دل ت ن گ ی

[R A H A]

غم دوری خیلی سختِ مخصوصاً اگه تو باشی
مخصوصاً اگه بری تو دیگه پیش من نباشی

می دونی که بی توموندن توی دنیا یه عذاب
اگه تو یه روز نباشی زندگیم بی تو خراب
* * *
نزار اینجا من بمونم حیرون و خیلی پریشون
مهربون برگرد تو پیشم دلمو انقدر نسوزون

نگو که خبر نداری دارم از دوریت می میرم
جای دستای قشنگت دستای غمو می گیرم
* * *
نمی تونم نمی تونم دیگه من بی تو بمونم
به خدا سخته واسه من که دیگه تو رو نبینم

بیا و منو رها کن از غمو غصه جدا کن
بیا و بمون کنارم به دلم تو اعتنا کن
* * *
منمو دلی شکسته که به پات هنوز نشسته
تویی و دوری چشمات بی تو بودن خیلی سخته

غم دوریتو نمی شه یکمم تحملش کرد
نمیشه طاقت بیارم توی دنیای پر از درد

[R A H A]

هوای آبی دل صاف بود و بی رنج درد
وقتی که رفتی هوا گرفت و شد خیلی سرد

ابرای دلگیر اومد هوای دل عوض شد
بارون گرفت یه عالم جای خوشی ها غم شد

هوای آروم من سکوت دل رو شکوند
دیگه برام تو اینجا هوای آروم نموند

* * *
هوای دل آبی بود صاف بود و آفتابی بود
وقتی گذاشتی رفتی هوا گرفت خیلی زود

انگاری دل می دونست رفتیو تنها مونده
به خاطر همین هم سکوتُ اون شکونده

باد ملایمی نیست دیگه تو این حوالی
رفتن تو از این جا هوا رو کرد طوفانی


هوای دل عوض شد گرفتو سرد و یخ شد
بی تو هوای دلم نمی دونی چه بد شد

با رفتن نسیما ‍‍، نسیم دل سراب شد
با این بادای سنگین خونه ی ما خراب شد

[R A H A]

صفا ندارد دگر در این جا بی تو ماندن

چها تو کردی با من با رفتن و نماندن



هرگز نرفتی از یاد ای مهربان و زیبا

با یاد تو زنده ام شبانه روز در این جا



همیشه در قلب من حرمت تو باقیست

نمادی از تو دارم همان که یادگاریست



گفتم بمان کنارم اما تو رفتی شیرین

ماندن کنارت آخر‍ شد آرزویی دیرین



فرصت نشد که دیگر کنار من بمانی

برای من تو هر روز از عاشقی بخوانی



با رفتنَت از این جا به اوج عشق رسیدم

تمام غصه ها را برای خود خریدم



به یاد خاطراتَت به یاد خنده هایَت

به یاد آن همه عشق به یاد آن نگاهَت



به یاد لحظه هایی که بود در کنارم

به یاد او که عشقش نمی رود ز یادم

[Ezaafi]

هی سعی میکنی نگذاری ببینمت
پيداست هيچ دوست نداری ببيمت
تا کی به شوق هرچه تو را خيره می شوم
از پيش چشمهام فراری ببينمت ؟
آخر چه کرده ام که ؟...چه می خواستم مگر
غیر از همین که گاه گداری ببینمت
گفتم که من بدون تو هرگز به هیچ کس ...
گفتی به نیشخند که :آری ببینمت !
حالا ببین چقدر تو را صبر می کنم
تا این که در بر سر مزاری ببینمت
که دور آن تمام کسانم سیاه پوش
آن روز اگر ... اگر بگذاری ببینمت

[R A H A]

