسون ، در 29 فوریه 1964 ، اشاره ای کوتاه به وجود این هواپیما کرد.


ادامه دارد...

[mohamad.s]

سنیور کرون sr-71 توسعه sr-71 از طرح a-11 ، به عنوان هواپیمای شناساییی استراتژیک در فوریه 1963 اغاز و اولین پرواز ان در 22 دسامبر 1964 انجام شد . yf-12 که گونه تجربی از نمونه رهگیر با برد زیاد و بال و بدنه شبیه به sr-71 بود . برای اولین بار در 30 سپتامبر 1964 در پایگاه ادواردز کالیفرنیا به رویت عموم رسید .


نیرو هوایی برای دستیابی به اخرین گونه شناسایی از خانواده a-12 با نام sr-71 وعملیاتی کردن کامل ان نیازمند کمک فنی بود . سرانجام ، نیروی هوایی پیشنهاد ناسا را مبنی بر استفاده از دو نمونه از هواپیماهای yf-12a به شماره های 6936-60 و 6935-60 قبول کرد . برنامه مشترک ناسا – نیرو هوایی در ژوئن 1969 طرح ریزی شد . برنامه تحقیقی yf-12 ناسا بلندپروازانه بود ، هواپیما به طور متوسط یک بار در هفته پرواز می کرد مگر در مواقعی که برای تعمیر و نگهداری یا اصلاحات بر روی زمین بود . در این مدت از 22 دسامبر 1970 تا 16 ژوئیه 1971 ؛ 90 پرواز انجام شد .


هر چند yf-12 در یکی از روزهای سال 1965 توانست 9 رکورد جهانی پرواز را تصاحب کند ولی بنا به دلایلی ( همچون هزینه بالای ساخت ) هرگز به خط تولید نرسید . اما طرح sr-71 ، بلک برد ، با تولید ده ها فروند سرنوشت بهتری پیدا کرد و تا اوایل دهه 1990 همچنان به خدمت مشغول بودند .


هواپیمای sr-71 یک هواپیمای بال مثلثی است که مجهز به 2 موتور توربوجت j-85 پرات اند ویتنی با پس سوز است ، که هر کدام 32500 پاوند رانش تولید می کنند . مطالعات نشان داده اند که کمتر از 20 درصد از کل رانش تولید شده برای پرواز در سرعت 3 ماخ ، تنها از خود موتور ، به وجود می اید . کل نیروی رانش تولید شده ناشی از طراحی منحصر به فرد ورودی هوای موتور و مخروط متحرک تغییر دهنده ورودی و خروجی موتور واقع در دهانه ورودی و شیپوره های خروجی است که هوای فشرده شده در مجرای کنار گذر موتور را می سوزاند .


وزن خالی بلک برد حدود 34 تن بود و توانایی حمل 20 تن سوخت ویژه خود به نام jp-7 ، که برای زمان دو ساعت پرواز کافی می باشد ، را واقع در مخازن بدنه و بالها دارا می باشد . در هنگام پرواز ، سوخت داخل بالها و بدنه به طور خودکار برای حفظ موقعیت گرانیگاه هواپیما پیوسته جا به جا می شود . از انجایی که بدنه بلک برد طوری طراحی شده تا حین پرواز انبساط پیدا کند ، نشت سوخت بر روی زمین در این هواپیما امری عادی تلقی می شود .


رنگ این هواپیما ابی سیر ( نزدیک به مشکی ) می باشد ، که دلیل انتخاب نام " بلک برد " برای ان است . بالهای مثلثی ان زاویه پسگرایی تندی دارد که این موضوع ، به همراه جلو امدگی دماغه و کابین نسبت به بالها ، از قرار گرفتن امواج ضربه ای بر روی سطوح " یرازا " در سرعتهای زیاد بدنه برای دفع حرارت ، گرمای زیادی در اثر پرواز در سرعتهای بالا تولید می شود ، که گاه دما در بعضی نقاط بدنه به 430 درجه سانتیگراد می رسد . با توجه به توزیع دماهای بالا در جاهای مختلف هواپیما ( بخشی از بدنه تا حدودی با سوخت خنک می شد ) ، از الیاژهای گران قیمت تیتانیوم استفاده شده است تا سازه بدنه بتواند تنشهای حرارتی زیاد را تحمل کند . همچنین برای کاهش سطح مقطع راداری از رنگ مشکی جاذب امواج راداری استفاده شده و دمهای عمودی واقع بر روی پوشش موتور کمی به سمت درون خم شده اند .
ادامه دارد...

