♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

دلواپس خویشیم در آیینه ی تکرار
بر گرد خود انگار می گردیم چون پَرگار
یک آسمان آیینه می کارم به پای خویش
یک آسمان پرواز شد بر پای من آوار
ای کاش! دستی چشم هایم را ورق می زد
ای کاش! چشمم می شد از صبح و صدا سرشار
گم گشته ام در انزوای خلوتی غمگین
تصویر خاموشیم روی گونه ی دیوار
گم شد تماشایم در این ویرانه، می گردم
دنبال چشمان خودم در کوچه و بازار

[P a R y A]

دل تنگ من شوق صحرا نداردبه جز کنج عزلت تمنا نداردشبی نیست کز دیده دل را نریزمدریغا! اثر گریه ی ما نداردمرو از کنارم که در شام هستیدلم جز تو ای غم! کسی را نداردبر آن مرغ گریند در موسم گلکه یک نغمه شوق تماشا ندارداز آن می زنم دل به دریای آتشکه از شعله پروانه پروا نداردمن آن غنچه ی شوربختم که در باغبه جز سایه ی خار مأوا نداردحریفان جهان خوش به کام شما بادکه در بزم خوبان دلم جا ندارد

[P a R y A]

غروب کوچه را دیری است می گردم به بوی تو
ببین! چون اشک افتادم به پای جستجوی تو
سراپا مست می خواهد مرا چشم سیاه تو
کدامین باده غلغل می خورد، ها! در سبوی تو
دلم در دست یاد توست کمتر ناز کن با من
تمام آرزوی خویش را بستم به موی تو
تو انگاری بهار دیگری در گیسوان داری
نخواهم صبح گلشن، باصفای رنگ و بوی تو
چنان چشم تو در آیینه ی عصمت تماشایی است
که مریم نیز باشد وامدار آبروی تو
بیا بنشین و بنشانم کنار چشمهای خویش
بمان، تا شعرهایم را بخوانم با گلوی تو
تماشایی است با چشم تو رقصیدن، غزل خواندن
تماشایی است از چشم تو گفتن روبروی تو

[P a R y A]

تا شدم عاشق تو دین و دلم یک جا سوخت

چه کنم دین و دلم بر سر این سودا سوخت

دل دیوانه به دریا زدم از غایت شوق

آه کز آتش شیدایی ما دریا سوخت

عاشقی پیشه مکن ای دل من! در همه عمر

وامق شیفته از دست غم عذرا سوخت

کس نپرسد ز من زار که حالت چون است

زار بر حال دل من، دل من تنها سوخت

خوش تر آن است به نادانی خود خوش باشیم

زآن که امروز هر آن دل که بُوَد دانا سوخت

[P a R y A]

بر تن خورشید می پیچد به ناز
چادر نیلوفری رنگ غروب
تک درختی خشک در پهنای دشت
تشنه می ماند در این تنگ غروب
از کبود آسمان های روشنی
می گریزد جانب آفاق دور
در افق بر لاله سرخ شفق
می چکد از ابرها باران نور
می گشاید دود شب آغوش خویش
زندگی را تنگ می گیرد به بر
باد وحشی می دود در کوچه ها
تیرگی سر می کشد از بام و در
شهر می خوابد به لالای سکوت
اختران نجوا کنان بر بام شب
نرم نرمک باده مهتاب را
ماه می ریزد درون جام شب
نیمه شب ابری به پهنای سپهر
می رسد از راه و می تازد به ماه
جغد می خندد به روی کاج پیر
شاعری می ماند و شامی سیاه
دردل تاریک این شب های سرد
ای امید نا امیدی های من
برق چشمان تو همچون آفتاب
می درخشد بر رخ فردای من

[P a R y A]

دلم گرفته از این روزگار دلتنگی
گرفته اند دلم را به کـار دلتنگی
دلم دوباره در انبوه خستگی ها ماند
گــــرفت آینــــــه ام را غـبار دلتنگی
شکست پشت من از داغ بی تو بودنها
به روی شـــــانه دل مانـــد بار دلتنگی
درون هاله ای از اشک مانده سرگردان
نگاه خســـــــته مـــن در مدار دلتنگی
از آن زمان که تو از پیش ما سفر کردی
نشسته ایم من و دل کـــــنار دلتنگی
دگر پرنده احساس مــن نمی خواند
مگر سرود غم از شاخسار دلتنگی
بیا که ثانیه ها بی تو کند می گذرد
بیا که بگذرد این روزگـــــار دلتنگی

[P a R y A]

مدامم مست میدارد، نسـیم جعد گیسویت
خرابم میكند هردم، فریب چـشم جادویت
اگـر خـواهی كه جاویـدان جهان یكسر بـیارائی
صبا را گـو كه بـردارد زمـانی بـرقـع از رویت
و گـر رسم فـنا خواهی كه از عـالـم بر انـدازی
بر افشان تا فـرو ریزد هـزاران جان ز هر مویت
مـن و بـاد صبا مسكین دو سرگـردان بی حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

[P a R y A]

از راه دوری آمدی
با سایه‌ها خوابیده بودم که تو را دیدم
چه زیبا بودی تو
و اشک
چه ناب در چشم‌هایت نشسته بود

باد می‌آمد که نامت در دلم افتاد
و عاشقت شدم
بس‌یار راه بود که باید می‌رفتیم
راه‌ها با من به راه افتادند
تا توان داشتم به تو فکر کردم
و جهان از من عبور می‌کرد


چه بسیار سال‌ها گذشت و ماه‌ها رفت
عاقبت از من گذشتی
و سایه‌ها مُردند
خودم را دیدم که در راه، بی‌تو.
تنها نامی از تو به‌یاد داشتم
شبیه گلی


نامت
تمام گل‌های عالم بود.