مدت مدیدیِ که دوست و آشنایی ندارم
توی دنیا خیلی تنهام من دیگه یاری ندارم
اینجا هیچ کس نمیفهمه حال و روزگارِ من رو
می کشمِ به روی دوشم توی دنیا بارِ غم رو
آره تقدیرِ من این بود تغییر اون خیلی سخته
هر جا میرم می خورم من هی مدام به درِ بسته
دل به هیچ کسی نبستم همونی بودم که هستم
تنها با دلی شکسته کنارِ غم ها نشستم

دل شیشه ایم شکسته بی صدا و ناگهانی
اومده سراغم اکنون غصه های بی شماری

بی کسی خودش رو اینجا تو دلم جا کردش
توی این خونه ی تاریک به من عادت کردش

منم اینجا یه بی مادر همونی که خیلی تنهاست
هنوزم این دلِ خستم توی دنیا پیشِ غمهاست
همه به من توی دنیا طعنه میزدن چه راحت
اما حالا طعنه هاشون واسه من شده یه عادت
خسته از دنیای تاریک دل زده ام از همه
هر چی از خودم بگم خدا می دونه که کمه
دیگه هیچ کسی نمیاد اینجا پیشِ من بمونه
بذارید دلم همینجا پیشه غصه ها بسوزه

[R A H A]

بیا ای مرگ امشب راحتم کن سخت دلگیرم

ملول از ننگ هستی هستم و از زندگی سیرم


اگرجان از تن انسان چو بیرون رفت میمیرد

ندارم جانی اندر تن چرا آخر نمیمیرم


گریزانی چرا ای مرگ ای صیاد دام افکن

شکارآمد به پای خود چه غم داری بزن تیرم


بیا دستم به دامان تو دستم را بگیر امشب

وگرنه انتقام زندگی را از تو می‌گیرم


بیا و دست بردار ای فلک از بازی جانم

ورق برگشت بازنده تویی در دور تقدیرم


اگرچه عمر کوتاهم برای عاشقی کم بود

بیا ای زندگی بگذر دم آخر ز تقصیرم

[R A H A]

چون بوم بر خرابه دنیا نشسته ایم

اهل زمانه را به تماشا نشسته ایم



بر این سرای ماتم و در این دیار رنج

بیخود امید بسته و بیجا نشسته ایم



ما را غم خزان و نشاط بهار نیست

آسوده همچو خار به صحرا نشسته ایم



گر دست ما ز دامن مقصد كوته است

از پا فتاده ایم نه از پا نشسته ایم



تا هیچ منتظر نگذاریم مرگ را

ما رخت خویش بسته مهیا نشسته ایم



یكدم ز موج حادثه ایمن نبوده ایم

چون ساحلیم و بر لب دریا نشسته ایم



از عمر جز ملال ندیدم و همچنان

چشم امید بسته به فردا نشسته ایم



آتش به جان و خنده به لب در بساط دهر

چون شمع نیم مرده چه زیبا نشسته ایم



ای گل بر این نوای غم انگیز ما ببخش

كز عالمی بریده و تنها نشسته ایم



تا همچو ماهتاب بیایی به بام قصر

مانند سایه در دل شب ها نشسته ایم



تا با هزار ناز كنی یك نظر به ما

ما یكدل و هزار تمنا نشسته ایم



چون مرغ پر شكسته فریدون به كنج غم

سر زیر پر كشیده و شكیبا نشسته ایم

[R A H A]

یه ادم دل شکسته که قطره های
بارون رو گونه هاش نشسته

آدمیکه تو دنیا از کسی خیر ندیده
یه ادم مهربون تو زندگی ندیده
جز حرفای بی معنی چیزی دیگه
نشنیده از حرفای آدما چیزی نفهمیده
دل نگرون نشسته به انتظار بارون
تا قطره های بارون رو گونه های بشینه
تا بتونه ادمی رو به مهربونی دلش تو قطره ها ببینه
منتظره تا قطره ها اسم اون و صدا کنن
با همدیگه بخونن یواش به او نگاه کنن
اون میخواد تا قطره ها غم دلش رو بدونن
قصه تلخ زندگیشو با هم دیگه بخونن