[mohamad.s]

سنیور کرون sr-71 این هواپیمای مافوق صوت ، توانست فاصله نیویورک – لندن را که بالغ بر 3470 مایل است ، با یک نوبت سوختگیری هوایی ، در مدت 1:55:31 با سرعت متوسط 1817 مایل بر ساعت طی کند و رکورد جهانی ان را بشکند ؛ همچنین ، مسیر لندن – لس انجلس را که حدود 5463 مایل است ، با سه بار سوخت گیری هوایی و با سرعت متوسط 1438 مایل بر ساعت در مدت 3:47:39 بپیماید .


بیشتر گزارشها هواپیمای sr-71 را هواپیمایی رادارگریز معرفی کرده اند . اما در حقیقت امر ، sr-71 یکی از بزرگترین اهداف راداری بود که با رادارهای دوربرد سازمان هواپیمایی فدرال شناسایی شده و قادر بود رد این هواپیما را در محدوده چند صد مایلی بگیرد .
sr-71 دارای دو خدمه است . خلبان در کابین جلو و افسر مسوول حسگرها در کابین عقبی قرار می گیرد . برای ماموریتهای سرعت بالا در ارتفاع زیاد ، هر دو خدمه باید لباسهای کاملا تحت فشار بپوشند که همانند لباس فضانوردان می باشد .
کنگره امریکا در سال 1995 ، 100 میلیون دلار برای فعال کردن دوباره گونه های a و b اموزشی این هواپیما اختصاص داد و مجری برنامه فعال کردن دوباره بلک بردها ، پایگاه هوایی رایت پترسون در ایالت اوهایو بود .


اقدام به فعال کردن دوباره هواپیمای شناسایی بلک برد sr-71 بدون مخالف هم نبود . منتقدان پیوسته از محدودیتهای sr-71 ( این هواپیما تنها در اب و هوای خوب کارامد بوده و نمی تواند اطلاعات و تصاویری را که جمع می کند مستقیما به کسانی که به انها احتیاج دارند منتقل کند ) سخن به میان می اوردند که به بازنشتگی این همواپیما انجامید .



مشخصات :
ماموریت : شناسایی استراتژیکی
سازنده : لاکهید مارتین
پیشرانه : دو موتور توربوجت j-85 پرات اند ویتنی هر کدام با قدرت رانش 32500 ، با پس سوز
طول : 73/32 متر
ارتفاع :63/5 متر
فاصله دو سر بالها : 94/16 متر
وزن : 52250 کیلوگرم با تجهیزات کامل هنگام بلند شدن از زمین ؛ بدون سوخت 30000 کیلوگرم
سرعت : بیش از 2/3 ماخ ( 3200 کیلوگرم بر ساعت )
برد : 3200 کیلومتر بدون سوخت گیری
بیشترین مداومت : با سرعت 3 ماخ در ارتفاع 24 کیلومتری یک ساعت و سی دقیقه
سقف پرواز : بیش از 26000 متر
خدمه : دو نفر ( خلبان و افسر سامانه های شناسایی )

گونه ها
تعداد ساخته شده
تعداد از بین رفته

a-12 13
5
m-21
2
1
yf-12
3
2
sr-71a
29
11
sr-71f
2
1
sr-71c
1
0

[mohamad.s]

نسل ششم جنگنده ها و چالشهای پیش رو : نسل ششم جنگنده ها و چالشهای پیش رو :

به باور بویینگ ، بالاترین اولویت برای مقامات نیروی هوایی و دریایی امریکا ، برای نسل بعدی هواپیماهای تاکتیکی که قرار است در فاصله زمانی 30-2025 وارد خدمت شوند ، اجتناب از مسایل و مشکلات برنامه های جنگنده های f-22 & f-35 است . در رابطه می باید از تعیین نیازهای بسیار جاه طلبانه ، استفاده از تکنولوژی های کامل نشده ، پیچیدگی برنامه ، تاخیر در توسعه طرح و افزایش هزینه ها که منجر به کاهش تعداد هواپیماهای خریداری شده گردید ، کاملا دوری کرد . لذا ، نیروهای مسلح امریکا می باید نیازهای خود را برای این نوع از هواپیماهای استیلت مافوق صوت چابک و شبکه ای - و به عبارت دیگر ، گران قیمت - به دقت تعیین و تنظیم کنند. به گفته " دیکسی می " مدیر برنامه " جنگنده سلطه هوایی نسل بعدی " در شعبه فانتوم ورکس شرکت بویینگ ، کار اول ما ، قابل خرید ساختن ان است .

