♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

یادم باشد حرفی نزنم که به کسی بر بخورد

نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد

خطی ننویسم که آزار دهد کسی را

یادم باشد که روز و روزگار خوش است

وتنها دل ما دل نیست

یادم باشد جواب کین را با کمتر از مهر و جواب

دو رنگی را با کمتر از صداقت ندهم

یادم باشد باید در برابر فریادها سکوت کنم

و برای سیاهی ها نور بپاشم

یادم باشد از چشمه درسِِ خروش بگیرم

و از آسمان درسِ پـاک زیستن

یادم باشد سنگ خیلی تنهاست ...

یادم باشد باید با سنگ هم لطیف رفتار کنم مبادا دل تنگش بشکند

یادم باشد برای درس گرفتن و درس دادن به دنیا آمده ام .

[P a R y A]

همه ی عمر سفر می کردم

تا به دنبال تن نیمه خود

یابم آن را که دهد بر دل و جان

شادی و شور و شعف

میگشتم من اما نمیدانستم

گیسوان تو در اندیشه ی من

گرم رقصی موزون

پریشان در دست باد زمان

کاشکی پنجه ی من

در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می جست

در نگاه تو رها می شدم از بود و نبود

شوق بازآمدن سوی تو در دل دارم

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ

می پرد مرغ خیالم تا دور

دل من در دل شب

خواب پروانه شدن می بیند

دیده در آینه ی دل تو را می بیند

از سر عشق تو صبح صادق

می گشاید پر و بال

تو گل سرخ منی

تو چنان شبنم پاک سحری ؟

نه ، از آن پاکتری

در پی گمشده ی خود به کجا بشتابم ؟

[P a R y A]

گفتی : غزل بگو ! چه بگویم ؟ مجال کو؟

شیرین من ،برای غزل شور و حال کو ؟

پر می زند دلم به هوای غزل ، ولی

گیرم هوای پر زدنم هست ، بال کو ؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را

چشم و دلی برای تماشا و فال کو ؟

تقویم چهارفصل دلم را ورق زدن

آن برگهای سبز ِ سرآغاز سال کو ؟

رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند

حال سوال و حوصله ی قیل و قال کو؟

[P a R y A]

همه بهارها را صمیمانه به پای تو می ریزم.

خوشحالم که خزان بی احساس زندگیم با احساس زیبای

عشق به تو بهاران شد.

عزیزم میدانم که میدانی دوستت دارم،

پس بمان با من و برای من تا همیشه.

حضور تو هر چند از فاصله ای بس دور

ولی به اندازه نزدیکی.

احساسمان نور امیدی است در کوچه های تاریک زندگیم.

از خداوند می خواهم همیشه سلامت باشی

تا بودن زندگیم را بهانه بخشی.

[P a R y A]

از اینکه می توانم همدمت باشم خدا را شكر می گویم

و یا اینكه شریك ماتمت باشم خدا را شكر می گویم

تو خود در چشم من خواندی كه از تنها نشینی سخت بیزارم

همینكه خاكسار مقدمت باشم خدا را شكر می گویم

خدا را شكر می گویم كه در قلبم تو را دارم ، تو را دارم

از اینكه تا ابد بیش و كمت باشم خدا را شكر می گویم

تو میدانی كه من هم مثل تو صد غصه خون جگر دارم

همینكه من خریدار غمت باشم خدا را شكر می گویم

به آن پروردگار واحد و تنها هزاران مرتبه سوگند

از اینكه می توانم همدمت باشم خدا را شكر می گویم

از اینكه می توانمهمدمت باشم خدا را شكر می گویم

[P a R y A]

ای نازنین مهربان من!

اگر روزی به كنار من آمدی،

سبویی از مهربانی بیاور تا پر كنمگلدان سفالی كوچك تنهاییم را،

و جرعه ای طراوت از شطّ زلال شبنم تا به همراه نسیمشوق سحری،

نوازش كند، ریشه های خشكیده انتظارم را،

و جامی سرشار از نور امید تا درجنگل سر سبز نگاه تو،

از وجودم بروید هزاران شقایق به رنگ عشق،


از شوق با تو بودن

[P a R y A]

چه زیباست تابش نور عشق تو بر دل

چه گیراست مستی دل از شراب ناب عشق

گفتی که یک دست جام باده و یک دست زلف یار

من گویم که یک دست جان ساده و یک دست قلب یار

دل را چنان به عشق تو بستم که بعد از این

دیگر هوای دلبر دیگر نمی کنم

آمدی و با تو آمد مرا شادی و سرور

دیگر چگونه عشق دگر آرزو کنم

دیگر چگونه مستی یک بوسه ترا

دراین شب تنهایی خویش فراموش کنم

امشب به یاد قلب عاشق و پاک تو

شب را چو روشنی صبح دل انگیز یاد میکنم

چون ستاره درخشان، چون ماه آشنا

امشب دگر به نام، صدا میزنم تو را

نام تو را به هر که رسد، می دهم نشان

آنجا نگاه کن ....

نام تو را به شادی آواز میکنم

امشب ز شوق بودن و بوسیدنت

تا اوج ملکوت عشق پرواز میکنم.

[P a R y A]

من به چشمان تو می اندیشم

و به تکرار هزاران دست

که تو را می نوشند

من به چشمان تو می اندیشم

و به شهری که تو را

با همه خوبی هات

به چراغان دروغین شبانش بخشید

و به دستان تو آموخت که تسلیم شوی

من به تکرار تو می اندیشم

و به غمبارترین لحظه ی خویش

که شکستی در من ...

[P a R y A]

روی قبرم بنویسید کبوتر شد و رفت

زیر باران غزلی خواند ، دلش تر شد و رفت

چه تفاوت که چه خورده است غم دل یا سم

آنقدر غرق جنون بود که پر پر شد و رفت

روز میلاد ، همان روز که عاشق شده بود

مرگ با لحظه ی میلاد برابر شد و رفت

او کسی بود که از غرق شدن می ترسید

عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت

هر غروب از دل خورشید گذر خواهد کرد

دختری ساده که یک روز کبوتر شد و رفت

[P a R y A]

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است
اکسیر من
نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من از تو مینویسم و این کیمیا کم است
سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست
در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است
تا این غزل شبیه غزلهای من شود
چیزی شبیه عطر حضور شما کم است
گاهی تو را کنار خود احساس میکنم
اما چقدر دلخوشی خوابها کم است
خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست
آیا هنوز آمدنت را بهار کم است؟
حیف از این روز که بی عشق شب آمد
ای عشق