رابیندرانات تاگور

[sorna]

نج هست، مرگ هست، اندوه جدايي هست،
اما آرامش نيز هست، شادی هست، رقص هست،
خدا هست.
زندگی، همچون رودی بزرگ، جاودانه روان است.
زندگی همچون رودی بزرگ كه به دريا می رود،
دامان خدا را می جويد .
خورشيد هنوز طلوع ميكندفانوس ستارگان هنوز از سقف شب آويخته است :
بهار مدام می خرامد و دامن سبزش را بر زمين مي كشد :
امواج دريا، آواز می خوانند،
بر ميخيزند و خود را در آغوش ساحل گم ميكنند.
گل ها باز می شوند و جلوه می كنند و می روند .
نيستی نيست .
هستی هست .
پايان نيست.
راه هست.
تولد هر كودك، نشان آن است كه :
خدا هنوز از انسان نااميد نشده است .

[sorna]

آسمان برای گرفتن ماه تله نمی گذارد،آزادی خود ماه است که او را پایبند می کند

[sorna]

اگر انتظار و توقع نداشته باشی همه دوست تو اند


خشم زن مانند الماس است می درخشد اما نمی سوزاند .

[sorna]

-- «ما
برگ‏هائى كه خش‏خش‏ مى‏كنيم
آوازى داريم كه به توفان‏ها پاسخ مى‏گويد،
اما تو كه اين‏گونه خاموشى كيستى؟»

-- «من تنها يك گُلم».

[sorna]

راز آفرینش
به تاریکاى شب ماند
بزرگ است این.

فریب‏هاى دانش اما
مِه بامدادى را ماند.

[sorna]

بخشی از نامه ی رابیندرانات تاگور به همسرش
بیا...
همان گونه که هستی بیا دیر مکن...
گیسوان مواجت آشفته
فرق مویت پاشیده.
بیا دلگیر مشو
بیا همان گونه که هستی
بیا دیر مکن
چمن ها را پایمال کرده به سرعت بیا.
اگر چه مروارید های گردنبندت بیفتد و گم شود.
باز بیا و دلگیر مشو
از کشتزارها بیا،
تندتر بیا...
ابرهایی که آسمان را پوشیده است می بینی
در طول رود که در آن دیده می شود.
دسته پرندگان وحشی در پروازند.
بادی که از روی چمن ها می گذرد و هر آن شدت می گیرد باد آن را خاموش خواهد کرد
چه کسی می تواند تردید داشته باشد که به ابروان و مژگانت سرمه نپاشیده ای
زیرا دیدگان طوفانیت از ابرهای بارانی هم سیاه ترند
اگر هنوز حلقه ی گل بافته نشده، چه مانعی دارد؟
اگر زنجیر طلایت هم بسته نشده آن هم بماند
آسمان از ابر آکنده است دیر شده همان گونه که هستی بیا...
بیا فقط بیا...

[sorna]

هر کودکی با این پیام به دنیا می آید که ، خداوند هنوز از بشر نا امید نشده است ~> رابيندرانات تاگور !

[sorna]

خشم زن مانند الماس است می درخشد اما نمی سوزاند ~> رابيندرانات تاگور !

[sorna]

تاگور:

*آسمان برای گرفتن ماه تله نمی گذارد ، آزادی خود ماه است كه او را پایبند می كند

[sorna]

روزى اين را خواهيم دانست
كه مرگ را
هرگز
ياراى آن نيست
كه آن‏چه را روان‏مان يافته
از ما بربايد،
چراكه يافته‏هايش با او يگانه‏اند.