۩►۩◄۩ خورشید به خون طپیده{ویژه نامه ضربت خوردن و شهادت حضرت علی علیه السلام ۩►۩◄۩

[R A H A]

«غربت تمام شد»




شمشیر فرود آمد.

پیشانی دریا شکافت، محراب در خون شناور شد.
قرآن، ورق ورق کاسه صبر لبریز.

در افلاک غلغله شد و قدسیان بی‏تاب؛ فاطمه گریست.
شمشیر فرود آمد... .

ماه، دو تکه شد، تاریخ، طعم تلخ یتیمی را مزه مزه کرد.
بادها شیون‏کنان، مصیبت را وزیدند.

درختان، مویه ‏کنان نالیدند.
ریگ‏ها، از داغ گریستند.
رودخانه‏ها بر سرزنان، خروشیدند.

ابرها، ضجه ‏زنان باریدند.
عرش، ترک برداشت آفتاب گرفت.
روز، شب شد.

کوه‏ها، رشته رشته شدند.
گل‏ها، رنگ باختند.
اندوه جهان همیشگی شد.

خانه‏ زاده کعبه در محراب، به خون غلطید.
شمشیر فرود آمد...
عطش کینه‏ای زهرآلود، سیراب شد.

شصت و سه سال رنج مداوم، به ثمر نشست.
فضیلت‏ها، بی‏پدر شدند.
مهربانی‏ها، ناتمام ماندند.

پرچم هدایت بر زمین افتاد.
کانون ایمان لرزید.
ساقی کوثر، دیده فرو بست.

کوفه تنها شد.
کوفه ماند و یک محراب خالی.
کوفه ماند و تا همیشه حسرت.

کوفه ماند و یک عمر فقدان عدالت.
کوفه ماند و خاطره شیرین پنج سال عدالت محض.
کوفه ماند و یک عمر اندوه حق نشناسی.

کوفه ماند و داغ غریب بی‏کسی.
شمشیر فرود آمد!

«فزت و رب الکعبه»
غربت مولا تمام شد.






خدیجه پنجی

[R A H A]

«ای آسمانی ‏ترین عاشق حق»






امشب، زمین نظاره ‏گر اشک‏های مهتاب است و فردا آفتاب مویه
می‏کند در خویش می‏شکند، پژمرده می‏شود.


امشب، زمین سیاه‏پوش غمی سرخ است و فردا سیل ناله ‏ها
در همه سو پیداست.

امشب، دل آسمان گرفته است و آرامش از همه جا رخت
بربسته و فردا، توفان سهمناک حادثه‏ ای تلخ
دل‏های مؤمنان خدا را سخت می‏لرزاند.

فردا برکه دل‏ها، سرشار از اندوه می‏شود و دیدگان سرخ
عاشقان حق، پر از درد فراق می‏شود.

فردا، قاصدک‏ها هم دیگر خبری از شادمانی و سرور زمزمه
نمی‏کنند و همه جا و همه چیز رنگ ماتم و عزا می‏گیرد.

آری! این همه سوگ و ماتم در سوگ «مرتضی» است.
ای آسمانی‏ترین عاشق حق!

ای که نامت از نام خداست مشتق!
ای پسر خانه خدا!

در نگاه تو، آفتاب می‏خندید، صلابت مصطفی در تو بود
عشق با تو معنا می‏شد، مکه از تو شرف و عزت گرفت، مدینه به تو افتخار می‏کرد.

برکت دستان مبارکت، پایگاه توحید را از لوث بت‏ها پاکیزه
کرد و خیبر کفر را بازوان الهی تو شکست.

ذوالفقار تو، ستون فقرات ایثار و عشق و ایمان را راست نگاه
داشت،عطر شب ‏بو و همیشه ‏بهار در زمین پراکند و حقیقت راه
چونان پیشانی آفتاب، برفراز کرد!

ای اولین مدار ایمان! ای محور حق!
ای همیشه همراه خدا!

شمشیری که بر تو فرود آمد، جهان را سوزاند، عشق ر
ا یتیم کرد، ایمان را به سوگ نشاند و در جان ما، درد داغ ریخت.

ای پیشوای ما! ای پدر ایثار و ایمان!
ای افتخار شهادت!

یاد تو، نام تو و راه تو، سبزترین گل همیشه ‏بهار دل‏های مؤمنان است.







حمزه کریم خانی

[R A H A]

«بغض آسمان»





آسمان، بغض كرده بود و ستاره‏ ها از نگاه به صورت چروكيده ‏اش شرم داشتند.
هيچ صدايى نمى ‏امد و تاريخ محكم گوشهاى خود را مى ‏فشرد
تا صداى آخرين نجواى او را نشنود.

آهنگ رفتن به سوى مسجد كرد. برخاست و كمربندش را محكم‏تر بست.
اولين گام را كه برداشت، زمين و زمان به التماس افتاد.

