دیوان اشعار خاقانی

[sorna]

این بند که بر دلم کنون افکندند

نقبی است که بر خانه‌ی خون افکندند


دل کیست کز او صبر برون افکندند

خیمه چه بود چونش ستون افکندند

[sorna]

آنجا که قضا رهزن حال تو شود

گر خانه حصار است وبال تو شود

چون رحمت حق شامل حال تو شود

صحرای گشاده حصن مال تو شود

[sorna]

درد سر مردم همه از سر خیزد

چون یافت کله درد قویتر خیزد

داری سر آن کز سر سر برخیزی

تا درد سر و بار کله برخیزد

[sorna]

ساقی رخ من رنگ نمی‌گرداند

ناله ز دل آهنگ نمی‌گرداند

باده چه فزون دهی چو کم فایده نیست

کن سیل تو این سنگ نمی‌گرداند

[sorna]

ای صاحب رای کامل و بخت بلند

سعی تو برای مال دنیا تا چند

فردا که رود جان تو از تن بیرون

اعدا همه آن مال به عشرت بخورند

[sorna]

کو آنکه به پرهیز و به توفیق و سداد

هم باقر بود هم رضا هم سجاد

از بهر عیار دانش اکنون به بلاد

کو صیرفی و کو محک و کو نقاد

[sorna]

دردی است مرا به دل دوایم بکنید

گرد سر آن شوخ فدایم بکنید

دیوانه‌ام و روی به صحرا دارم

زنجیر بیارید و به پایم بکنید

[sorna]

دیدی که نسیم نوبهاری بوزید

ما را ز بهار ما نسیمی نرسید

دردا که چو گل پرده‌ی خلوت بدرید

آن گل‌رخ ما پرده نشینی بگزید

[sorna]

کس همچو من غریب بی‌یار مباد

بیچاره و عاجز و گرفتار مباد

درد هجران مرا به جان آورده

هر جا که طبیب نیست بیمار مباد

[sorna]

دریاب که دل برفت و تن هم بنماند

وان سایه که بد نشان من هم بنماند

من در غم تو نماندم این خود سخن است

کاینجا که منم جای سخن هم بنماند