◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

[M.A.H.S.A]

شربت و صلت نجویم کار من خون خوردنست

شربت و صلت نجویم کار من خون خوردنست		من خوشم تو مرهم آنجاها رسان که آزردنست
جان من از مایه‌ی غمهای تو پرورده شد		خلق غم گویند و نزد بنده جان پروردنست
کشتن من بر رقیب انداز وخود رنجه مشو		زانکه خون چون منی نه لایق آن گردن است
چاک دامن مژده‌ی بد نامیم داد ای سرشک		یاریش کن کو مرا در بند رسوا کردن است

[M.A.H.S.A]

هر مژه از غمزه‌ی خون ریز تو ناوک زنی است

هر مژه از غمزه‌ی خون ریز تو ناوک زنی است		کاندرون هر جگر زان زخم ناوک روزنی است
چشمت آفت، غمزه فتنه، خط قیامت، رخ بلاست		آشنایی با چنین خصمان نه حد چون منی است
جان که زارم می‌کشد از یاد چون تو دوستی		جان من از تو چه پنهان آشکارا دشمنی است

□

چشمم ار بی‌تو جهان بیند بگیرش عیب ازانک		خیره‌ی بی‌دیده‌ی آلوده‌ی تر دامنی است
ساقیا گر می خورم بی تو نگویی کان می است		مردنم را شربتی و آتشم را روغنی است
اندران مجلس که خود را زنده سوزند اهل عشق		ای بسا مرد خدا کو کمتر از هندو زنی است
عندلیبان را غذای روح باشد بوی گل		مرغ دشت است آنکه عاشق برجو و بر ارزنی است
هر شبی خسرو که گوید سینه‌ی در کویت بدرد		زیر دیوار تو سلطان پاسبان چوبک زنی است

[M.A.H.S.A]

جعد مرغولت که در هربند او صد حلقه است

جعد مرغولت که در هربند او صد حلقه است		دام دلهای اسیران گرفتار بلاست
هر که در کوی تو بویی برد از عالم گذشت		هر که از دردت نصیبی یافت فارغ از دواست

□

بی رخت از پا فتادم بی‌لبت رفتم ز دست

قدر گل بلبل شناسد قدر باده می پرست

□

هست سر بردوش من باری و باری می کشم		تا مگر اندازمش در پای خوبان عاقبت
رای آن دادم که خونم را بریزند اهل حسن		شد موافق رای من با رای خوبان عاقبت
بارها گفتم که ندهم دل به خوبان لیک دل		گشت از جان بنده و مولای خوبان عاقبت
با چنان خونین لبی کاید همی زو بوی شیر		خون من می‌خور حلالست آن چو شیر مادرت
چشم من دور ار بگویم مردم چشم منی		زانکه هرساعت همی بینم برآب دیگرت

[M.A.H.S.A]

عاشق سوخته دل زنده به جان دگر است

عاشق سوخته دل زنده به جان دگر است		زین جهانش چه خبر کو به جهان دگر است
بس که از خون دلم لاله‌ی خونین بشگفت		هر کجا می‌نگرم لاله ستان دگر است

[M.A.H.S.A]

سیم خیال تو بس با قمر چکار مرا؟

سیم خیال تو بس با قمر چکار مرا؟		من و چون کوه شبی با سحر چکار مرا؟
نبینم آن لب خندان ز بیم جان یک‌سره		ز دور سنگ خورم با گهر چه کار مرا؟
اگر قضاست که میرم به عشق تو آری		بکارهای قضا و قدر چکار مرا ؟
به طاعتم طلبند و به عشرتم خوانند		من و غم تو به کار دگر چکار مرا؟

[M.A.H.S.A]

من و پیچاک زلف آن بت و بیداری شبها

من و پیچاک زلف آن بت و بیداری شبها		کجا خسبد کسی کش می‌خلد در سینه عقربها؟
گهی غم می‌خورم گه خون و می‌سوزم به صد زاری		چو پرهیزی ندارم جان نخواهم برد ازین تبها
چه بودی گر دران کافر جوی بودی مسلمانی		چنین کز یاربم می‌خیزد از هر خانه یا ربها
دعای دوستی از خون نویسند اهل درد و من		به خون دیده دشنامی که بشنیدم از آن لبها
ز خون دل وضو سازم چو آرم سجده سوی او		بود عشاق را آری بسی زین‌گونه مذهبها
بناله آن نوای باربد برمی‌کشد خسرو		که جانها پای‌کوبان می‌جهد بیرون ز قالبها

□

سوخته‌ی رخت اگر سوی چمن گذر کند		در دل خود گمان کند شعله گرم لاله را
تو ز پیاله می‌خوری من همه خون که دم به دم		حق لبم همی دهی از لب خود پیاله را

[M.A.H.S.A]

در شب هجر که از روز قیامت بتر است

در شب هجر که از روز قیامت بتر است		مردم دیده‌ی من غرقه بخون جگر است
به طراوت رخ تو رشک گل سیراب است		به تبسم دهنت غیرت تنگ شکر است
ای صبا گر گذری برسرآن کو برسان		خبر ما بر آنکس که ز ما بی‌خبر است
مردمان منکر عشقند و منم کشته‌ی او		شیوه‌ی ما دگر و شیوه‌ی مردم دگر است

[M.A.H.S.A]

کشته‌ی تیغ جفایت دل درویش من است

کشته‌ی تیغ جفایت دل درویش من است		خسته تیر بلایت جگر ریش من است
نیک‌خواهی که کند منع ز عشق تو مرا		منکری دان به حقیقت که بد اندیش منست
هر گروهی بگزیدند به عالم دینی		عاشقی دین من و بی‌خبری کیش من است
گر دل از ما ببرید و بتو پیوست چه باک ؟		آشنا با تو و بیگانه زمن خویش من است

□

مرگ فرهاد نه آن بود و هلاک شیرین		که برایشان زجدایی غم و درد افزون رفت
کشتن این بود که شیرین سوی فرهاد گذشت		مردن آن بود که لیلی به سر مجنون رفت

□

سوزش سینه‌ی من دید و کنارم نگرفت		دل دیوانه به زنجیر نگه نتوان داشت
نظری کردم و دزدیده مرا جان بخشید		کز رقیبان خنک دزدی من پنهان داشت

[M.A.H.S.A]

هر کس آنجا که می و شاهد و گلشن آنجاست

هر کس آنجا که می و شاهد و گلشن آنجاست		من همانجا که دل گمشده‌ی من آنجاست
هر شب ای غم چه رسی در طلب دل اینجا		آخر آن سوخته‌ی سوخته خرمن آنجاست
گفتی ای دوست که بگریز و ببر جان زین کوی		چون گریزم که گروگان دل دشمن آنجاست

□

دل ندارم غم جانان زچه بتوانم خورد

پیش از ین گرچه غمی بود دلی هم بودست

[M.A.H.S.A]

هر کرا کن مکن و هوش و خرد در کار است

هر کرا کن مکن و هوش و خرد در کار است

مشنو از وی سخن عشق که او هشیار است