گويا ذرات هستى را آرزويى جز ماندن او نبود.
اول از همه چفت در بود كه دست نياز و التماس به سويش دراز
كرد و كمربندش را گرفت. مرد، لحظه‏اى ايستاد و با خود
و او گفت: كمرت را براى مرگ محكم‏تر ببند.

... گره شال را محكم‏تر گره زد و بر آستانه در ايستاد.
مرغان ناخفته، شب كه صدا در گلويشان شكسته بود به سويش
دويدند، همهمه‏ اى حياط خانه را برداشت؛

همهمه‏اى كه سوگى بزرگ در پى داشت. مرغان به سويش دويدند
و پايين‏ترين گوشه لباسهايش را به منقار خود گرفتند.

لابه ‏ها و التماسها، همهمه‏ ها و زمزمه ‏هاى مرد در هم تنيده شد و
آوايى جان فرسا را نواخت كه دل صبورترين سنگهاى هستى را لرزاند.

آوايى كه هنوز به گوش تاريخ نرسيده بود... و اين‏ها همه موسيقى
سوگى بود كه پيش از واقعه نواخته مى ‏شد.

... مرد از خانه بيرون شده و با گامهايى استوار به سوى مسجد به راه افتاد.
طنين گامهاى مطمئن ‏اش همه نفسها را در سينه حبس كرد.

اول از همه نفس دورترين ستاره‏ها را كه از شبِ او و بيداريهايش
خاطره داشتند. موسيقى سوگ زير ضرب اهنگ گامهايش حماسى ‏تر شد و
قلب تاريخ را بيشتر به تپش انداخت. سينه فراخ زمين جمع شده بود و
دوشيزه شيون ناله ‏هاى خود را با موسيقى سوگ و ضرب اهنگ محكم آن هماهنگ‏تر نمود.

ناله ‏هايش سوزناك‏تر شد. فرشتگان با دست، دهان خود را مى ‏فشردند
تا صداى شيون‏شان اركان عرش را نلرزاند و پايه‏هاى آن را فرو نريزد.

بغض، راه بر گريه‏شان بسته بود و سكوت‏شان بلندترين فرياد شده بود و
بيم آن مى ‏رفت كه نعره همه آزاد شود و زمين و زمان را به هم بدوزد.

همگى آرزوى نيستى داشتند تا آن لحظه را شاهد نباشند و فقط خدا بود
كه مى‏ ديد و مرد، كه هيچ نمى ‏گفت.

مسير مسجد به انتها رسيد و جمله‏اى همه بغضها را تركاند؛
بغض گلوهايى را كه هرگز با گريه آشنا نبود: «فزت و رب الكعبه»

ترس وجود يتيمان شهر را فرا گرفت؛
چروك صورت مادران آنان بيشتر نمايان شد و
گيسوانشان سپيدتر و سپيدتر و سپيدتر...

شهر در قيرگون شب بيشتر فرو رفت و دشنه سوگ به انتها رسيد.
اما همچنان چشم و گوشهايى سنگين در خواب بودند، مرد با حالتى دگرگون
راه برگشت را در پيش گرفت، زمين زير پايش نرم شده بود و كوچه
گامهاى كشيده و لرزان را بر سينه خود حس مى‏كرد؛

گامهايى كه با هر فرود مايه‏ اى گرم و سرخ را به كام خشك خاك مى ‏نشاند.
ضرباهنگ سوگ تغيير كرده بود؛ كشيده و موزون؛ شكسته و غمگون؛

آرام و آرام آن گونه كه ستاره‏ها سير او را ديدند و نسيم بر محاسن
خاكسترى ‏اش وزيد.... به درِ خانه كه رسيد چراغ گامهايش
خاموش شد و نگاهش از فروغ افتاد.

در به رويش باز شد و دوشيزه سوگ نوايى ديگر در پرده كرد.
دختران و پسران به استقبالش دويدند و مرغان با ديدن او خاطر
پرواز را براى هميشه از ياد ستردند.

دستهايش را بر آستانه در قرار داد و آرام به داخل چميد.
وارد حجره شد و بر بستر غنود كه ديگر از آن برنخاست.

مرد به خوابى آرام فرو رفت و پس از آن خواب، شهر هرگز
خواب خوش نديد.

صداى زمزمه‏هاى نيايش گون و راز آلود و نيازوش او كابوسى شد
در چشمهاى خواب زده و خون گرفته شهر؛ شهرى كه بوف شوم نيرنگ تا
هميشه بر ديوار خرابه ‏هايش نشست آن گاه كه مرغ حق از خيال شهر پر كشيد؛

شهرى كه پس از آن طعنه ‏ها بازدمى خاكسترى شد بر دهانها و
فضاى شهر را تيره و تار كرد و مردم شهر را يكسره سياه.

مرغ حق از خيال سياه شهر پر كشيد و تا بام بهشت
و تا پيشواز مادر ياسها بال گشود.