اقلیت (فاضل نظری)

[R A H A]

آرزو


حتی اگر از عشق سری خواسته بودم
از شوکت سیمرغ پری خواسته بودم

خورشید درخشان به کفم بود ولی من
از شمع ، دل شعله وری خواسته بودم

با عقل خود از عشق سخن گفتم و خندید
آری ! خبر از بی خبری خواسته بودم

غیر از ضررم مشورت دوست نبخشید
ای کاش ز دشمن نظری خواسته بودم

افسوس خدا حاجت یک عمر مرا داد
ای کاش لب سرخ تری خواسته بودم

[R A H A]

خطا


اگر خطا نکنم ، عطر ، عطر یار من است
کدام دسته گل امروز بر مزار من است

گلی که آمده بر خاک من نمی داند
هزار غنچه خشکیده در کنار من است

گل محمدی من ، مپرس حال مرا
به غم دچار چنانم که غم دچار من است

تو قرص ماهی و من برکه ای که می خشکد
خود این خلاصه غم های روزگار من است

بگیر دست مرا تا زخاک برخیزم
اگر چه سوخته ام نوبت بهار من است

[R A H A]

مسئله پاک شده


تا کی تحمل غم و تا کی خدا خدا
دیگر ز یاد برده گمانم مرا خدا

در سنگسار ، آینه ای را که می برند
شاید شکسته خواسته از ابتدا خدا

اکنون که من به فکر رسیدن به ساحلم
در فکر غرق کردن کشتی است نا خدا

امکان رستگاری من گر نبوده است
بیهوده آزموده مرا بار ها خدا

با نیت بهشت اگرم آفریده است
می راندم به سوی جهنم چرا خدا

ای دل خلاف هروله حاجیان مرو
کافی است هر چه عقل درافتاد با خدا

بگذار بی مجادله از نیل بگذریم
تا از عصا نساخته است اژدها خدا

[R A H A]

دنیا عوض شده ست


آیین عشق بازی دنیا عوض شده است
یوسف عوض شده ست ، زلیخا عوض شده ست

سر همچنان به سجده فرو برده ام ولی
در عشق سال هاست که فتوی عوض شده ست

خو کن به قایقت که به ساحل نمی رسی
خو کن که جای ساحل و دریا عوض شده ست

آن با وفا کبوتر جلدی که پر کشید
اکنون به خانه آمده اما عوض شده ست

حق داشتی مرا نشناس به هر طریق
من همچنان همانم و دنیا عوض شده ست

[R A H A]

آینه


گر چه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست
دل بکن آینه انقدر تماشایی نیست

حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا
دو برابر شدن غصه تنهایی نیست؟!

بی سبب تا لب دریا نکشان قایق را
قایق ات را بشکن! روح تو دریایی نیست

آه در آینه تنها کدرت خواهد کرد
آه ! دیگر دمت ای دوست مسیحایی نیست

آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست
حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست

خواستم با غم عشقش بنویسم شعری
گفت : هر خواستنی عین توانایی نیست

[R A H A]

نیرنگ


گفته بودم پیش از این گلخانه رنگ من است
حال می گویم جهان ، پیراهن تنگ من است

استخوان های مرا در پنجه آخر خرد کرد
آنکه می پنداشتم چون موم در چنگ من است

دوستان همدلم ساز مخالف می زنند
مشکل از ناسازی ساز بدآهنگ من است

از نبردی نا برابر باز می گردم ، دریغ
دیر فهمیدم که دنیا عرصه جنگ من است

مرگ پیروزی است وقتی دوستانت دشمن اند
مرگ پیروزی است اما مایه ننگ من است

از فراموشی چه سنگین تر به روی سینه؟! کاش
پاک می کردی غباری را که بر سنگ من است

[R A H A]

خیال


اگر سرم که از انکار کردگار پرم
اگر دلم ، که از اندوه روزگار پرم

دقیق تر بنگر – این غبار آینه نیست –
خود این منم که در آیینه از غبار پرم

مرا قبیله داغ جوان چشیده بدان
که از مرور خبر های ناگوار پرم

درختی ام که پر از قلب های کنده شده است
ز خالکوبی غم های روزگار پرم

نه اهل کشتی نوح و نه سر نهاده به کوه
برای آمدن مرگ از انتظار پرم

مگیر زورق فرسوده مرا از رود
که از خیال رسیدن به آبشار پرم !

[R A H A]

دل نباخته


ای صورت پهلو به تبدل زده! ای رنگ
من با تو به دل یکدله کردن، تو به نیرنگ

گر شور به دریا زدنت نیست از این پس
بیهوده نکوبم سر سودازده بر سنگ

با من سر پیمانت اگر نیست نیایم
چون سایه به دنبال تو فرسنگ به فرسنگ

من رستم و سهراب تو! این جنگ چه جنگی است
گر زخم زنم حسرت و گر زخم خورم ننگ


یک روز دو دلباخته بودیم من و تو!
اکنون تو ز من دل‌زده‌ای! من ز تو دلتنگ

[R A H A]

شاخه گلی برای مزار


از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشنهای زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند «صبح» تو را «ابرهای تار»
تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می‌روی
شاید به خاک مرده‌ای ارزانی‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه‌ای است که قربانی‌ات کنند

[R A H A]

بیم فرو ریختن
بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست
آه ! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست
آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد؟
بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست
بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهري که به روي گسل زلزله هاست
باز می پرسمت از مسئله دوري و عشق
و سکوت تو جواب همه مسئله هاست