[P a R y A]

قلب بیقرارم باز هم دلتنگ توست
چشمانم در حسرت دیدار چشمانت تا سحر اشك می بارد
دل بی تابم تمام هوش و حواس خود را برای تو باخته است
تویی كه در تمام زندگی ام حضور داری
تویی كه لحظه به لحظه در رویاهایم با دلت زندگی می كنم
تویی كه دیگر فرمانروای دل عاشقم شدی
تو را دوست دارم بیشتر از جانم بیشتر از زندگی ام
تو را می خواهم و قسم به عشق پاكت تا آخرین لحظه نگاهت خواهم كرد
نمی دانم چگونه عشقم را به تو ، بر زبان بیاورم
تویی كه تمام زندگی و هستی من شدی
تویی كه با نگاه پاك و زیبایت ، دل و قلبم را عاشقانه ربودی
ای خداوند عالم به فریادم برس
ای پروردگار مهربان ، به داد دل عاشقم برس كه جز تو كسی ندارم
چرا اینگونه بیقرارم ؟ چرا اینقدر بی تابم ؟
آیا بیهوده عاشقی می كنم ؟
آیا دل بیچاره ی من حق عاشق شدن ندارد ؟
چرا از عاشقی ، فقط غم آن نصیب من می شود ؟
خدایا جواب این همه سوال را از كجا بیابم ؟
پروردگارا چرا جوابم را نمی دهی ؟
چرا باید اینچنین در غم عشق بسوزم و اشك بریزم ؟
مگر دل بیقرارم چه گناهی كرده ؟
می دانم كه تمام اشكهایم كاری عبث خواهد بود
می دانم كه تا آخرین لحظه عمرم باید بسوزم و آب شوم
می دانم كه دل بی گناهم باید غمی عظیم و طولانی را تحمل كند
می دانم كه تنها چاره ام همان خیال و آرزوهای دست نیافتنی است
من در غم و حسرت عشق تو خواهم سوخت
من در حسرت با تو بودن خواهم مرد
چون سرنوشت اینطور می خواهد و اینطور رقم می زند
در آن لحظاتی كه قلبم از عشق تو می سوزد و آتش می گیرد
باز هم نام تو را بر زبان خواهم آورد
تا آخرین نفس با تو خواهم بود و دل به كسی نخواهم بست
تا آخرین لحظه زندگی خواهم گریست و فریاد خواهم زد
خداوند عشق تو را به من هدیه داد و من هرگز هدیه خداوند را پس نخواهم داد
من هدیه زیبای خداوند را درون قلبم جاودانه خواهم كرد
من عشق تو را تا آخرین نفس خواهم پرستید
شاید روزی پس از مرگم ، برای همیشه در كنار تو بمانم
شاید روزی در جهان پس از مرگ ، فقط و فقط با تو زندگی كنم
شاید بعد از مرگم ، با عطر تن تو و نفسهای گرم و آتشینت عاشقی كنم
شاید بعد از مرگم ، دیگر هرگز غم دوری از تو را حس نكنم
شاید روزی بعد از مرگم ، عاشقانه در كنار تو زندگی كنم
خداوندا تو را قسم می دهم به اشكهای عاشقانه ام
یاریم كن و جوابگوی دل بی كسم باش.

[P a R y A]

بیا...

همان گونه که هستی بیا دیر مکن...

گیسوان مواجت آشفته

فرق مویت پاشیده.

بیا دلگیر مشو

بیا همان گونه که هستی

بیا دیر مکن

چمن ها را پایمال کرده به سرعت بیا.

اگر چه مروارید های گردنبندت بیفتد و گم شود.

باز بیا و دلگیر مشو

از کشتزارها بیا،

تندتر بیا...

ابرهایی که آسمان را پوشیده است می بینی

در طول رود که در آن دیده می شود.

دسته پرندگان وحشی در پروازند.

بادی که از روی چمن ها می گذرد و هر آن شدت می گیرد باد آن را خاموش خواهد کرد

چه کسی می تواند تردید داشته باشد که به ابروان و مژگانت سرمه نپاشیده ای

زیرا دیدگان طوفانیت از ابرهای بارانی هم سیاه ترند

اگر هنوز حلقه ی گل بافته نشده، چه مانعی دارد؟

اگر زنجیر طلایت هم بسته نشده آن هم بماند

آسمان از ابر آکنده است دیر شده همان گونه که هستی بیا...

بیا فقط بیا...


(بخشی از نامه ی رابیندرانات تاگور به همسرش)