به گفته می ، این که نسل ششم شامل چه موارد و ویژگی هایی است ، هنوز کاملا مشخص نمی باشد ؛ ولی امکان خرید و بهای قابل قبول ، یکی از مهم ترین مشخصه هایی است که در گفتگو با خریداران تعیین شده است . به گفته وی ، با توجه به رشد هزینه ها در جنگنده های نسل 5 امریکا و احتمال کاهش بودجه نظامی امریکا در اینده نزدیک ، قیمت ، یک عامل در تصمیم گیری خواهد بود و همانطور که نیازها در حال تعیین خواهد شد . وی افزود که در نیروهای مسلح امریکا هنوز از اصطلاح نسل ششم استفاده می شود نه نسل 2-5 ( دومین سری از نسل پنجم ) ولی انها نمی خواهند در هر مقوله ای تا انتها پیش بروند . به گفته می ، ما در مورد استفاده " بیشتر " در هر مقوله محتاط هستیم .

بیشترین توجه بویینگ در مورد نسل بعدی جنگنده سلطه هوایی مربوط به جایگزین جنگنده ناونشین f/a-18e/f نیرو دریایی امریکا است که کار بر روی ان پس از سال 2015 اغاز خواهد شد و این بهترین فرصت برای بویینگ است که توانایی های ساخت هواپیمای جنگنده خود را حفظ کند . بویینگ در ضمن ، به نیازهای اینده نیرو هوایی نیز توجه ویژه ای دارد و رقابت در این حال حاضر در اختیار شرکت لاکهید مارتین است .

به گفته " می " ، نیرو هوایی امریکا در تعیین نیازها بر ماموریت برتری هوایی متمرکز می باشد ؛ در حالی که نیرو دریایی این کشور ، با اینکه شکاف چشم گیری را در این زمینه توانایی های هوا به هوا خود در سال 2025 مشاهده می کند ، علاقه مند به هواپیمایی چند ماموریته است . ولی در ضمن ، انها نمی خواهند که ان هواپیما ، یک چاقوی سوییسی ( هواپیمای همه کاره ) نظیر f-35 باشد .

[mohamad.s]

نسل ششم جنگنده ها و چالشهای پیش رو : مهمترین ویژگی حاصل از این مطالعات ، پس از موضوع قابلیت خرید ، افزایش برد ان نسبت به هواپیماهای موجود است که از طریق ترکیبی از افزایش برد سلاح به دست می اید . به گفته می ، دشمنان ما متوجه شده اند که ما ، نیرو هوایی و دریایی کوتاه برد بیشتری نسبت به هواپیماهای کنونی خود هستیم . توانایی چین در زمینه تهدید ناوهای هواپیمابر امریکا با استفاده از موشک های بالستیک ضد ناو یک عامل عمده در این زمینه به شمار می رود.

به گفته " داریل دیویس " ، رییس شعبه فانتوم ورکس شرکت بویینگ ، " انتظار می رود که هواپیمای جدید دارای شعاع عمل رزمی بدون سوخت گیری هوایی 1250-1000 ناتیکال مایل ( 1850-2300 کیلومتر ) باشد . به عنوان مقایسه ، شعاع عمل رزمی سوپرهورنت و f-35 ، که بخش عمده ای از ناوگان جنگنده های امریکا را در سال 2025 تشکیل خواهند داد ، 500-600 ناتیکال مایل ( 1111-926 کیلومتر ) است " . به گفته می ، لازم است که ما وابستگی خود را به سوخت گیری هوایی کاهش دهیم . زیرا حفظ ناوگان هواپیماهای سوخت رسان ، دشوار و پر هزینه هست.

سرعت نیز بخشی از معادله است و توانایی " ابر پیمایش " احتمالا بخشی از نیاز خواهد بود . به گفته می ، لازم است که این هواپیما مسافت های طولانی را در زمان های کوتاه بپیماید تا به سرعت در فضای رزمی موضع گیری کند . ابر پیمایش - توانایی پیمایش مافوق صوت بدون استفاده از پس سوز - از ویژگی های رپتور است که ارزش خود را در تمرینات رزمی نشان داده است .

افزایش قدرت اتش نیز خواسته دیگری در بالای این فهرست نیازمندی هاست که شامل سلاح های انرژی هدایت شده ، مهمات کوچکتر ، دقیق تر و سلاح های " ماورا صوت " است .

[mohamad.s]

سوپر اتاندارد سوپر اتاندارد

پیشینه :
سوپر اتاندارد در حقیقت نسخه به روز شده ای است از طرح قدیمی که در اواسط دهه 50 وارد خدمت در نیرو دریایی فرانسه شد . نام اتاندارد از 1953 مطرح شد ، زمانی که نیروی هوایی فرانسه در ماه ژوئیه ان سال ، اعلام نیازی منتشر کرد که جنگنده 2 موتوره کم خرجی مجهز به 2 توپ 30 میلیمتری دفا ( DEFA ) را در بر می گرفت . طرح پیشنهادی شرکت داسو ، میستر 22 نام داشت و مجهز به 2 موتور توربوجت " توربومکا گابیزو " بود . این طرح ، بعدا به اتاندارد 2 تغییر نام داد . تنها پیش نمونه اتاندارد 2 در 23 ژوئیه 1956 برای اولین بار به پرواز درامد . ولی پس از یک سلسله ازمایشات به دنبال اضافه وزن و ضعف نیروی رانش ، نیرو هوایی علاقه اش را به ان از دست داد و به جای ان توجهش معطوف طرح جدید میراژ 3 ساخت شرکت داسو گردید .

در همان زمان ، ناتو نیز در جستجوی جنگنده بمب افکن سبک تک موتوره ای مسلح به 4 تیربار کالیبر 50 برونینگ ، با نگهداری اسان و توانایی پرواز از باندهای ناهموار بود . داسو در پاسخ نمونه میستر 26 را برای شرکت در این رقابت معرفی کرد . طرحی که بعدها به اتاندارد 6 تبدیل شد .

داسو در اصل تصمیم داشت برای هر کدام از دو نیاز، جنگنده ای بر پایه تکنولوژی و طراحی واحد با خصوصیاتی متفاوت ارائه کند با این هدف که همه خوشحال روانه خانه هایشان شوند هر چند در نهایت هیچکدام چیز دندان گیری از کار در نیامدند .

8 ماه پس از پرواز اتاندارد 2 ، مدل پیشنهادی برای ناتو ( اتاندارد 6 ) هم اماده پرواز بود . جنگنده ای کوچک به طول 12.4 متر ، پهنای 8.16 متر و طرح بدنه ای مشابه با جنگنده بال دلتای " میراژ 1 " ( دی 550 ) و شباهت ذاتی با اتاندارد 2 ، هر چند به علت تک موتوره بودن بدنه ای باریکتر داشت و همانند نیاز اعلام شده ، مجهز به 4 تیربار کالیبر 50 برونینگ بود . این نمونه در ابتدا از یک موتور توربوجت " اورفئوس " با نیروی رانش 3750 پوند ( 16.7 کیلوتن معادل 1700 کیلوگرم ) استفاده می کرد . اما بعدها نمونه بهسازی شده ای از ان ، با نیروی رانش تقویت شده 4850 پوند ( 21 کیلوتن معادل 2200 کیلوگرم ) ، در پیش نمونه دوم – که 6 ماه بعد اماده پرواز شد – نصب گردید . با اینحال پیش نمونه سوم هیچگاه تکمیل نشد چرا که خیلی زود جنگنده ایتالیایی G-91 ساخت شرکت فیات به عنوان برنده مناقصه پیروز از گذشته از میدان رقابت خارج شد تا داسو با دو طرح بی حاصل تنها بماند .

گذشته از این دو ، داسو طرح هواپیمای تک موتوره دیگری هم با عنوان میستر 24 و بعدها ، اتاندارد 4 بر پایه همان طرح پایه نمونه تک موتوره اتاندارد 6 ارائه شده به ناتو اما با سرمایه داخلی شرکت در دست تکمیل داشت .

جنگنده ای تقریبا با همان شکل ظاهری ، ولی کمی بزرگتر و وزن خالی در حدود یک سوم بیشتر و از یک موتور توربوجت Atar 101E-4 و دو توپ 30 میلیمتری دفا استفاده می کرد .